12aug17

The end

Indertijd kocht ik Chimera onder ongeveer dezelfde omstandigheden van André:
Onze Koopmans 40 Thalassa was verkocht zodat wij weer in een "normaal" huis konden gaan wonen. Bijkomende voorwaarde mijnerzijds was wel "een eigen zeilbootje voor mijzelf".
Na zorgvuldig zoeken had ik een Drascombe op het oog. Vanwege de zeewaardigheid. Geen Coaster maar een Cruiser. Vanwege het model en de degelijke zwaardkast.

Chimera was niet een van de goedkoopste maar ze voldeed aan mijn eisen dus wilde ik haar en haar eigenaar zien. Ik had er een tocht van Groningen naar Rozenburg voor over.
Boot, schipper en schipperse bevielen mij zo goed dat ik besloot haar te kopen. Ik had geen zin in afdingen ten koste van de goede verstandhouding en ik betaalde de vraagprijs met een duidelijk koopcontract. We zijn altijd vriendschappelijk gebleven en dat zegt genoeg.
Hij had er tien jaar mee gevaren en was later verrast haar op het internet terug te zien. ( http://www.drascombe-chimera.nl/reply2.html )
Ook de eerste eigenaren Jan Maurits & Jacoba reageerden enthousiast op het weerzien met hun eerste Drascombe op het net. Zij bevoeren zestien jaar met haar de shallow waters. ( http://www.drascombe-chimera.nl/reply1.html )

Wat ben ik blij dat ik haar toen heb gekocht. Wat ben ik blij met al die fijne uren die ik met haar - vooral op het wad, maar ook rond de kusten van de ingedijkte Zuiderzee en ook in Zeeland - heb doorgebracht.
Kortom het was een goeie koop. En zo hoop ik dat de nieuwe schipper Dick er ook over zal blijven denken: Chimera is een monument. Weliswaar gerestaureerd maar toch een monument. Uit de tijd van Smis. Min of meer een zusje van Pride. Misschien voeren hij en ik niet helemaal met dezelfde filosofie maar wel met hetzelfde genot en met hetzelfde respect voor de zeewaardigheid van dit geweldige bootje.

27jan17

Heimwee

15jan17

Flyer

07nov16

Napraten over Brakzand en... reklame

Wel zag ik een aanzienlijk toenemend aantal hits op mijn website in de tijd dat het onderwerp speelde. Tijdelijk. Misschien heb ik toch een paar mensen aan het denken gezet. De mannen van Rijkswaterstaat misschien?

Inmiddels is er een nieuw onderwerp dat mij bezig houd: Chimera zelf.
Helaas.
Mijn geliefd bootje dat door Drascombe Nederland onlangs weer helemaal refurbished is. Dat onlangs door mij weer helemaal in de Mono- en Polyurethaan is gezet. Wiens trailer onlangs door een professionele aanhanger-specialist in Groningen door de mangel is gehaald. Wiens buitenboordmotor door een professionele buitenboord-specialist in Noord-Groningen weer helemaal onderhanden is genomen, STAAT NU - geloof het of niet - TE KOOP. Ik geloof het nauwelijks zelf.
Mijn geliefde Chimera staat tttTE kkkKOOP !!
Niet omdat ik de Wadden vaarwel zeg, maar omdat Chimera wat - laat ik zeggen - wat veeleisend voor een stramme schipper is geworden. Reden om stiekem zo links en rechts naar een wat ruimere wadboot uit te kijken.
Een Wadder, wellicht?

Een probleem daarbij is dat een 65plusser als ik weinig financiële ruimte heeft om zich wat meer bootruimte te kunnen veroorloven. Daarom ben ik op zoek naar een schipper die 'kleiner' wil varen en bereid is een ruil-deal te overwegen.
Vergis je niet, die schippers zijn er. Ik heb er al een paar ontmoet. Schippers die verliefd zijn geworden op de zo operationele Drascombes die zo veel vrijheid beloven en die ze best in zouden willen ruilen voor de gezapige boot met een matig enthousiaste schipperse die ze nu bemannen.
Mijn afkeer bij de gedachte oorzaak van echtelijke misčre te zijn heeft mij er toe gebracht deze schippers duidelijk te waarschuwen voor de echtelijke gevaren die op de loer liggen: 'kleiner' varen is meestal voor schippers een joy, maar zelden voor schippersen! Dit heeft mij weliswaar een tweetal veelbelovende ruil-deals gekost maar daar heb ik geen spijt van.

Inmiddels blijf ik uitkijken naar andere aantrekkelijke deals, waarbij een ruil met een - ik kan het bijna niet over de lippen krijgen - een me.. motorscheepje.. niet geheel wordt uitgesloten.
De eventueel nieuwe schipper van Chimera komt in een gespreid bedje en dat bedje gun ik vooral aan Drascombe-fans, geheel conform de afspraak die ik met Chimera zelf heb gemaakt: haar volgende schipper zal van haar blijven houden.

Mijn volgende klus is het opstellen van een advertentie c.q. flyer met alle technische details en aanbevelingen. Ik zie er tegenop. Het voelt als verraad aan mijn Drascombe tijd.

Als Chimera niet voldoende wordt gewaardeerd, lees: opbrengt, dan blijf ik gewoon met mijn kromme rug (heel) af en toe met haar een tripje maken op het meer van de Lauwers of op het Wad of misschien zelfs wel een zoute neus halen buitengaats.
Of zij blijft op stal staan voor een kleinkind - of verder weg in de familie - dat later het zeilen ontdekt. Maar koopjesjagers die uit dit verhaal een slaatje willen slaan zeg ik: ga maar in een andere vijver vissen, dan maak je meer kans.
Zodra de flyer klaar is - de komende caravan-wintervakanie moet daarvoor zorgen - wordt hij hier geplaatst en vervolgens zal de eerste advertentie en publique verschijnen. Met pijn in het hart. Dat wel.

06mrt16

Correctie/aanvulling op de vorige topic

Ergo: De notatie van de betonning in de Geul van Brakzand blijft onlogisch maar is strikt genomen niet fout. De pijl geeft alleen de betonningsrichting aan en niet noodzakelijkerwijs de richting van de vloedstroom. De pijl moet altijd op de plaats staan waar de geul loopt. In de jaren dat de pijl aan de westkant van de betonning van de Geul van brakzand stond, stond hij verkeerd en dat had regelmatig ongewilde strandingen tot gevolg.

13sep14/jun15/feb16

Klik op de kaartjes voor een vergroting

Jörn zei het al

15aug14

Ouder worden

do24jul14/12:00

Chimera's schipper is weer blij

Op 24 juli zond Chimera het volgende mailtje naar een paar mede-Drascombes:

Vrijdag 11 te water in Dokkemernieuwezijlen, zaterdag proefvaart Lauwersmeer, zondag door de zeesluis van Lauwersoog.
Eindelijk weer een zoute neus!

Beetje verlate opening van het seizoen maar niet te laat. Over het Balgzand naar Schiermonnikoog want, zoals iedereen weet, openen en sluiten van het seizoen gaat altijd via het Gouden Eiland. Nog een uurtje spelevaren met andere bootjes in de geul naar de nieuwe steiger van de veerboot en dan een boxje zoeken in het haventje van de club.
Hartelijke verwelkoming door de havenmeester van de ws.vereniging Lytje Pole en hartelijke verwelkoming door de havenmeesters van de jachthaven. Dat is toch al gauw weer ruim een jaar geleden.
Mijn schipper spreekt af met gepensioneerd schipper Jörn om morgen de ingang van de slenk, die we vorig seizoen met net iets te laag water niet zo snel konden vinden, te tonen.

Maandag om 1000 varen we met Wwind door het nieuwe geultje en langs de veerbootsteiger richting middenzuidkust van het eiland. Jaap Kiers (manboothond.nl) met nieuwe hond Arie vaart ons achterop. Springtij is voorbij dus het is de vraag of we de ingang van de slenk zullen vinden. Met de motor in de hoogste stand pruttelen we de 40cm dieptelijn langs. Jörn vindt het maar niks, die stuurt liever zonder motor, zeilend met de riem. Hij speurt de horizon af maar het is moeilijk zoeken met de verrekijker op de steeds woeliger wordende zee. Er onstaat een soortgelijk dispuut als de vorige keer (zie "Rondje Eiland" op de Chimblog van 30dec11) en we varen door tot we zeker weten dat we de slenk voorbij zijn.
Op de terugweg ontwaren we iets wat op een natuurlijk strekdammetje lijkt. Volgens Jörn kan dat de ingang zijn maar omdat hij de slenk zelf niet kan zien wil hij er niet naartoe. "Geen zin in de KNMR". Hij heeft kennelijk nog steeds weinig vertrouwen in Yamaatje in ondiep water. Mede door de nadering van een niet voorspelde gitzwarte donderbui die ons vanuit het NW nadert besluiten we havenwaarts te keren. Ik denk nu te weten hoe ik de slenk een volgende keer kan vinden. Jaap vaart door naar de oostpunt van het eiland.
Mijn schipper stuurt Jörn de kajuit in en duikt zelf achter het schot van de kajuit, maar pas nadat de AP is geinstalleerd, een koers is uitgezet en het juiste toerental voor deze golven is ingesteld.
Met zo'n vier en een halve knoop stuiteren we met een 'minimum' aan buiswater westwaarts, naar daar waar de wind vandaan komt. Koers en toerental hoeven niet te worden gecorrigeerd tot we voor de havenmond zijn gearriveerd. "Wakker worden Jörn, we ziin er".
En waarachtig, motor en schipper worden gecomplimenteerd: "goe gedaan jochies!"

Dinsdag rustdag. Ik val in slaap in de box en schipper stapt op zijn huurfietsje.
Helaas geen strandwandeling om de west, schipper loopt niet meer zo best op zijn voetjes maar de fiets is populair. Rondje eiland over land. Tweedehandsje van 't Hart bij boekhandel 1984, sinds Maartens Moestuin zijn de boeken van deze schrijver niet meer aan te slepen.
Koffie bij v.d.Werff. Lunchen bij de haringboer. Fourageren bij kruidenier Schut de monopolist. Dineren bij het nieuwe hotel brasserie Om de Noord, mede opgezet door zoon Bart van een van schippers' buren. Stijlvol en ongetwijfeld succesvol.
Woensdag gaan we terug naar huis. Moe ook, na een bezoek aan zus Els.
Zodra er 30 cm water staat pruttelen we door de mud de haven uit. Bij 60 cm gaat het roer erin en even later zeilen we met Kirsten in haar zwart opgebouwde Dras en met Wilfreds Longboat in de Schierse kleuren richting Westgat. Na een poosje zwaaien we vaarwel en keren om richting Lauwersoog.
De NWwind brengt ons met gespreide zeilen naar de zeesluis. Zoals dikwijls arriveren we als bijna laatste en vertrekken we als eerste. Alles naar aanwijzingen van de sluiswachter. We zijn per slot hartsteke smal en passen bijna overal tussen. Er volgt een herentripje over het meer waarbij APtje zorgt voor een onbekommerd schoon schip en in de haven treffen we mijn kameraad en collega Symon den Danser aan. Wat een vreugde!
Schipper wordt begroet met het aloude "Hamaatjuh!!" en twee ouwe makkers pakken samen een oorlam.
Of twee.
Het seizoen is weer wagenwijd open!

Groetjes van Chimera.
(en dr schipper natuurlijk)

wo21mei14/12:00

Ave, eri drascombes, chimera te salutant

Ik realiseer me nu dat mijn verzuchting eigenlijk niet zo zeer het varen betrof als wel het varen in steeds maar hetzelfde gebied maar na dit gemiste zeilseizoen realiseer ik mij dat ook dat eigenlijk ontzettende onzin is:
Zodra ik mijn vaargebied verruim zal dat zonder een van mijn geliefden geschieden (ik stam niet uit een geslacht van zeevaarders) en heb ik na een week heimwee. Ik vaar dan terug of stap in de trein. Ik heb mij voorgenomen dat te veranderen.

Hoe kwam dat nou, een jaar lang op het droge? Luistert en huivert.

Begin seizoen 2013 was Chimera's kuip toe aan een mono-urethaan beurt. De kajuit was het seizoen ervoor al gedaan. Mijn toenmalig stallingsadres stond niet toe dat binnenshuis te laten geschieden dus huurde ik voor een weekje een overdekte ruimte ergens anders om de klus te klaren. Als schipper op leeftijd behoor je dat te laten doen maar omdat ik nog niet op leeftijd ben doe ik zoiets zelf. Het weekje werden twee weekjes maar toen was het gepiept.
Chimera ging weer te water in de vertrouwde Dokkummernieuwezijlense haven van Rob en werd afgemeerd aan dezelfde ouwelullensteiger van het jaar daarvoor. Voor de outsiders: da's een drijvende steiger met een zij-steigertje waar je makkelijk aan afmeert en waar je eigenlijk niet met enig fatsoen in het water kunt kieperen zonder je diep te schamen zoals mij dat het vorig-vorig seizoen was overkomen.

Ze was bij huis keurig opnieuw ingericht en in de haven keurig opnieuw opgetuigd en toegedekt zodat we de volgende dag zorgeloos het sop konden kiezen richting Goudeiland.
Helaas liep het anders. Chimera bleek de volgende dag een stuk dieper te water te liggen dan gebruikelijk en ze moest er voortijdig uit worden gehesen om te voorkomen dat ze op de bodem van de haven terecht zou komen en om te zien wat er loos was.
Nou dat was er veel!

Ten eerste hing het zwaard er als een overvolle brievenbus bij, wat op de trailer niet te zien was geweest. De messing strips die de kielbalk tijdens het vastlopen en droogvallen moeten beschermen waren op twee plaatsen verdwenen. En, nadat de boot een nacht en een ochtend had staan drogen, werden de plekken waardoor het waarschijnlijk lekte duidelijk zichtbaar. Het viel op dat al die plekken zich dicht in de buurt van de kielbalk bevonden. Door de langer dan normale stallingstijd op het droge waren de kielbalk en het loosgat in het achteronder kennelijk gekrompen en hadden zo een serie van lekkages veroorzaakt.
Alhoewel het er serieus genoeg uitzag bleef ik optimistisch. "Nieuw touwtje aan het zwaard, ouwe kielbalk eruit, nieuwe erin en klaar is Kees."
Dacht ik.
Toen kreeg ik een van de beste ingevingen van het afgelopen decennium: ik vroeg advies aan Michel Maartens van Drascombe Nederland. We spraken af dat Chim-op-trailer naar Huizen zou worden gereden om te worden beoordeeld.
Wat bleek?
De kielbalk behoefde niet te worden vervangen maar moest wel opnieuw worden gemonteerd. Maar dan wel lekvrij met epoxy en rvs bouten, moeren en schroeven.
De zwaard-as + ophanging moesten volledig worden vernieuwd en ingelamineerd evenals het loosgat maar dat laatste kon ook in zijn geheel worden dicht gelamineerd en daar koos ik voor; ik had het een keer los gedraaid om te kijken of het werkte. Het werkte maar ik heb het daarna nooit meer gebruikt.
Het zwaard moest worden rechtgebogen en het asgat tot de juiste proporties teruggelast zodat hij weer goed over de as zou kunnen draaien maar toen bleek dat een geheel nieuw zwaard net zo veel kost als de opknapbeurt van het oude was de keus gauw gemaakt.
De messing slijtstrips die ik ooit op de kielbalk had gemonteerd bleken voor een deel verdwenen en ook de -toch wel serieuze- bouten van de motorspiegel bleken door roest half zo dun te zijn geworden. Dat laatste was mij bekend aangezien ik de motorspiegel al eens had gedemonteerd en provisorisch had hersteld. Het vervangen van die bouten dacht ik dus zelf wel even te klaren. Het losdraaien van de verroeste bouten en moeren viel tegen. Onder druk van de tijd en mijn ongeduld pakte ik de flex en alles was goed verlopen als ik die maar beter had gehanteerd. Nu sloeg ik het restant van de kop van de bout door het hout en dat beschadigde de zaak dusdanig dat ik woedend de hele motorspiegel met een mokertje er af mepte. Het gevolg was dat ik Michel en zijn maat Dex verzocht om het e.e.a. professioneel te herstellen, hetgeen geschiedde.

Omdat ik er inmiddels achter ben dat het arbeidstempo van een gepensioneerde al snel halveert -niet alleen vanwege de lichamelijke degeneratie maar ook vanwege de verminderde motivatie om er eens stevig tegenaan te gaan- ...
Dat laatste is eigenlijk maar goed ook want het streven naar een werktempo dat je toch niet haalt brengt dikwijls extra vertraging met zich mee vanwege de stomme fouten die er dan gemaakt worden. Althans, dat is bij mij het geval.
Inmiddels ben ik er achter dat wat ik zei over het halveren van het werktempo helemaal niet waar is. Je doet als gepensioneerde niet twee keer zo lang over de klussen. Je doet er drie keer zo lang over.

Ik zei dus: omdat ik er inmiddels achter ben dat het arbeidstempo van een gepensioneerde al snel triveert heb ik professionele hulp ingeroepen. Hier en daar geďnformeerd, goed geluisterd, goed gekeken, best wel vakmensen tegengekomen maar tot de uiteindelijke conclusie gekomen dat er on the continent (afgezien van het UK dus) maar één bedrijf is dat echt verstand heeft van en voldoende ervaring heeft met Drascombes en dat is -u wist het al- Drascombe Nederland met Michel Maartens aan het roer.
Michel kende ik natuurlijk al van de Drascombe club maar ik had hem nooit ontmoet. Nu wel, en ik kan je zeggen dat me dat goed is bevallen. Op deze zelfde wijze had ik graag Hans Vandersmissen willen ontmoeten. Helaas is mij dat niet gegund.

Chimera kan er nu weer helemaal tegenaan maar voor het zo ver is zal ze opnieuw moeten worden opgetuigd en ingericht en aangezien veel zaken na de refurbishment niet als vanzelfsprekend op hun nieuwe plaats zullen vallen moet er nu enige tijd voor de wederopbouw worden uitgetrokken.
Na de nieuwe tewaterlating spreken we elkaar nader.

di21mei13/15:26

Een aanrader eerste klas

Sinds kort ben ik in het bezit van een tablet 8.9 inch (mooi formaat om tijdelijk aan de achterwand van Chimera te bevestigen) en tot mijn genoegen ontdekte ik dat daar ook een app van Windfinder voor te verkrijgen is. De layout is weliswaar bedoeld voor een smartphone maar is ook geschikt voor een tablet.
Deze app geeft o.a. een drie uurlijkse W/V voorspelling en houdt daar ook de actuele gegevens van bij. Je kunt favoriete locaties aanmaken en daarvan is zelfs een kaartpositie beschikbaar. Uiteraard liggen mijn favorieten in de buurt van Schiermonnikoog maar de nauwkeurigheid van die posities is mij nog niet helemaal duidelijk. Misschien zijn ze zelfs wel virtueel. Klik op de plaatjes voor een beter beeld.
Voor de Oostelijke Wadden is bijvoorbeeld de favoriet Lauwersoog een hele goeie. Beter dan de favoriet Schiermonnikoog Wadden want die ligt in de Noordzee. De favoriet Schiermonnikoog Beach is voor ons uitstekend, die ligt namelijk precies in de Maximabaai. Pardon, Alexabaai. Ja, dat krijg je als er zo'n mooie nieuwe koningin op het toneel verschijnt.
Velen van u zullen deze app al lang ontdekt hebben maar aan wie dat nog niet heeft kan ik zeggen: Het is een aanrader eerste klas!

P.S.
De specialiteit van Windfinder is de informatie over wind, golven en getij maar de app is natuurlijk ook geschikt voor niet-watersporters. Kampeerders en andere vakantiegangers en ach, eigenijk alle buitenmensen kunnen er veel baat bij hebben. Binnenmensen trouwens ook. Nou ja, het is eigenlijk gewoon een handige app voor iedereen.

ma11feb13/23:00

Bezoek aan het World Trade Center

• een zelfkerende sprietfok (de benaming vind ik ter plekke uit, maar misschien bestaat hij al vanwege voordehandliggendheid).
  
• een doorgelat grootzeil met giek
• lichte carbon mastjes in plaats van hout
• geen druil maar bezaan
• uithoudertje aan de bezaan
• een roer zoals die van Coaster Mellon maar dan enkel
• een gemakkelijke instap naar de kajuit vanwege het schuifluik
• twee waterballast tanks

In de loop van het gesprek met een van de standhouders laat ik mij ontvallen dat ik eigenlijk op zoek ben naar iets comfortabelers dan mijn Drascombe Cruiser. Mijn rug doet het niet zo goed meer dus wat meer kruipruimte zou welkom zijn en ik zou ook wel wat meer plek in de kajuit willen hebben voor mijn pleetje en de kombuis. Liefst niet naast elkaar. En zo komen we op de Bay Cruiser 23 met een ruimere kajuit maar helaas zonder tweede mast. Er staat zelfs nog een Bay Cruiser 26 op stapel. Maar die valt buiten mijn aandachtsgebied. Budget, weet je wel..
Ach ja, zo gaat dat op een beurs. Maar, vergis je niet, contacten zijn gelegd en reclame is gemaakt. Zoals nu, onwillekeurig.
En zo besluit ik toch maar iets neer te pennen over deze botenbeurs die wat mij betreft best wel weer bootjesbeurs zou mogen worden. Al die comfortcontainers..

Wat bepaald geen confortcontainer is, is een hele oude Lark. Een zelfbouwbootje uit de jaren dertig van de vorige eeuw. Ontworpen in een tijd van werkloosheid. Je kon pas echt leren zeilen in een zelfgebouwde boot, vond men toen en daar had men dan ook alle tijd voor.
Iemand heeft er een herbouwd of gerestaureerd en hier trots tentoongesteld. Juweeltje, als je het mij vraagt. Niemand die dat vraagt natuurlijk, maar toch een goede tip voor slachtoffers van de huidige tijd van werkloosheid, lijkt mij. In plaats van de pakken waarbij je wellicht neer wilt gaan zitten.
'k Vind het een intrigrerend model dat veel associaties oproept zoals "vooroorlogse surfplank" of "Laser met een vooruitziende blik" of zoiets. Als ik zo'n ultiem zeilertje zou bouwen zou ik haar Whaleshark noemen.
Lees hier over de geschiedenis.

Hé kijk nou, een oud karkas. Geklonken ijzeren scheepje. Ik houd van oud ijzer. Kennelijk ook een restauratie project. Als dat niet iets van twéé eeuwen geleden is. Ja, de tjotter Wylde Bearch uit 1898, geboortejaar van mijn pa. Daar wil ik wel wat meer van weten. Niemand in de buurt. Geen nood. Er is internet.
.....(Helaas blijkt later dat de betreffende website out of date is.).....

Ik maak nog wat plaatjes van de gezellige zeil-hoek van Boot Holland. Hopelijk is die volgend jaar weer wat groter en -ongetwijfeld- weer wat gezelliger.
Door al dat gepraat over dit soort bootjes (mijn ideaal was indertijd de Norfolk Gipsy " maar die viel met zijn 100.000 florijnen zeer ruimschoots buiten mijn budget) constateer ik dat "onze bootjes" hier eigenlijk maar slecht vertegenwoordigd zijn terwijl je juist het tegenovergestelde zou verwachten op een beurs als deze. Wat zou het zijn: te duur, te ver? Te weinig klandizie, dat zal het zijn. Nou, laat ik dan met dit verhaal proberen een bijdrage te leveren aan het enthousiasme van potentiële klanten.

Ik loop nog wat mijmerend in mijn eentje langs de verschillende stands. Hoelang zal dit nog duren, een beurs als deze? Bezuinigen tegen de klippen op? Om die heilige 3% ?
Neem mij nou (figuurlijk a.u.b.) als bejaarde, steeds minder te besteden (begon al ruim vóór de verschillende crises), steeds hogere prijzen (behalve de huizen), logisch dat ik mijn knip steeds langer dicht houd. Zou deze beurs er volgend jaar eigenlijk nog wel zijn? Wat mij betreft zou het allemaal best wat minder mogen zo lang het maar niet verdwijnt. Terug naar de kleinschaligheid zie ik wel zitten... Beetje nivelleren op zijn tijd...
Ik begin steeds rooier te worden!

do17jan13/23:11

Verweerde zeilen en enige overpeinzingen

Oké ik houd op, maar helaas net te laat. Tijdens het volschieten let ik even niet goed op koers en wind en worden Chim en ik gedwongen om tijdens het kruisen af te vallen in plaats van door de wind te gaan. So what, ruimte zat hier. Wel even goed opletten dat de grootschoot netjes onder geleide achter door de wind gaat. En tijdens het keurige geleidewerk knalt de fok van bak naar stuur. Jerr.. wat een klap. Dat klinkt niet goed.
Na inspectie blijkt het inderdaad niet goed te zijn. Het onderlijk van de fok is losgescheurd en plots herinner ik me mijn overpeinzingen van enige tijd geleden:

Eigenlijk ben ik een luie klungel. Na het voltooien van een fijne zeiltrip wil ik meestal zo snel mogelijk naar huis. Voor alle drie de zeilen heb ik een keurige huik maar het duurt me te lang om ze netjes aan te brengen. We trekken er binnenkort toch weer op uit.

De zon brandt dus urenlang op de onbeschermde fok. Voor- en onderlijk krijgen het te verduren. Ze verkleuren en erger, ze verweren, en na verloop van tijd heeft dat zo mooie bruine zeiltje -vol van kwaliteit- ineens gevaarlijk zwakke plekken. Die verkleurde lijken, voor je het weet prik je er dwars doorheen of scheurt je zeil eruit. Zoals nu.

Mijn volgeschoten nostalgie is inmiddels leeggelopen. Ik wil naar huis. Naar Schier. Wat moet je nou zonder fok? Ik dweep met mijn buitenboordmotortje maar de fok is mijn heilig binnenboordmotortje. Vol mededogen rol ik het zeiltje liefkozend op. Het onderlijk flappert en elke flap doet mij zeer. Nu kan ik de zeilvoering van Jörn in praktijk brengen: volle zeilen zonder fok. Maar bij windje 6 heb ik zelfs hem dat nog niet zien doen. Toch lukt het, maar bij de aanloop naar de haven geef ik toch maar de voorkeur aan mijn Yamaatje. Een beetje disgusted kruipen we naast Tantra in de box.
Gelukkig zie ik nog even Adrie de nieuwe schipper. We spreken af volgend seizoen 'met twee bootjes te gaan zeilen'. Dat wil zeggen, zo af en toe, spontaan zoals het uitkomt, geen vaste afspraak.
Mijn zeilseizoen is over. Ik neem afscheid van Jilke en Tjitske. Tot volgend jaar, bedankt voor de gastvrijheid en alle andere hartelijkheid. We vertrekken met gereefd grootzeil, druil opgerold, niet zo zeer vanwege de gewonde fok als wel vanwege de wind die vol genoeg is. We kiezen voor de route rond het Roode Hoofd. Door de langste route te kiezen stellen we het eind van het seizoen nog een pietsie uit. Eenmaal in het Zoutkamperlaag kan de druil er weer bij. Gaat eigenlijk best goed zo. Ineens bedenk ik mij dat het seizoen nog niet over hoeft te zijn. Waarom zou ik geen reparatie poging doen? Er was mij weliswaar verzekerd dat zoiets niet te repareren is maar als het mislukt zeil ik gewoon verder zonder fok. Dat lukt nu toch ook?
Mijn humeur klaart op. Dat van Chimmetje ook. Ze stampt lekkere zoute neuzen weg. Zou dat door die ontbrekende fok komen? Smis zou daar vast een sluitende verklaring voor hebben geweten. Wat eeuwig jammer. Wat zou ik graag voor mijn 'modernisme' door hem op mijn nummer gezet zijn. Misschien hadden we wel dikke mot gekregen. Nondeju ik mis die mot! Of misschien waren we wel dikke vrinden geworden. Dat mis ik nog veel meer!
Het Zoutkamperlaag is tussen de Glinder en de haven maar kort. Overpeinzingen krijgen weinig kans maar ik weet nu één ding, het seizoen is nog niet op. Ik repareer die fok en als die weer ploft? Jammer, dan varen we zonder.

Een dag of veertien later -zo vlot gaat het allemaal bij mij niet meer- ligt fokje uitgerold op de verwarmde huiskamertegels. Voorzichtig worden de verkleurde lijken -wat een jargon!- schoongemaakt en ontvet. Wasbenzine, paardenmiddel, werkt snel, veel verknoeien kan toch niet. Voor de reparatie heb ik een rol Powertape van Pattex bij de Gamma aangeschaft. Het officiële reparatietape voor zeilen vind ik voor deze onzekere klus te duur. Zorgvuldig wordt de tape aan weerszijden van het gescheurde deel van het onderlijk aangebracht. In de hoop hiermee de plakkans te vergroten wordt, per halve meter, de tape met een föhn aan weerszijden verwarmd en met een rubberhamer aangeklopt. Het voelt veelbelovend aan en eigenlijk blijkt de klus niet eens zo tijdrovend te zijn als verwacht.
Nieuwsgierig naar het resultaat van de plakkerij gaat het ineens weer vlot bij mij. De volgende dag wordt Chimera weer aangekleed en lig ik weer voor de Robbengatsluis. De wind werkt mee door te beginnen met kracht 3 en op te lopen tot zo'n 4 ŕ 5. 't Gaat prima. Het is alsof die tape daar al jaren zit en van plan is daar ook te blijven. Ik probeer een gijp en ook nu blijft alles goed. Nu is de tijd rijp om triomfantelijk de haven van Schier opnieuw binnen te lopen maar een klein foutje verhindert dat. Door slechte voorbereiding had ik bij het naderen van de sluis nog geen idee van het tijdstip van HW. Ja, echt waar, hoe stupid can you get! Mijn eerste zorg was immers: kijken hoe fokje zich houdt. Kennelijk waren mijn verwachtingen niet hoog.
Lui als ik nu eenmaal ben vraag ik aan de sluiswachter om het tijdstip van HW en dat was 12 uur en nog wat. Nou moet ik zeggen dat mij bij het uitvaren van de sluis al een twijfelachtig gevoel was bekropen. Er klopte iets niet met het vertrouwde plaatje van de haven maar de eerste zorg was de fok. Nu ik zo ver ben om een overwinningskoers voor te gaan liggen weet ik het ineens. Het is verdulleme geen hoog water, het is laag water! Eerste reactie: klz van een sluiswachter! Tweede reactie: klz van een 'schipper'! Ten eerste is het niet de taak van een sluiswachter om waterstanden door te geven, het is al heel wat dat de goede man de moeite neemt om de boeken in te gaan om een klein pleizierjachtje te pleizieren -..hoewel..- maar vooral: schipper is zelf verantwoordelijk voor het juiste tijdstip van HW. "Ieder vaart zijn eigen scheepje", wie zei dat ook al weer? Een zeeman met veel ervaring. Ene de Velde geloof ik.
In elk geval blijft het LW, maar terug naar zoet wil ik nog niet. We gaan nog lekker even verder met spelevaren langs de wadranden en dan bedenk ik dat nu de gelegenheid daar is om een overnachting in de nieuwe jachthaven in de buitenhaven van Lauwersoog uit te proberen. Was ik al lang een keer van plan.
Niet dat de haven zo gezellig is, niet één bewoond scheepje ligt er afgemeerd, maar er is een camping in de buurt met een winkel (boozz!) en er is Schierzicht met lekkere vis. Helaas geen gezellige bar die open is, het is eind oktober, reeds. Dat betekent overigens waarschijnlijk ook dat de haven van Schier al is opgeruimd maar ook dát staat al langer op mijn lijstje. Een bezoek aan die lege haven.

De jachthaven van Lauwersoog-Buiten bulkt dus niet van de gezelligheid maar is wel praktisch.

[Praktisch, wat een woord! Wel een C veranderen in een K maar de SCH laten staan, lekker consequent. Ik heb me voorgenomen, net als van Dis, vakantie weer met een C te gaan schrijven. De 'protest-spelling' zullen we dat noemen.]

Na een geweldige nachtrust -veel redenen strijden om die eer- sta ik zeer relaxed op. De broodjes zijn nog vers genoeg om niet opgebakken te hoeven worden. Mijn neef Max had dat nooit gepikt, die zou een ontbijt van de chef hebben gemaakt. Ik ben evenwel veel sneller klaar. Klaar om te zeilen met een gefikst fokje. De wind is minstens zo flink als gisteren toen we stopten met spelen.
Alhoewel in mijn achterhoofd reeds een licht verlangen naar huis speelt wordt Chim opgetuigd voor een tocht over zee. Opnieuw overpeinzingen. Wat is Zee? Wad of Noordzee of beiden? Kan je nog met gefikste fok naar Engeland varen? In 1940 ongetwijfeld wel. Nu? Ik besluit van niet maar ik ben dan ook helemaal niet van plan om naar Engeland te varen. Hoogstens naar Schiermonnikoog...
Voorlopig gaan we weer doen waarvoor we gekomen waren. De fok uitproberen. De druil ingerold, één rifje gestoken, het moet hard genoeg gaan voor een stevige gijp maar ik wil ook niet omrollen. De wind speelt het spel mee. Het is zeker 5 af en toe 6 en ik wil nog maar eens eenzelfde gijp uitproberen als die welke de schade heeft veroorzaakt.
We varen uit. Wat is het geweldig om met ruig weer uit te varen op wateren die je goed kent.
Verschil met het onbekende!
Het is weer genieten. Raggen met de stroom mee langs de vertrouwde tonnen, later langzaam de steeds ondiepere randen van het Wad stroomopwaarts verkennen. Ja verkennen want het is steeds weer nieuw. De wind is nog steeds ongeveer 6 dus die gijp moet er komen. We manoeuvreren ons in een ongunstige positie, gaan net niet door de wind en gijpen. Grootschoot onder geleide en de fok knalt. Zeker zo hard als de vorige keer en hij houdt. We doen het nog eens en nog eens. Het is dezelfde soort test als die van een duikfles. Als hij tijdens een tijdelijke overbelasting houdt is hij goed. Zal je zien dat hij de volgende keer springt. Denk ik dan.

Ineens bedenk ik dat we ons gestelde doel ruimschoots hebben bereikt. De fok is gerepareerd, getest en goed bevonden. Meer nog, we hebben de buitenhaven van Lauwersoog getest waar we normaal gesproken nooit toe zouden zijn gekomen. En we hebben een hoop zeil-lol gehad. Weliswaar niet gedeeld maar dat komt ongetwijfeld nog wel weer en dan met de ervaringen die we gisteren en vandaag hebben opgedaan. Looking fwd!

We bewaren het bezoek aan de lege haven van Schier tot een volgende keer. We gaan naar huis. Deze keer echt. Beste Drascombe vrinden, wat zijn wij bevoorrecht!
Tot volgend seizoen.

zo16dec12/12:00

Formatie-zeilen en een gescheurde fok

Tijdens formatie-zeilen naderen twee bootjes elkaar tot op ongeveer een halve meter. Daarbij dienen alle vingers binnenboord gehouden te worden. Formatie-zeilen kan met twee of meer boten worden beoefend waarbij boot A de leider is en boot B enz. de volger(s). Omdat de woorden leider en volger geheel verkeerde associaties kunnen oproepen zal ik de termen alpha en bravo hanteren.
Alpha is verantwoordelijk voor het overzicht, het inzicht en de navigatie en beschikt over alle vaardigheden van een formatiezeiler. Bravo dient vooral over de vaardigheid van het sturen en de vaardigheid van de snelheidscontrole te beschikken.
Sturen is niet alleen het bewegen van de helmstok of het draaien van het stuurwiel maar is vooral de vaardigheid van het anticiperen.

"Als je alles van te voren weet kom je met een d.dubbeltje de wereld rond." Henk Elsink zei het al.
Maar ècht anticiperen is niet alles van te voren weten maar alles van te voren aan zien komen en daarop adequaat reageren. Een goede Bravo heeft dat beoefend en kan dat.

De laterale positie is minstens zo belangrijk. Zorg er voor dat de neus van de Alpha zich altijd vóór die van de Bravo bevindt. Dit is vooral belangrijk tijdens het maken van bochten. In een binnenbocht moet Bravo snelheid verminderen, in een buitenbocht vermeerderen. Doe dit met behulp van de juiste schootvoering en bedenk dat grote roeruitslagen afremmen en minimale uitslagen... nou ja, geen snelheid vermeerderen maar in elk geval zo min mogelijk afremmen.
Er zijn interesante trucs om een achterop geraakt schip zo snel mogelijk weer bij te krijgen en een voorop geraakt schip terug in positie te krijgen zonder door overcorrectie weer ver achterop te geraken, maar dat is -inderdaad- voor gevorderden.
Kortom, leuke technieken om met je eigen bootje te leren lezen en schrijven en vooral om met twee bootjes een hoop lol te beleven. Maar houdt a.u.b. de bovenstaande adviezen in acht want een beschadigd scheepje of erger, een beschadigde opvarende, is minder lollig! In elk geval distantieer ik mij op dit gebied van enige aansprakelijkheid!

En wat heeft dit alles nu met een gescheurde fok te maken?
Rustig! Daar kom ik op.
Tijdens genoemde zeiltrip, samen met Calypso II van Schiermonnikoog, nam de wind van een comfortabele 4 plotseling toe naar af en toe 6. (Uitschieters in Bft, jawel!).
Chim en ik waren al mijmerend boven het Brakzand wat afgezakt naar het zuiden en moesten kruisend terug naar de thuishaven. De eerste slag lukte het niet door de wind te komen dus besloot ik tot een gecontroleerde gijp. De gijp bleek wat minder gecontroleerd dan de bedoeling was en gaf een verontrustend geluid. De fok bleek uit het onderlijk te zijn gescheurd. Ach erm... Fokje liefdevol ingerold en op druil en grootzeil weliswaar wat ongecontroleerd maar wel snel naar huis. Schier dus.
Eenmaal in de box bleek dat voor hetzelfde geld de fok niet alleen uit het onderlijk maar ook uit het voorlijk had kunnen zijn gescheurd.

Hier eindigt het journaal over de gescheurde fok. Een bezoek aan een zeilmaker, een uitgebreide speurtocht over internet en enige verontrustende berichten over ons inmiddels niet al te rooskleurig pensioen, doen mij besluiten de eventuele reparatie c.q. vernieuwing van de fok en/of andere zeilen tot volgend seizoen uit te stellen.
Het zal toch niet zo zijn dat ik afscheid van mijn....
Ik wil er niet aan denken!

Ik beloof Chimera en mijzelf dit seizoen nog 1 verhaaltje over ons.
Maar dan wel een positiewe ene.
Da's Afrikaans.
Sort of.

zo02dec12/23:50

Voor straf leren zeilen

Ik schrijf dit uiteraard naar aanleiding van de pas geboren huftertjes die onlangs een mede voetbal-enthousiasteling hebben doodgeschopt.

Als ik voorspel dat juiste straffen voor dit soort minderjarige criminelen uit zullen blijven voel ik mij verplicht ook een alternatief op te voeren. Ik hoorde over een gerenomeerde nederlandse radiozender dat een 'goedbedoelende' voetbalexpert vond dat ze een tweede kans verdienen. Het zijn per slot voetbal-talentjes. Levenslange schorsing uit het voetbal blijkt averechts te werken. Zo betoogde hij.
O ja? Schoppen ze dan weer een mede voetbal-enthousiastelling dood? ... Voor straf, omdat ze geen tweede voetbal-kans hebben gekregen?
Mijn alternatief is:

• Natuurlijk levenslange schorsing uit het voetbal. Zelfs het door mij verfoeide voetbal wens ik dit soort dégénérées niet toe.
• Ook een tweede kans, jawel. Je zal maar 15-16 jaar zijn en dan al een van de grootst denkbare fouten die in het leven mogelijk zijn hebben gemaakt:
• LEER ZE ZEILEN
  Maar dan wel als volwassen bemanningslid van Tromp. Of De Ruyter. Een kans uit die tijd uiteraard. En als ze na die tweede kans weer de fout in gaan, dan laten wij de PVV op ze los.
  

do18okt12/22:57

Weerpraatjes

"Het weekend-weerbericht van Zilt magazine is toch wel een mooi cadeau voor ons zeilers!"

Niet alleen het weerbericht maar het complete tijdschrift is een mooi cadeau. Niet voor niets prijs ik het aan op mijn weblog en niet voor niets staat er de link Zilt forecast in het rijtje weervoorspellers.
Neem nou het weer van het komend weekend. Best een gecompliceerde weersituatie. Maar die wordt op een zodanig duidelijke en onderhoudende wijze verteld en toegelicht dat ik daar -als voormalig instructeur- heel vrolijk van word. Ik hoop dat ik mijn werk vroeger ook zo goed heb gedaan.

Over vroeger gesproken. Om mijn vak te leren moest je veel weten over weinig en weinig over veel. Een van het weinige over veel was meteorologie en dat vak intrigeerde mij in hoge mate. Zo hoog zelfs dat ik mijzelf beloofde dat ik dat vak zou kiezen als het eerste doel mij niet zou lukken.
Gelukkig lukte het eerste doel wel maar meteorologie is altijd mijn favoriete "bij-vak" gebleven. Bij-vak? Wat een understatement! Het is een vak uit duizenden. Intrigerend als astrologie. Oneindig in variatie. Verveelt nooit. Niet veel vaklui kunnen dat nazeggen. Ik herinner mij een examen-opgaaf: "teken een doorsnede van het weerfront van A naar B en geef er uw commentaar bij". Het was het soort vraag waarbij examinatoren probeerden te ontdekken wat iemand weet, en niet wat iemand niet weet. Ik was verrukt en tekende het mooiste front van Europa. Ik wist er ruim genoeg van af want ik kreeg een 8 uit 10. Over de andere vakken zal ik het nu even niet hebben.

Mijn populairste weerman is Erwin Kroll. Trouwe lezertjes weten dat. Erwin vind zichzelf niet goed genoeg meer voor TV. Ik ben het niet met hem eens maar ik respecteer zijn mening. Dankjewel Erwin. Je krijgt waardige opvolgers. Kijk en luister maar naar DIT weerpraatje.

ma08okt12/21:05

Windstoten (2)

"Men streeft er bij WeerDirect kennelijk naar om de presentatie van de verwachtingen steeds te verbeteren."

Mijn kritiek op het gebruik van de term windstoten in Bft. blijft onverminderd van kracht maar het plaatje zoals dit momenteel wordt gepresenteerd is -vooral voor schippers van comfortcontainers e.d.- zeer begrijpelijk geworden.

Dat wordt nog wel eens wat!

za15sep12/12:00

Windstoten (1)

Onlangs heb ik nog een laatste poging gewaagd WeerDirect op andere gedachten te brengen. Ik heb ze wat definities toegestuurd maar er volgde een hardnekkig zwijgen.
Overigens moet ik toegeven dat de omschrijvingen van de meteorologische begrippen bepaald niet altijd eensluidend lijken te zijn. Een wereldwijd aanvaarde eensluidende definitie van windstoten bijvoorbeeld heb ik nog niet kunnen vinden.

Het KNMI geeft de volgende omschrijving:

Windstoten zijn rukwinden van minstens 75 kilometer per uur. Windstoten zijn te onderscheiden in de gradaties zware windstoten en zeer zware windstoten. Bij zware windstoten bereikt de wind bij vlagen snelheden van meer dan 75 kilometer per uur en bij zeer zware windstoten zijn windsnelheden mogelijk van meer dan 100 kilometer per uur. Windstoten kunnen het hele jaar voorkomen, ’s winters zeker bij storm en het hele jaar door vooral tijdens onweersbuien. Windstoten zijn erg gevaarlijk, zeker in het verkeer voor met name (brom)fietsers, vrachtauto’s en auto’s met aanhangers en caravans. Het KNMI geeft ook waarschuwingen uit voSor windstoten en zelfs een Weeralarm. In het zomerhalfjaar gebeurt dat bij vlagerige wind met uitschieters van meer dan 100 kilometer per uur en in het winterhalfjaar bij vlagerige wind met uitschieters van meer dan 120 kilometer per uur in de kuststrook en/of meer dan 100 kilometer per uur in het binnenland.

Woordenboek.nl (van Dale) zegt simpelweg: Rukwind

Mijn conclusies:

• Het gebruik van de term Windstoten zoals WeerDirect ze hanteert blijft derhalve m.i. niet een beetje paniekerig maar een heleboel.
• Windkracht 4, windstoten 5 zou moeten zijn: windkracht 4 tot 5.
• Zelfs windkracht 4, uitschieters 5 zou moeten zijn: windkracht 4 tot 5.
• Het verschil zou m.i. minstens 2 Bft moeten zijn en bovendien niet in Bft maar in knopen moeten worden vermeld.

di21aug12/20:37

Het roer van Coaster Mellon

Voor wat betreft het roer valt mijn oordeel in de categorie "ingenieus". Jörn had mij al eens een dergelijke constructie voorgesteld. Hij wist immers dat ik mijn stil, zuinig, milieuvriendelijk, 4-takt 6-pékaatje van zijn levensdagen nooit zal opgeven en dit is een constructie waarmee je het roer naar een meer natuurlijk varende plaats verhuist en tegelijkertijd voorkomt dat je met een onhandige riem moet sturen, zonder het in extreme omstandigheden levensreddende motormechanisme op te hoeven geven.
Toch heb ik zijn suggestie maar gelaten voor wat het is. Te veel werk voor een aartsluiaard als ik.

Het eerste probleem -de plaats van het roer- is naar mijn ervaring niet echt een probleem zolang je maar niet motorend probeert te sturen met opgetrokken zwaard. Dat vindt een Dras namelijk helemaal niet leuk. Een beetje zwaard in het water is al genoeg om de stuurcommando's feilloos te laten opvolgen, mits er ook een pietsie snelheid gemaakt wordt natuurlijk maar dat geldt voor al het stuurwerk.

Het tweede probleem -sturen met een riem- wordt door mij als volgt opgelost: ik stuur nooit met een riem. Nou ja, bijna nooit. Ik stuur wel eens met de riem (ik heb er maar een, speciaal voor dit doel, omdat hij aan boord was toen ik Chim kocht, en in voorkomend geval als handwapen) als de wind niet al te wild is. Gewoon, om te kijken of ik het nog kan. Meestal kan ik het nog en dat geconstateerd hebbend vervolg ik dan mijn weg zonder riem. Althans, zonder hem te gebruiken. Voor het varen, bedoel ik.
Het bovengenoemd pékaatje, dat in zijn twee na hoogste stand de schroef net boven het laagste deel van de kiel houdt, is een uitstekend vervanger van riem en/of roer. Ja, bij motorpech (nog nooit gehad - goed onderhoud) of bij gebrek aan brandstof (ook nog nooit gehad - goede planning) houdt alles op en vallen we noodgedwongen terug op het natuurlijk varen.
Wel af en toe oefenen natuurlijk.

PS:
Ik had nog wat willen zeggen over de dingen die ik niet goed heb gedaan maar daarvoor ontbreekt de ruimte in deze topic.

do15jun12/12:00

Anti-slip

di15feb12/12:00

Harder bestaat niet

Boot Holland was trouwens best wel weer leuk. De laatste keer --> dat ik er was is jaren geleden. De entourage is verbeterd en vergroot maar de opzet is min of meer hetzelfde gebleven, vind ik. Veel motorbootjes weinig zeilbootjes. Maar de zeilbootjes die er waren zijn de moeite waard. Wel had ik op wat meer Engels spul gehoopt.
Ook had ik een aangename kennismaking met Scheepszaken Makelaardij, een makelaar die vooral in traditionele scheepjes handelt. Ik zag ook dat hij nostalische spullen in voorraad heeft. Soms op het antieke af. Kortom ik heb me voorgenomen bij gelegenheid een bezoekje aan Warten te brengen.

klik klik

Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik de laatste tijd naar wat comfortabelers aan het kijken ben (en je zegt niets tegen Chimera he!) en daar is de website van Scheepszaken erg interessant voor. Ik heb een paar heel leuke scheepjes gezien. Helaas nog niet met alle voordelen van een Drascombe + meer comfort maar ik blijf zoeken.
Ik hou van heel oude scheepjes maar ik hou niet van tijdrovend onderhoud en dat is een pro.probleem. Meestal zijn ze van staal of -liever nog- van ijzer en kom er maar eens achter of zo'n ouwetje niet een gemeen verborgen gebrek herbergt.
Als ik iets heel moois ontdek, dan zet ik mijn geheime wapen in: mijn goede vriend Kaje en zijn vrouw die lijkt op O-jeetje van Jan Wandelaars Furie. Hij is expert op het gebied van ijzer en staal en op het gebied van oude schepen. Hij is eigenaar van een recyclingbedrijf van afgedankte schepen dus reken erop dat hij van wanten weet. We hebben indertijd een paar reizen met Thalassa gemaakt en hebben veel van elkaar geleerd. Ik meer van hem dan hij van mij trouwens. Mijn meer-kennis beperkt zich steeds tot het gebied van electrieke navigatie terwijl de oude pro-'s zoals Joop en Jörn en Kaje die ik gelukkigerwijs af en toe op mijn zeilerspad tegenkom, vooral beschikken over de oude zeevaarders kennis. Kennis die helaas steeds meer teloor gaat.
Ik hoop dan ook binnen afzienbare tijd met mijn caravan-maatje, samen met Kaje en zijn vaar-maatje een inspectietocht naar oude scheepjes te houden. Een tocht die zeker en vast afgesloten gaat worden met een traditionele vis-maaltijd. Fruit de Mer! See-food! Looking foreward to it! Vooral als er een fraai varend resultaat is geboekt waardoor mijn caravan-maatje ook weer vaar-maatje wordt.
Tegenover Chim voel ik mij een verrader.
A oui, c'est la vie.

ma13feb12/20:35

Bootjes schilderen

Chimera is zoals in elk seizoen weer toe aan een buitenkant-schoonmaakbeurt maar door het intensieve gebruik van de boot vind ik dat die schoonmaakbeurt dit keer moet worden afgewerkt met een nieuw laagje kleur. Dat laagje kan wat mij betreft niet hard genoeg zijn vanwege de beschadigingen die in de loop van de seizoenen onvermijdelijk ontstaan, dus gaat de voorkeur uit naar een 2-componenten systeem.
Ik heb er indertijd voor gekozen alleen Chimera's romp van een 2-, en haar opbouw van een 1-componenten systeem te voorzien. Dat had een goede reden.
Ik vind namelijk dat ik in principe altijd alles alleen moet kunnen doen en 2-componentenverf droogt zo snel dat je grote oppervlakten zoals bijvoorbeeld de romp van een 12 meter jacht met meerdere mensen tegelijk moet bewerken wil je geen overlap-strepen krijgen. Dat weet ik maar al te goed van mijn vroegere Koopmans Thalassa.
Bij de romp van een Drascombe is dat echter geen probleem vanwege de romp-stroken die je gemakkelijk in je eentje snel per strook kunt schilderen.

De opbouw is een ander verhaal. Er zijn zo veel hoekjes en gaatjes dat je niet goed snel achter elkaar kunt werken waardoor het eindresultaat er zeer amateuristisch uit komt te zien. Nu is het achteraf gezien helemaal niet zo erg als amateurwerk er amateuristisch uitziet maar toen ik voor dit verfsysteem koos dacht ik daar anders over en aangezien je nooit een 1-componentenverf moet overschilderen met een 2-componentenverf kan ik nu niet meer terug. Tenzij ik de hele opbouw tot op de gelcoat kaal haal en daar heb ik geen zin an.
In.
Voor de opbouw wordt het dus weer een 1-componentenverf en de beste (lees: hardste) daarvan is tot nu toe mono-urethane verf. Nou schildert deze verf wel lekker weg maar echt hard vind ik hem niet, bovendien duurt het een paar dagen voor er een tweede laag overheen kan (tenzij je nat op nat verft maar dan duurt het doorharden nog langer) en daarna nog minstens een week voordat alle lagen hard genoeg zijn om er met een windje 5, laat staan met meer, overheen te kunnen lopen.

Vandaar dat ik al een hele poos op zoek ben naar een 1-componenten verf die harder is dan mono-urethane en die snel droogt. Wie helpt mij?

Als tegenprestatie hier alvast een dikke tip: In mijn speurtocht naar deze wonderverf kwam ik op het internet vele zinvolle en onzinnige wetenswaardigheden tegen. Wat mij daarbij opviel was dat ook bij de waardevolste adviezen zo weinig het belang van het ontvetten werd genoemd.
Goed schuren werd steeds terecht benadrukt maar wat ontbrak was: eerst ontvetten, dan pas schuren. Je kunt namelijk schuren tot je een ons weegt, als je niet eerst ontvet schuur je alle vettigheid de ondergrond in waardoor de hechtlaag naar de knoppen gaat en de opliggende laag vroeg of laat los laat. En dat geldt niet alleen voor 1-comp. maar vooral voor 2-componenten producten!

Nu nog even terug naar het begin van deze topic. Een van mijn zeilmaten ergerde zich suf aan het gebruik van het werkwoord verven. Je verft een deur maar je schildert een schip. Om van zijn fobie verlost te zijn ben ik maar overgestapt naar de uitdrukking bootjes schilderen ondanks de associatie met Monet. Maar, waar ik vroeger nooit een probleem op dit terrein had, verkeer ik nu steeds in de opperste verwarring. Zeg ik het nog wel goed?
Sinds vandaag gebruik ik beide werkwoorden door elkaar. Gewoon zoals het me uitkomt en nu blijkt dat ik onwillekeurig verven zeg wanneer mij dat logisch lijkt en dat ik van schilderen spreek.. eh, wanneer me dat ook logisch lijkt. Het een lijkt wat respectvoller dan het ander. Ik denk dat ik het maar zo laat. Ik gebruik de woorden op de natuurlijke manier, zoals het mij op het moment van spreken het beste lijkt.
Om met Bart Chabot te spreken: de taal is nu eenmaal van ons en niet van de schrijvers van het groene boekje.

za21jan12/22:55

Ons eigen zeilmeisje

Dat het Guiness Book haar prestatie niet wil noteren is natuurlijk onzin.

[NOS 21jan12: "Toch registreert het Guinness Book of Records haar record niet, omdat het jongeren niet wil aanmoedingen om gevaarlijke dingen te doen om een record te halen."]

Het record is er. Doe niet zo paternalistisch. Het zal jonge mensen alleen maar nog meer inspireren. Weten jullie dat nu nog niet? Het Book daalt hierbij in mijn achting.

Dat ze niet meer terugkeert naar Nederland kan ik mij voorstellen. Ze is door de Nederlandse overheid zacht gezegd ietwat gefrustreerd. Nieuw Zeeland is een mooi alternatief wat zeilen betreft maar men is daar nu ook niet bepaald progressief van opvattingen althans, niet in de korte tijd dat ik er was. Ik zou als jongeling Australië prefereren. In elk geval denk ik dat het waarschijnlijk wel even zal duren voordat ze vol nostalgie weer naar haar roots terugkeert.

<-- klik

Ik heb onderweg veel aan haar gedacht vooral nadat ze om veiligheidsredenen ophield met haar weblog. Met digitale omwegen ben ik haar blijven volgen. Haar -laten we zeggen- nogal snelle passage door de Torres Strait heb ik met geknepen billen gevolgd.
Ik heb geen spijt van mijn uitspraak indertijd, nee. Ze heeft alle geluk die ik haar indertijd toewenste gekregen en daar ben ik opgelucht blij om!

Good further luck, Laura. Jij bent blij dat ik je vader niet ben en ik vind het jammer dat jij mijn dochter niet bent.

vr30dec11/12:00

Rondje eiland

Ik verleid Jörn om dicht tegen het strand aan te kruipen. Ik herinner me een trip met Thalassa (die toch op papier 1m60, in werkelijkheid 1m70 stak) waarbij we zo dicht bij het strand voeren dat we de tepeltjes van de naturistenmeisjes konden onderscheiden. Mijn ogen waren toen een stuk beter dan nu dus het afstand schatten is wat arbitrair maar toch weet ik nog wel ongeveer hoe dichtbij we voeren. Bovendien, we steken nu niet meer dan 30cm als het nodig is. Zeur niet dus.
Toch moeten we oppassen want er staat een branding en daar ben ik toch wel beducht voor. Jörn ook merk ik. We houden daarom maar weer wat afstand en ik probeer die te overbruggen met de telelens. Mooie plaatjes door de zoeker, hopelijk ook 'op papier'.

Van de vorige 'rondjes' (dit is mijn derde) herinner ik me dat we meer afstand van het eiland moeten nemen naarmate we oostelijker komen. Ook wordt het tijd om langzamerhand naar de cardinaal op tien uur uit te zien. Het is de Regulus aan de hand waarvan we kunnen schatten waar de ingang rond de oostpunt van het eiland gezocht moet worden. Zodra die in zicht komt (de cardinaal bedoel ik) turen we om de beurt op ongeveer twee uur naar het gat in de branding. Helaas, geen gat te zien. Ogenschijnlijk is er een ononderbroken brandingslijn evenwijdig aan het eiland. We zien de strandwagens, de strandfietsers, de wandelaars, maar geen gat in de branding waar we door moeten om de ingang van de geul te bereiken.
Tegen beter weten in maak ik een waypoint. Daaruit blijkt dat we het gat al een stuk voorbij moeten zijn maar Jörn gelooft daar niks van. "Dan hadden we de tonnen van de Lauwers al lang moeten zien". Da's waar en ik begin wederom aan de GPS te twijfelen (zie mijn zeilverhaal 'Danser 2'), ondanks dat ik nog geen tien minuten geleden vol overtuiging beweerde dat "de GPS altijd gelijk heeft". Natuurlijk twijfel ik want hoe vaak heb ik al niet in onze caravancombinatie beweerd dat ook de "Tomtom altijd gelijk heeft" terwijl de ervaring mij heeft geleerd dat Tomtom dikwijls helemaal geen gelijk heeft. Maar dat komt dan door de software en niet door de GPS. Maar dat terzijde.
Zo zeilen we NO-waarts en verder. Jörn begint nu ook te twijfelen en we maken plannen om dan maar de Spruit in te duiken, onder de zuidpunt van Simonszand te sneaken en via een omweg alsnog de geul van Eilanderbalg te bereiken. Dat zal spectaculair worden maar so what, we hebben beiden een onbegrensd vertrouwen in onze Dras.

Plotseling dagen een stel rode en groene tonnen noord van ons op. De tonnen van de Lauwers. Nu is ook Jörn er van overtuigd dat we terug moeten. Als confessioneel zeiler moet hij op confessionele wijze overtuigd worden. Heel begrijpelijk en vanuit zijn standpunt volkomen terecht. Maar nu krijg ik de kans om te bewijzen wat mijn 'nieuwe rommel' waard is! Ik trek een lijn in de kaart vanaf waypoint 2 (een van de twee waypoints west en oost van het eiland). Dat wordt track 100 (track=lijn over de grond) die ons moet vrijhouden van de ondiepten.
Mijn GPS is altijd zo ingesteld dat in één oogopslag diepte, snelheid en koers in grote karakters te zien zijn en daaronder, veel kleiner, de gewenste track, de actuele track, en de afwijking van de gewenste track naar het waypoint to go.
We zeilen terug in ongeveer SW richting en houden de brekers van de zandplaat waar we onderlangs moeten nauwlettend in de gaten. Plotseling zien we de ingang en we hebben beiden de neiging maar direct bakboord uit te gaan. Vol hernieuwd vertrouwen in de GPS houd ík nu voet bij stuk: we blijven koersvast. Ik tel de graden af en zodra track 100 is bereikt kunnen we bakboord uit, het gat in. Na een poosje 100 te hebben volgehouden blijkt hoe goed die keuze is geweest. Het gat is klein en de branding is serieus. Laverend proberen we de geul in te komen maar dat lukt nog niet tegen de rest van de ebstroom in. Jörn laat mij zien dat je 'om de hoek van het eiland kijkend' de eerste tonnen na Simonszand in de verte kan zien liggen. Voorlopig onbereikbaar. We hadden het al gezegd: hoog water is laat vandaag. We gaan voor anker.

Natuurzeiler Jörn is uiteraard de eerste van ons beiden die opmerkt dat LW voorbij is. We gaan anker op maar we moeten nog wel even kruisen om vooruit te komen zodat de oriëntatie lekker in de war wordt geschopt. De zandplaten hier zijn duidelijk veranderd ten opzichte van de vorige keer. Da's logisch hč, in een waddengebied. Het is uitkijken geblazen om in een keer het geultje te vinden. Ik zie, vooral de oudere, zeehonden grijnzen: "en die hebben nog wel een dieptemeter. Die van ons werkt beter. Moet je piepen onder water, dat werkt makkelijker", hoor ik ze denken. Of piepen zeehonden niet?
Kortom, we lopen niet vast ook niet met het zwaard laag en volgen feilloos de geul. Vooral dankzij Jörn's intuďtie . De vloedstroom trekt weer aan. De snelheid over de grond neemt toe. Twee kleine puntjes fok en druil zijn genoeg om koers te houden. We houden de snelheid in het water zo laag mogelijk. De natuur is weer grandioos. Wat is dit genieten! Opnieuw! Voor de derde keer! Hiervoor hebben we zo gesappeld om "dat gat" te vinden.

Tussen de EB16 en EB 14 moeten we stuurboord uit. De Drascombe-route in, zuid langs het Eiland. We nemen hem te krap en lopen vast. Toch laten we het anker waar het zit. Aan boord. Tijd voor een boterhammetje met koffie. Na de laatste slok besluit Getij ons te laten gaan. Westwaarts, vlŕk over de grond, schurend puntje zwaard. Zon begint zijn wacht over te dragen. Maan staat klaar voor ontvangst. Ik prepareer het nav.lite, Jörn de olielamp.
We navigeren op de dieptemeter, hihi, is toch makkelijker dan de stok. Shame on you Jörn, je word gemakzuchtig! We oriënteren ons op de lichten van de veerhaven. Waar loopt dat geultje nu precies in dit vroege tij? Hadden we de vorige keer geen enkele haast, deze keer verlangen we beiden naar de thuishaven. We zijn een biekie moe. 70+ en 80+, mag het? Er is nog even een dispuut over een waypoint. Wie wint blijft geheim.

In de haven doeken we op. Onder het berenburgen lullen we nog wat na.
Trusten Jörn.
Kruipt op zijn wiebelsteiger de vaste op.
Hmja.
Fietsje naar huis.

Later in het dorp zien we elkaar toevallig weer even ergens boven, bij een biljarttafel.
Grijns.
Tot ziens hč.
Tot ziens.

ma19dec11/18:11

Het meest recente mailtje van de email-service

Beste zeilgenoten,

Het heeft even geduurd maar het eerste van mijn twee kleine zeilverhaaltjes van 2011 is af. (12dec11)
Trouwe lezertjes weten waarom nu pas en waarom zo klein. Ook is er een nieuw e-mailservice adresboek samengesteld. Ik hoop dat ik iedereen achterhaald heb.
De site blijft bereikbaar via www.drascombe-chimera.nl of de rechtstreekse link naar de weblog www.drascombe-chimera.nl/weblog/blog.html en natuurlijk ook via de allerbeste kust-zeil-website van Nederland: www.drascombe.nl.

Voor de volledigheid wijs ik er nog eens op dat Chimera's website is ontworpen voor de browser Firefox [Win/Mac/Linux] en de vele andere browsers die zich houden aan de internationale afspraken [Chrome / Seamonkey enz.], maar nadrukkelijk niet voor enige versie van IExplorer. Daar is alles wel min of meer leesbaar maar de lay-out lijkt nergens op. Dat krijg je als je monopolist wilt zijn, nu is mister Microsoft de uitzondering.
Dit alles heeft niets met zeilen te maken, ik weet het, maar een weblog is er ook voor om zo af en toe je gram te halen nietwaar?

Voor de rest bedank ik iedereen die naar aanleiding van mijn klaagzang van do13jul11 zo vriendelijk en bemoedigend hebben gereageerd en ik beloof dat ik zal doorgaan met zeilverhaaltjes te schrijven. Tenminste, zo lang wij mogen blijven genieten van ons geweldig Waddengebied. Zonder de steeds knijpender restricties die ons door de meestal goedbedoelende natuurfreaks en -bestuurders worden opgelegd. Er moet per slot wel iets om over te schrijven overblijven.

Greez.
Ik bedoel, groetjes,
Chimera & schipper.

P.S.
De mailtjes naar Albert en Antoine krijg ik bij herhaling teruggestuurd.
Is er misschien iets in het adres veranderd?

do12dec11/20:48

Heimwee naar de Wadden

Zodra ik denk dat alles aan boord is -dat is het nooit aan het begin van het seizoen- rijden Chim en ik met de nieuwe trailer naar de haven en al gauw rolt ze statig te water. Overal de tijd voor nemend en geen gebruik makend van goedbedoelde maar ongevraagde hulp, verloopt alles naar wens. Er blijkt zelfs tijd over voor een korte proefvaart op het meer zodat de laatste kleine correcties aan de uitrusting gemaakt kunnen worden.
Lijstje gemaakt van alle vergeten attributen en een definitieve eerste vaart richting zeesluis kan plaats vinden.

Traditiegetrouw gaat de eerste vaart naar Schiermonnikoog. Mijn eiland van goud, weet je nog? Dat doet mij denken aan een van de directeuren van de Rijksluchtvaartschool waar ik twintig jaar heb gewerkt. De brave man hield ook van tradities en ging bijna elk jaar met zijn gezin naar Schier. In de crewroom-gesprekken kwam hij nogal eens ter sprake. De uitspraak "wat die man nou steeds op dat eiland te zoeken heeft is mij een raadsel" werd dan wel gelanceerd. De geopperde redenen getuigden zelden van enig begrip en termen als 'saai' en 'burgerlijk' werden frequent gehanteerd. Nou wil het geval dat ik de man in kwestie een stuk beter kende dan de toenmalige Jan de vlieger aangezien ik hem ooit als adviseur heb vergezeld tijdens de aankoop van vierentwintig vliegtuigen in de VS en daarom weet ik dat genoemde kwalificaties zeker niet op hem van toepassing zijn. Maar toegegeven, in die tijd vroeg ik mij ook af "wat zoekt hij daar eigenlijk op dat eiland?"
Inmiddels ben ik daar achter.

Is je wel eens opgevallen dat ik steeds vaker van het onderwerp waar ik over schrijf afdwaal? Mij wel.
Mijn dochter beweert dat het door de ouderdom komt, "maar we houden toch wel van je hoor" voegt ze er dan gelukkig aan toe. Toch weet ik dat het wat anders is. Het is de ontdekking dat je beter overal de tijd voor kunt nemen, dan verdiep je je in de dingen en begrijp je ze (nog) beter. De een weet dat al op jonge leeftijd, de ander doet er wat langer over. Zoals ik.
Dus toch de leeftijd. Ik keer terug naar de eerste vaart van het verlate seizoen. Schier. Traditie.
De sluispassage gaat perfect en in opperste harmonie. Dat mag ook wel als je dat al een keer of honderd hebt gedaan. Hoog water is geweest dus een rechtstreekse oversteek over het Brakzand met het risico van een niet geplande overtij-ing neem ik niet. Daarvoor roept het eiland te hard.
We nemen de route langs het Roode Hoofd die overigens bijna net zo kort is als die over het Brakzand. Zorgvuldig de 1 meter lijn volgend is de route met de gunstige westenwind mooi bezeild. Tijd zat om nog even zuid van het eiland te spelevaren, maar dan wordt het tijd een plek voor de nacht te zoeken.
Ook traditiegetrouw meer ik de eerste nacht niet af in de haven maar zoek de lijn tonnetje 10 -> vuurtoren op en anker in 50 cm water.
Zodra alles is geďnstalleerd wordt met veel genoegen mijn nieuwe wokpannetje ontgroend. De oude had een steel en bleef niet goed op de pit staan, de nieuwe heeft twee handgrepen en blijft mooi in het midden. In plaats van de traditionele Struikmaaltijd beschik ik deze keer over een 1-persoons wokmaaltijd van AH die, klaargemaakt op mijn Coleman 1-pitter, meneer Struik zijn maaltijd zelfs nog overtreft.

De afwas is voor morgen en na het traditionele telefoongesprek met moe: "kind het is hier zo mooi, (het is al de hele dag zonnig) je mist wat" - "helemaal niet jij mist wat", spring ik gauw overboord. De weg naar de wal lijkt langer en de slik dieper. Of zou mijn dochter weer gelijk hebben? Toch nog vrij gauw bereik ik het eilandzand zodat de slikvoeten bij de Banck weer schoon genoeg zijn om omschoeiseld te worden.
Voordat ik het dorp in struin loop ik even bij de haven langs. Beduusd neem ik de hartelijke begroeting in ontvangst. Ze hadden me gemist. Nooitgedacht. Ze weten toch dat ik een loner ben? Toch lief.
De eerste stop op de route naar en in het dorp is het winkeltje van George's nineteen eighty four. Ik koop een Maarten 't Hart en een Joost Zwagerman. Daarna naar Jörn van Tantra. We hadden nog een ouwe afspraak voor een geultje of een rondje eiland. Hartelijke ontvangst en voor het eerst zie ik de 2e kap van hun huis. Heerlijk om zo in de vorige eeuw te leven! We maken een afspraak voor een nieuwe gunstig weer periode. Gunstiger moet ik zeggen want er wordt zeer weinig wind voorspeld. Dat wordt lopen en fietsen morgen.
Hoewel, het lopen zal noodgedwongen tot het minimum worden beperkt vanwege mijn ischiaanse rug-problemen die nog niet geheel weg zijn. "Weinig lopen, veel fietsen" is het medisch advies en daar kan ik me geheel in vinden. Ik houd niet zo van lopen, des te meer van fietsen. De fietsdag verloopt volgens verwachting en morgen wordt de terugtocht alweer aanvaard.

Ook de volgende dag is het prachtig najaarsweer om in de zon te luieren maar niet om een spectaculaire zeiltrip aan te vangen en aangezien er thuis, vanwege het bedlegerig gedoe, nog veel achterstallig werk is blijven liggen besluit ik mij daar maar even op te concentreren.
Er is tijd genoeg om nog even het dorp in te gaan om de gehuurde fiets terug te brengen, nog een beetje rond te slenteren en een bakkie van der Werff te doen. Een uur voor hoogwater sukkelen we de haven uit. Met de ZO wind 1-2 is de Glinder wel bezeild maar -ik heb het al eerder bekend, onder de twee knopen word ik altijd wat nerveus- dat schiet niet op en in de Zoutkamperlaag is zelfs motorsailen onmogelijk. Dan wordt het ordinair motorren. Toen ik dat over die twee knopen aan Jörn vertelde rolde hij bijna van zijn roeibankje af van de lach. Hij keek me aan met een blik die hij wel vaker heeft als hij de ongedurige, verspillende, 'moderne', en dus onbegrijpelijke medemens gadeslaat. Hij kent mij zo langzamerhand een beetje en vind mijn uitspraken op dit gebied niet alleen dom maar ook komisch. Komisch vanwege de onwetendheid, veronderstel ik.
Door die wind besluit ik recht over het Brakzand naar Lauwersoog te gaan motorsailen. Maar wel met een bijna geluidloos toerental. Zo blijf ik netjes achter een knoert van een platbodem hangen. Ik ken dat schip wel. Kom hem bij tijd en wijle op het oostelijk wad tegen. Al jaren lang. Ik schrik een beetje als ik uitreken hoe lang al. Voor de sluis meert hij af, switcht de motor af en installeert zich voor de lunch. Deze schutting laat hij voorbij gaan ook al omdat er al een viertal jachten plus nog wat motor-spul voor hem afgemeerd liggen. 'Geen zin in geduw en getrek', vertrouwt hij me toe. 'De ware wadvaarders mentaliteit' kan ik niet laten eigenwijs op te merken.
Zoals gewoonlijk pas ik weer mooi tussen twee jachten in de sluis en bij het uitvaren verkijk ik me bijna op de inkomende van zoet- naar zoute stroom die onverwachts de neus van Chim grijpt. Ik kan niet corrigeren met een dot gas -achter was al los- want mijn voorganger komt maar zeer matigjes op gang waardoor er geen manoeuvreer ruimte beschikbaar is. Gelukkig ziet de schippersvrouw van het belendende jacht op tijd het gevaar en wacht nog even met het toegooien van mijn voorste landvast waarmee ze een akelige dwarsligging mijnerzijds voorkomt. Zou je bij de honderd-en-eerste schutting toch nog een harde les moeten leren!
Eenmaal de sluis uit en met alle motorende schepen op kop, gaan de lappen omhoog en wordt er op de westelijke koers gezeild. Nou ja... voortbewogen. Eén jacht doet het ook op z'n Jörns: < 2 kts, maar op de zuidelijke koers op het meer Yamahaha ik ze toch maar voorbij. Uiteraard weer met een fluistertoerental. Nog een dik uur tonnetjes en paaltjes afstekend en daarmee de beginnende toerder door mijn verkeerde voorbeeld tot wanhoop brengend, meren we af aan de OL-steiger te Dokkumernieuwezijlen. De routine zit er weer een beetje in.

do13jul11/21:38

Een inhaalverhaal

Beste zeilgenoten...

Ik heb het een beetje druk gehad met het een en ander. Daardoor is Chimera's website en haar weblog in het bijzonder nogal verwaarloosd. En nu is er weer een vervelende vertraging. Leest, want plaatjes zijn er niet.

Het is al bijna mei 2011. Het zeilseizoen is al ruim begonnen en ik lig in bed potverpollepap! Om niet te zeggen: @#$%^&*()_* ! In bed! Met een rugklacht met een gemene uitstraling naar de linker knie. Ik kan nauwelijks vijf stappen buiten het bed verzetten zonder het point of no return naar ons zorgvuldig uitkozen gezamenlijk en comfortabel bed te bereiken. Het bed is zeker geen De Bouvrie maar wel uiterst comfortabel blijkt nu maar weer. Maar goed daar wilde ik het niet over hebben.
Tot mijn verbazing blijk ik een irritante patiënt te zijn die alles, zoals aan boord, op zijn eigen voor de hand grijpende plek wil hebben. Daar en nergens anders moet het liggen, en altijd.
Wat een ellende om dat niet in een oogwenk zelf te kunnen doen zonder hulp van de goedwillende maar onwetende hulpgevende medemens. Onwetend op ons eenvoudig kleinebootjesgebied wel te verstaan.
Zodra ik door heb wat voor een onbehouwen zeebonkerig gedrag ik vertoon is het al te laat. Mijn populariteit als patiënt is tot onder nul gedaald terwijl ik het toch in de grond van de zaak allemaal wel goed bedoel. Vind ik zelf.

.......

Het is inmiddels bijna half mei er is al tijden lang fantastisch zeilweer. Knarsetandend lig, zit en kruip ik af en toe tussen de lakens en vooral kussens, met weemoed loerend naar de prachtige einder die ik gelukkig vanuit mijn bed kan zien.
Het is inmiddels bekend dat er in mijn rug een ischias rondloopt (ja, die wel!) die wellicht met een kijkoperatie verholpen kan worden. De feestdagen beletten mij de dames en heren artsen enigszins onder druk te zetten wat de voortgang van de planning betreft. Volgende week zal het toch moeten gaan gebeuren anders ga ik een preek houden. Een preek over al op leeftijd zijnde mensen wiens steeds kostbaardere uren beginnen te dringen en waar zuinig mee omgesprongen zou moeten worden. Ik weet het, de Zorg wordt steeds duurder dus oudere mensen ook, maar ik mag nog steeds onder de 'solidairen' worden gerekend want de premies die ik in mijn leven heb betaald zijn nog niet voor een derde voor mijzelf gebruikt, heb ik laatst uitgerekend, en mijn tijd wordt steeds schaarser! Maar goed, ook daar wilde ik het niet over hebben. Dat komt, al pratend, zo maar vanzelf.

Het plan met Chimera voor dit jaar was eigenlijk een stevige bling-beurt maar voortschrijdend inzicht heeft mij doen besluiten die beurt tot het uiterste te beperken zodat ik mij in het resterend seizoen nog zo veel mogelijk met het echte werk kan bezighouden. Ik heb per slot toch niet voor niets een nieuwe basisduikuitrusting aangeschaft waar ik opnieuw in de Grevelingen en daarna -op stroom- in de Oosterschelde mee wil gaan duiken. Ik heb zelfs plannen om mijn twee kleine Dräger flesjes opnieuw te laten keuren en een mooie 2-traps automaat aan te schaffen.
Ik hoor al gemompel: “een 1-traps automaat”, bestaat die dan nog? Ja jongelui, die heb ik nog, maar daar durf ik niet meer mee.
Maar goed, laat me eerst maar weer eens snorkelen. De basisuitrusting op de bodem van het zwembad aantrekken kan ik nog steeds dus het nieuwe begin is er.
Dan moet er nog een handig aan-boord-klim-touwtje komen want alleen, zonder vaste bodem, kom ik niet meer aan boord. Ik las laatst iets in de BaD...
Ooit ben ik eens verkleumd en wel aan boord geklommen door een landvast van 10m voor en achter langszij vast te knopen om op te staan en een andere landvast om de grootschoot te slingeren om me naar binnen te trekken. Dat lukte want de adrenaline deed de rest.
Ik neem me voor het in de toekomst wat comfortabeler te doen.

Tot slot moet er weer iets van mijn hart. Na het overschakelen naar een nieuw PC-tje ben ik weer eens email adressen kwijtgeraakt. Ik werk de laatste jaren met Linux-Ubuntu en werd tijdelijk gedwongen met Windows 7-wat-een-ramp te werken. Ik haalde de programma's door elkaar en was gelijk een boel adressen kwijt.
Ik ga proberen zo veel mogelijk mijn digitale zeilvrienden te bereiken en bij wie dat niet zou lukken: excuses! Misschien treft u mijn log weer via de Drascombe-site.

......

Het is inmiddels alweer bijna twee maanden verder en ik kreupel helaas nog steeds. Naast de rug heeft nu ook een voormalig disfunctionerende rechter knie opnieuw de kop op gestoken en die combinatie is bepaald niet succesvol. Toch hoop ik voor het eind van het seizoen Chim uit haar zomerslaap te kunnen trekken en nog wat stof voor een zeilverhaaltje te kunnen verzamelen aangezien mijn fysio-oefeningen positieve resultaten beginnen af te werpen. Hopelijk wordt de titel niet Heimwee naar de Wadden !

ma04okt10/22:58

Hier spreekt de schipper:
Heeft die doerak van een Chimera stiekem een 'geheime' topic van mijn familie-site in haar eigen site van 12 juli j.l. gebruikt, nou dat heeft ze geweten! Na enige gouden-eiland-tripjes waar onder een leerzame in Tantra II met schipper Jörn, is het tripje naar een eiland-slenk begin oktober afgelast. Caravan-trip er voor in de plaats. Vindt ze niet leuk.
Niet dat er zo veel geheims aan de betreffende family-topic was, maar ze had er geen toestemming voor en zodra een bootje zichzelf gaat varen in plaats van de schipper gaat het fout.
Om haar in te peperen dat de schipper nu eenmaal de baas is (en omdat het nu volgende zeilverhaaltje misschien wel aardig voor onze zeilvrienden is, maar dat hoeft Chim niet te weten) volgt hier het verhaal uit de familie-site van mijn jongste Ketelbinkie op haar maidentrip:

wo04aug10/do23sep10

Dagje Engelsmanplaat

NB: Op bijna alle plaatjes kan je klikken.
Na de maaltijd vertrekt de oude man richting Waddenzee om in zijn bootje voor de zeesluis de vroege morgen af te wachten. Schoonzoon en kleindochter komen dan aan boord om -voor het eerst- de genoegens van het Wad mee te beleven. Het tijdstip voor zo'n maagdelijke trip moet altijd zorgvuldig worden gekozen. Tijd, plaats en weergoden behoren optimaal samen te werken om te voorkomen dat prille ketelbinkies door onvoorziene tegenslagen voorgoed de monitor boven het sop verkiezen. Pas daarna, na de juiste keus, kunnen ze wat zwaarder worden belast: een ruige golf weerstaan, de manen schudden, de blik terug op de horizon en verder genieten van het natuurgeweld, bijvoorbeeld.
Maar voorlopig is het nog niet zo ver. Eerst opstappen in de museumhaven van Het Booze Wijf te Lauwersoog die deze keer de plaats in neemt van de gebruikelijke ankerplek op het meer.
Ketelbinkies' vader -Baltisch binnenwaterbloed in de aderen- verheugt zich ook op deze dag waarin een nieuw soort varen zal worden ervaren. Het inschepen verloopt voorspoedig en op het Lauwersmeer geeft ons ketelbinkie blijk van een onverwachte vaardigheid in het omgorden van haar recent aangeschaft reddingsvest. Yess! Háár vest. K'binkie is lieftallig maar pas op.
In de sluis geeft ze blijk van inzicht. Het liefst zou ze de touwen zelf ter hand nemen maar na een lichte doch duidelijke correctie van de schipper herneemt ze haar plaats, wachtend op een nieuwe kans. Buitengaats kijkt K'b de ogen uit. Niet alleen het hijsen der zeilen maar vooral het effect ervan blijkt voor haar boven verwachting interessant.
De weergoden lijken ons gunstig gezind. Mag ook wel want we hebben ze zorgvuldig uitgekozen. We hebben wind en tij mee op weg naar de Engelsmanplaat. Onderweg komen we een bekende verschijning tegen. Een garnalenvisser met zijn netten aan de bomen boven water. Mooie gelegenheid om uit te leggen hoe ze over of boven de bodem vissen. Na verloop van -korte- tijd is K'b gewend aan de verre einder en haar vaardigheid met de kijker neemt links en rechts toe.
Intussen zeilen we comfortabel net buiten de betonde geul (klik op het eerste plaatje), naar de grote zandplaat die vanwege het eb-getij steeds groter wordt. Links en rechts (aan bakboord en stuurboord) zijn er interessante dingen te zien. Bijvoorbeeld de ingang van de Peasensrede richting Ameland met scheidingston, een veelbetekende cardinale ton en de witte schuimkopjes van de ondiepe zandplaten aan de overkant van de geul. K'b neemt het allemaal in zich op, slaat het op in haar database, om het later -read my lips- bij gelegenheid, te pas te laten komen.

Pappa Tőnis en opa John fotograferen elkaar. Ter herinnering. Mooie zeilschepen varen in de verte voorbij. Eindelijk bereiken we het onbewoonde eiland, nou ja, onbewoond... een paar vogelaars in een wadhuisje op palen zijn hier wel bijna altijd aanwezig.
We ankeren tegen de helling van de plaat. Nu mogen we uitstappen. Da's pas avontuur! Bella gaat overboord. Geen grond onder de voetjes? Blub! O ja, toch wel. Zo'n groot zwembad hebben we nog niet meegemaakt. Was broertje Bastian hier ook maar. Al snel kijkt ze weer haar oogjes uit naar nieuwe dingen. Je kan hier staan. En ook weer aan boord klimmen. Dat is spannend en veilig tegelijk.

"We gaan nu ook leuke dingen op het eiland doen. Op het eiland in de zon. Het stikt hier van de schelpen en ik probeer er zo veel mogelijk te verzamelen. Allemaal zijn ze mooi maar al gauw kom ik er achter dat niet elke schelp bewaard kan worden. Ze zijn wel wel mooi, maar het zijn er te veel. Je moet zorgen dat je de mooiste er uit pikt om te bewaren. Je moet ze ook ergens in bewaren anders ben je ze zo kwijt. Ze kunnen mooi in een plastic doos, dan gaan ze straks ook niet zo stinken zegt opa. Ha, stinken doen ze toch wel maar als je ze in een doos bewaart ruik je het niet en thuis kan je ze schoonmaken.
Opa zegt tegen pappa dat hij hier altijd van heeft gedroomd: met mooi weer samen met kleinkindje(s) op een zandplaat met laag water spelen in een binnenzeetje met een boel schelpen en ander moois. Nou we hoeven er niet meer meer van te dromen want het is nu allemaal echt!

Na een flinke wandeling met allerlei nieuwe indrukken komen we weer bij de boot terug die geheel volgens de windverwachting rond deze tijd zo'n 150ş is gedraaid. De vloed is ook in aantocht dus er staat ons een comfortabele terugtocht te wachten. Opnieuw wind en stroom mee. Jongens jongens, wat een luxe. Als Ketelbinkie nu geen toekomstig zeilmeisje wordt weet ik het niet meer!
Natuurlijk moet er eerst nog even uitgebreid rond de boot gespeeld worden maar dan klimmen we toch weer aan boord en wordt het anker gelicht. Met wind en stroom mee zijn we redelijk snel weer het Zoutkamperlaag door. We komen verschillende interessante mede-vaarders tegen waarnaar in het begin door Isabella uitbundig wordt gezwaaid maar ze heeft al gauw door dat zwaaien op zee een eigen cultuur heeft. "Gewoon goeiedag" doe je beheerst en ingetogen. Zoiets als koninginnewuiven. Meer uitbundig zwaaien doe je als je een zeiljacht tegenkomt dat heel erg mooi is. Soms steek je zelfs je duim omhoog. "Goh, wat is die boot van jullie mooi zeg!" betekent dat. Zwaaien met twee armen omhoog doe je niet gauw. Dat betekent namelijk: HELLUP!!
Aan bakboord worden we ingehaald door de veerboot. De schipper is niet goed te herkennen. Aan stuuRboord (Rechts) passeren we de spuisluizen van Lauwersoog. Als je de veerboot naar Schiermonnikoog ontmoet kan je terugzwaaien maar dat is wel heel in het wilde weg want je herkent natuurlijk niemand. Of je moet, zoals opa, soms de schipper kennen. Dan zwaait hij op de koninginnewuif manier maar dan iets enthousiaster en als hij de betreffende schipper al een lange tijd niet heeft gezien wijzen ze ook nadrukkelijk naar elkaar alsof ze zeggen: "hé makker, ik herken je wel en gaat ie lekker?"

Intussen is Ketelbinkie gepromoveerd tot Matroos. Ze weet veel meer dan aan het begin van de tocht en heeft ook flink wat meer zelfvertrouwen gekregen. Vergelijk de eerste foto van haar in dit verhaal maar eens met deze drie.
Als we de sluis naderen staat ze klaar met de touwen. Het is nu nog aangeven aan de eigen bemanning maar 't zou me niet verbazen als de volgende keer de schipper van hiernaast in de sluis door haar geďnstrueerd gaat worden. Nou ja, bij wijze van spreken dan.
Na de sluis is het niet langer dan een minuut of vijf motoren naar Het Booze Wijf. We meren af en laden uit. Mamma wordt door pappa gebeld "dat we er aan komen". "Dacht ik al" zegt mamma, "we eten nassi met sliertjes". En zo wordt een leuke, gezonde en leerzame dag afgesloten.
Voor herhaling vatbaar.
Wanneer?

Op bijna alle plaatjes kan je klikken, sterker nog, op alle plaatjes kan je klikken maar niet allemaal zullen ze vergroten, maar de meeste wel.

ma06sep10/22:05

Hield Monet van zeilen?

Eenzelfde ervaring had ik met Claude Monet. Daarom hangt er sinds jaar en dag een reproductie van het strand van St. Adresse in mijn huis. Vroeger hing hij in mijn kantoor en het viel mij op dat menig bezoeker het niet kon laten om al redenerend voor het kunstwerk te blijven staan. Het had iets onweerstaanbaars.
Op dat schilderij heeft hij een zeilscheepje gezet dat mij fascineert. Net zoals die brug van Vincent maar dan niet als wandelaar maar als zeiler.
Het scheepje lijkt een papegaaistok te hebben maar het lijkt wel alsof de mast van het zeil achterop de stok staat. Achterstevoren dus! Een onmogelijke constructie. "Zou Monet niet van zeilen houden?" vroeg ik me af "of zou de slechte kwaliteit van de reproductie me parten spelen?"

Nog later zag ik een betere reproductie van een ander schilderij van Monet jardin a saint adresse met eenzelfde soort scheepje. De mast van de druil lijkt daar op het eerste deel van de stok te staan. Dat zou een stuk beter zeilen. Het lijkt er ook op dat grootzeil en druil beiden een emmerzeil zijn. Kortom, een tuigage dat mij onbekend is. Daar zou ik wel wat meer van willen weten.

Is er een zeiler/kunstkenner die mij daar meer van kan vertellen?  

Suggestie: klik op de plaatjes.

ma12jul10/18:57

Even een teken van leven

Nederland verliest. Nou en?
Ik kan het niet laten even te reageren op de afgang van gisteravond en dan heb ik het niet over het feit dat we verloren hebben. Dat was terecht want Spanje was beter. Nee ik heb het over de afgang van het voetbal. Het bevestigde weer mijn mening dat voetbal -evenals wielrennen en boksen- geen sport is maar slechts een manier om veel geld te verdienen.
Trekken, duwen, vasthouden, pootje haken maken kennelijk een vast onderdeel uit van voetbal. Er kan sinds gisteren zelfs een nieuw onderdeel aan het 'spel' worden toegevoegd: een vliegende doodschop tegen de borst van je tegenstander. Kost je geeneens een rode kaart. In het normale leven noemen we dat poging tot doodslag, maar ach dat kan in je onschuldig enthousiasme nu eenmaal gebeuren nietwaar?
Volgens de deskundige en gezaghebbende commentaren op TV -als ware het de bespreking van de wereld door G.B.J.- lag de schuld vooral bij de scheidsrechter. Hij floot het spel dood, vonden ze. Nee, beste voetbalhisterici, de spelers zelf deden dat want elke gele kaart was terecht. In mijn ogen heeft de scheids maar twee fouten gemaakt, een kleine en een grote. De kleine was een gemiste corner en de grote was een gemiste rode kaart.

ma17mei10/19:03

Een goede weersvoorspelling is de helft van een goede voorbereiding

Rechts naast het hoofdkader is -bij wijze van proef- een vierdaagse weersvoorspelling van windfinder.com geplaatst. Ik heb namelijk de indruk dat de voorspellingen van deze site trefzekerder zijn dan sommige andere weers- en vooral wind-voorspellingen.
Nieuwsgierig geworden? Typ dan de naam van uw zeilgebied in de homepage van windfinder en vergelijk de voorspellingen na verloop van tijd met die van uw favoriete weerprofeet, en...

denk eens in hoe het op prijs gesteld zou worden als u uw bevindingen aan mij door zou geven

PS: Het kan zijn dat windfinder hiernaast niet goed te zien is. Schakel dan over naar Firefox. Deze browser werkt o.a. goed in Windows, MacOS en Linux-Ubuntu.

wo28apr10/22:42

Henk de Velde (8)

zo11apr10/22:02

"Zit je nou al weer op dat eiland...?"  (4)

Zoals steeds word ik hartelijk door de patron en zijn vrouw ontvangen. Ik installeer me behaaglijk aan mijn favoriete tafeltje, bestel de Liberty Sliptong en een droge witte waar hij in kan zwemmen, zak een beetje onderuit en vraag beleefd naar de Leeuwarder Courant.
Het is fijn om hier in je eentje te genieten van het uitzicht op de verlichte spuisluizen van Lauwersoog, de knipogende Siege vaargeul en een veegje licht van de vuurtoren dat af en toe weerkaatst in de leesbril en in de nostalgische foto's aan de muur. Zo'n einzelgängerisch etentje waarbij je nu eens niét hoeft te converseren is een rustgevende verademing. En ja, daar kwám ik hier per slot ook voor.

De volgende ochtend vroeg stap ik alsnog het dorp in en huur een fiets voor een halve dag. Ik moet op tijd terug zijn voor het tij. Met verse broodjes van bakker Klontje in de rugzak peddel ik noordoostwaarts naar het Noordzeestrand. Ondanks de wind zou ik het liefst een kwartiertje Natuurlijk Zwemmen maar zie daar vanaf wegens groepjes ingepakte mensen met een calvinistische uitstraling. Brrr, gauw stap ik door, lelijke jeugdherinneringen van me afschuddend. Gelukkig zaten de "roomsen" in die tijd in de oppositie. Die waren nóg erger, naar ik hoor.
Na wat struinen in het litoraal terug naar de tweewieler. De wind is nu toch zeker 5 ŕ 6. Zelfs in de bossen zeilen we met de wind mee terug naar Soepboer, de fietsenman. Hij heeft in de stallen een mooie fotoverzameling van Aerophoto Eelde aan de muur. Herinneringen aan Herman Conens uit mijn tijd bij de Rijksluchtvaartschool komen boven.
Via de bruine Werff koffie, de weersvoorspelling van Piet -heeft hij toch nog gelijk gekregen met zijn 1-6 voorspelling- en het oude boekwinkeltje uit 1984 loop ik terug naar Chimera. De noordenwind lijkt af en toe wel tot stormachtig aan te trekken maar de zee in het zuiden ziet er toch niet onaantrekkelijk uit. Hoger kan onze wal momenteel niet zijn. Het is kastelenweer: prachtige witte Cumels tegen een felblauwe zonnige lucht.
Chimera wordt opgetuigd voor zwaar weer. Alvast twee riffen in het opgedoekte grootzeil en een zeil-wikkeling om de bezaan en de rolfokstag. Alles wat de voorkeur geniet om droog te blijven wordt in de kajuit gestowed. Door schade en schande weet ik zo langzamerhand precies hoe dat moet. Alles wat bij een helling van meer dan 45° in het gangpaadje schuift loopt kans nat te worden. Hoewel, tegenwoordig valt dat eigenlijk best mee; de "tochtstrips" rond het zwaard houden het meeste water buiten.
Het opkomend tij is nog jong maar ik krijg steeds meer haast. Niet alleen verlang ik naar het thuisfront, ik wil vooral ons hondje begroeten of liever, ik wil door ons hondje worden begroet. Bovendien zijn de huidige uitschieters zeker stormachtig te noemen en de wind lijkt alleen maar aan te trekken. De Engelsen noemen het zelfs volwaardig: storm. Een paar jaar geleden zou ik er niet over hebben gepiekerd met deze wind van wal te steken. Nu zijn Chim en ik optimaal op elkaar ingespeeld en de zee ziet er beslist niet overmatig wild uit, integendeel, de Sirenen roepen.
Op de valreep komt de patrone van Liberty Glo nog even met een lekker hapje voor onderweg langs. Nu moet het toch niet gekker worden! Dit is geen klantenbinding meer, dit is čcht aardig. Ze weten heus wel dat ik ooit weer terugkom. Ik word er verlegen van.
Door het fokje met ruim gevierde schoot worden we voorzichtig de haven uitgetrokken. Buitengaats volgen we nauwgezet de beprikte geul want elke vastloper, hoe onschuldig ook, geeft oponthoud en gebonk. Eenmaal in de Siege (Gat van Schier) koersen we zuidwestwaarts. Een korte oversteek over het Balgzand zit er niet in vanwege het jonge tij. Willen we ook niet. De geulen zijn nu veel leuker. Af en toe zitten we midden in kolkend water. Het gaat hard en eigenlijk wil ik nog wel wat harder. Ik betrap me erop dat ik -net als mijn jonge vriend Koopmans- voortdurend aan de vallen, schoten en lijken zit te prutsen om de snelheid met nog een kwart knoopje op te voeren. De A/P maakt overuren om mijn beide handen vrij te houden maar soms kan hij het niet meer aan en moet ik overnemen. Ik zie nog wel kans de wikkel uit de druil te halen maar ik durf het niet aan om het dubbel gereefde grootzeil te hijsen. Jongens wat is dit mooi. Chimmetje surft! Dit is een van de zeldzame keren dat we af en toe meer dan 7 knopen op de klok hebben staan.
Normaliter snijden we af rond het Roode Hoofd maar dit keer laat ik dat wel uit mijn (rode) hoofd. Het zou de fun alleen maar verkorten. Het enige wat ik mij permitteer is net buiten de vaargeul te blijven. Op de oostzuidoostelijke koers in het Zoutkamper Laag ben ik blij dat ik geen puntje grootzeil heb gehesen. Het A/P-tje kan het hier echt niet meer aan en mijn vaardigheid met touwtjes is niet groot genoeg meer om de helmstok even aan zijn lot over te laten.
Smis, die sinds kort af en toe over mijn schouder meekijkt, hoor ik grinniken: "Dat komt van al dat elektrieke gedoe, nou ben je het echte handwerk verleerd. Eigen schuld". Het spijt me dat het er nooit -op natuurlijke wijze- van is gekomen om hierover met hem te discussiëren (zie "Bestemming Greetsiel" - eind eerste dag).
Op deze koers lijkt het -zittend op de kuiprand- alsof ik in de trapeze hang, punt van de helmstokverlenger in de rechter knuist, de linker bij gebrek aan een grootschoot aan de kuiprand om niet overboord te kieperen. De fokkeschoot zit in een klem achterop de zwaardkast maar kan er in geval van nood uitgeschopt worden. Het enige nadeel van dit optima forma Drascombe-zeilen is dat het te kort duurt.

De haveningang van Lauwersoog wordt groter en groter. Ondanks de harde wind is het daar vrij druk. Zeiljachten die binnenvluchten, vissermannen die uitvaren. Tijd om voorbereidingen te treffen om de haven binnen te glippen. Binnenglippen doe je over het smalle stukje ondiep vaarwater vlak om het westelijk havenhoofd. Je kan dat beter niet doen als de veerboot net uitvaart. De schipper schrikt zich dan een rotje en zijn vocabulaire is dan rijp voor een afgeplakte video opname ŕ la Deadliest Catch.
We plannen dus een voorbeeldige binnenvaart. Ik bedenk dat dit een leuk moment is om eens -als experiment- alleen op de druil binnen te zeilen. Dat zie ik Drascombe Tantra-II ook wel eens doen (alleen niét met een wind zoals nu, realiseer ik me later). Alles gaat goed tot ik een honderdste van een seconde de helmstok moet loslaten. Chimera weet beter. "Dat zal ik hem afleren", hoor ik haar denken. Ze loopt onmiddellijk uit het roer richting garnalenvisser die de haven verlaat. Ik zie de schipper grote ogen opzetten zo close zijn we bij hem. Ik geef een ruk aan de druilschoot trek de helmstok bakboord lazer daarbij bijna achterover overboord en rol de fok met een enorme knal uit. Helmstok midscheeps en het meeste is weer onder controle. En net zoals we vanochtend rustig op het fokje met ruim gevierde schoot de haven van Schier verlieten lopen we nu L'oog binnen. Viertakt bromtor is inmiddels neergelaten en in idle getrokken en met een niks aan de hand gezicht surfplonzen we tussen de drukbezochte havenhoofden naar binnen. Er wordt gezwaaid en ik koninginnewuif beleefd terug. Da's wat anders dan binnenglippen.

Twee dagen later sta ik voor de toonbank van een Gronings Watersportbedrijf en vertel over de magistrale zeileigenschappen van de Drascombe die ik afgelopen ruig weekend van Schiermonnikoog naar Lauwersoog heb ervaren.
- "Was jij dat gele tweemastertje?"
- "Zou best wel eens kunnen."
- "Dat was nog eens spectaculair!"
- "Vond ik zelf eigenlijk ook wel."
Toen ik thuis kwam sprong de hond blij tegen me op. Ik had niet de indruk dat ze extra blij was maar dat had ik ook niet hoeven verwachten. Weet zij veel.

We schrijven april 2010 en het is nu bijna een jaar na de onheilspellende diagnose van de dierenarts. Het vrouwtje is twee weken weg naar een van de kinderen in het buitenland. Meestal is dat voor hond en baas een corveé maar deze keer vraagt en krijgt ze zo veel aandacht en wordt ze zo gruwelijk verwend dat ze levendiger is dan ooit.
We maken samen de boot klaar voor het nieuwe seizoen.

ma15mrt10/22:09

"Zit je nou al weer op dat eiland...?"  (3)

Vóór het dorp linksaf. Karrenpad. Herinnering aan een van mijn kleindochters. Ze was hier voor de tweede keer met Chimera op Schier. Ze was twaalf en vuurtoren-freak. Had zelfs al een huisje uitgekozen waar ze later wilde gaan wonen. Kende de geschiedenis van beide torens uit haar hoofd inclusief jaartallen en afmetingen. Dat maakte indruk op een vuurtorenwachter die we tegenkwamen. Hij nodigde ons uit naar boven te klimmen en bezorgde haar de dag van haar jonge leventje. Hij vertelde haar van alles over de toren en over de zeehonden voor de kust. En mij over de apparatuur in en aan de toren, over de stuurmannen die hun kennis en ervaring aan de wal nuttig gingen maken, en ik vertelde hem over dito stuurlui die ik heb rondgevlogen om wegwijs te worden in de luchtvaartkaarten die zij gingen verzorgen. Prima kerels, net als de vuurtorenwachters die nu op de nominatie staan om wegbezuinigd te worden, of al wegbezuinigd zijn. Vernietiging van kennis en ervaring. Daar zou ik Eurlings nog wel eens een mailtje over willen sturen. Nou ja, zijn opvolger dan.

Intussen lijkt de mist wat op te trekken. Daarom besluit ik het Bezoekerscentrum links te laten liggen en verder zuidoost te koersen richting VVV met de laatste weersverwachting van Paulusma (hij zal wel weer wind 1 tot 6 voorspellen) en richting de jachthaven met zijn weerstationnetje. Onderweg bij de monopolist Schut-Spar wat proviand aanvullingen gekocht en bij van der Werff een bakkie-krantje-bakkie gedaan. De mist is nu bijna helemaal opgetrokken en overgegaan in lage stratus. Klopt helemaal met de verwachting van aantrekkende wind. Dit is weer een van de snelle weersomslagen waar Erwin Kroll zo aanstekelijk over kan vertellen. Hoewel de zon nog niet is doorgebroken wordt ik steeds vrolijker. Het weerstation laat ik voor wat het is en zet er de sokken in richting Chim. We gaan een lokaal trippie zeilen! Kan nog net met het tij, het thuisfront kan wachten, de hond is oké en hoeft geen snijerij meer te vrezen.
Chimera ligt toch nog wel een flink eind weg, vooral omdat de weg naar haar toe geen rechte lijn maar een soort van platgeslagen S is. Nu blijkt ook dat het er inzetten van de sokken voor een ouwe sok als ik best tegenvalt. Het snelwandeltempo waar ik vroeger mijn voet niet voor omdraaide valt wat tegen. Snel teruggeschakeld naar de bergversnelling levert weliswaar geen spectaculair- maar toch een tempo op dat is vol te houden.

De stootwillen die altijd na het ingraven (heen en weer wiebelen na het droogvallen teneinde de kiel een beetje in het zand te wrikken) links en rechts onder Chim's buik worden geduwd drijven al weer.
Voeten spoelen in de puts, vaat opgeruimd, tentje opgedoekt, dek schoongemaakt, zeilen klaargemaakt. Het wordt een lokaal tripje dus wordt er een eerste rif gestoken. Het verschil tussen vol zeil en een rif scheelt ongeveer een halve knoop bij wind 4 en het verschil neemt af tot ongeveer nul bij wind 6. Misschien is het verschil dan zelfs wel negatief vanwege te grote slagzij. En whats more... het zeilt véel comfortabeler. Zodra de kiel los is ankerop, druilschoot gevierd en fok uitgerold. Koerszetten en grootzeil hijsen. Met windje drie zeilen we richting Westgat en terug. Bodemverkennend modderen we in de noordflank van de Groote Siege richting veerhaven. We ontdekken het geultje waarlangs Schierse insiders dikwijls 'om de oost' in- en uitvaren en dat niet op de kaart staat. Outsiders die daar vastlopen krijgen met een ondertoon van leedvermaak te horen: "nooit varen in een geul die niet op de kaart staat". Leedvermaak van de eilanders, jawel, maar nooit kwaadaardig want als je echt in de penarie komt dan komen ze je te hulp, da's zeker en vast.
Natuurlijk lopen ook wij vast. Op een mosselbankje. We wisten dat die daar lag maar toch. Uitstappen met blote voeten op de mosselschelpen is er niet bij. Geen zin om laarzen op te diepen dus rif uit het grootzeil en wrikken met de pikhaak in de bodem. Plotseling los, bijna achterover lazeren en gauw koersen naar het vaargeultje. Jongens wat is dit leuk! Ik bouw weer een zandkasteel met slotgrachten op het stille strand bij Scheveningen, bijna mijn geboorteplaats. Als een kleuter -verdiept in zijn spel- wordt ik door de tijd wakkergeschud. Terug naar je slaapplaats jongetje. En net zo obstinaat als vroeger koers ik naar de haveningang in plaats van naar ons droogvalplekje. Mijn genotsspel wordt verlengd met een bonkvrije ligplaats in het verenigingshaventje, een heerlijke warme douche en een warm ontvangst in Liberty Glo. Maar daarover later.

wordt rustigan vervolgd

do18feb/18:42

Keep turning left

Om te illustreren wat ik bedoel heb ik een serie bootjes uit Dylan's videoblog geselecteerd. Bekijk de serie.
Voor de arme Maccers onder ons die de show niet kunnen zien is hier een PDFje.

za13feb10/09:24

"Zit je nou al weer op dat eiland...?"  (2)

Telkens als ik zo'n slaaponderbreking vroeg in de morgen onderga val ik daarna in een dusdanig diepe slaap dat ik te laat en te duf ontwaak. Zo ook vandaag. Ik heb geen zin een uitgebreid ontbijt te maken. Een pisang en twee uitgeperste oranjeappeltjes volstaan. Gauw broek, shirt en rugzak aangehesen en blootsvoets op pad richting duin. Af en toe het slik tussen de tenen gepersd voelend ben ik al gauw weer helemaal in mijn element. De natuur is op zijn mooist. En dan te bedenken dat er ooit mensen zijn geweest die konden zeggen "dit eiland is mijn bezit". Die tijd is gelukkig voorbij maar toch zeg ik luidkeels en met een wijds gebaar "dit is mijn eiland"! Hoort toch niemand.

Rechtstreeks naar mijn favoriete en bijna onzichtbare duiningang koersend gaat het slik over in een zeekraalveld van miljoenen groene smakelijke plantjes. Ik neem mij voor op de terugweg een maaltje zoute groente te plukken. Na het doorwaden van een laatste geultje 'beklim' ik de voet van het eerste duintje. In het konijnenpaadje worden de moddervoeten door het zand schoongeraspt en na de gedwongen omweg rond een moerasachtig slikgebied arriveer ik in de min of meer bewoonde wereld op weg naar de bank van Banck. Daar worden de geschuurde voeten weer in het koeienvel gestoken. Een eilandbewoonster met twee loslopende hondjes komt ook even op de bank uitrusten. Ik heb haar al eens eerder vluchtig gesproken en herken haar als een vriendelijke dame -ongetwijfeld met pensioen- die bij gelegenheid graag bereid is iets over haar eiland te vertellen. Ik zeg haar dat ik op tijd bij de bakker wil zijn voordat hij is leeggekocht en maak aanstalten om te vertrekken. Op de valreep vraagt ze me waar ik vandaan kom en als ik haar Chimera in de verte aanwijs verandert de blik in haar ogen. "Da's een flink eind lopen jongeman".
Beetje macho vervolg ik mijn weg. Na een paar minuten krijg ik spijt dat ik haar niet meer heb laten vertellen. Maar ja, zo gaat dat met jonge honden.

Na het binnenlopen van het dorp is meestal mijn eerste bezoek aan het tweedehands boekenhuisje. Het doet mij altijd denken aan het antiquiteiten winkeltje in Nineteen eighty-for van George Orwell hoewel de vergelijking eigenlijk niet helemaal opgaat. Dikwijls tik ik er iets bijzonders op de kop. Deze keer ontdek ik 4 stripboeken van Kapitein Rob met elk drie verhalen tegen een aanzienlijk lagere prijs dan bij de Slegte.
Bakker Klontje aan de Middenstreek is al om 0800 open. Ik koop veel knappend verse broodjes om rauw op te knabbelen. Het restant wordt bewaard voor op het ijzeren broodrooster aan boord op het open (Coleman)vuur. Bij v.d.Werff vul ik mijn drinkflesje. Zo leven we comfortabel op water & brood.
Zoals gisteren al was te voorzien is het weer inmiddels omgeslagen. Bewolking drijft binnen, de wind gaat liggen en het zicht wordt minder. Wat zou ik me haasten, ik hoéf nergens heen. Ik besluit hier opnieuw te overnachten en met die relaxende gedachte slenter ik het nieuwe gemeentehuis binnen. Er is een tentoonstelling over Willem Horsman en een film over de KNRM.
Na afloop genieten van een capu op het terras van café 'it Aude Beuthűs en verder slenteren over de Langestreek. Verzeild geraakt op het Lucaspaid raak ik in een vriendelijk gesprek. Gepensioneerden onder elkaar. Natuurlijk komt Jörn ter sprake. Luis in de pels maar onmisbaar voor het Eiland. Wat voel ik me hier thuis, terwijl ik toch een vreemde eend ben.
Zo langzamerhand moet ik weer eens op 'huis' aan, ook al omdat het is gaan misten en de mist wordt steeds dikker. Via de Westerplas. Al deze routes ken ik zowat met de ogen dicht en dat is wel handig met dit zicht. In de rugzak bevinden zich standaard een kleine kijker en een mini kompasje. Aan de eerste heb ik nu niks en de tweede heb ik nog niet nodig. Toch is het een geruststellende gedachte dat het er is. 't Is meer geluk dan wijsheid maar ik pik mijn eigen voetspoor op. De kans dat hier nog iemand met blote voeten heeft gelopen is gering. Voor de zekerheid zet ik er een verse afdruk naast. Klopt, 't spoor is van mij. De mist is nu minder dan 50 meter en ik krijg weer dezelfde ervaring die ik jaren terug in Port Bail in Normandië had. 's Nachts lopend op een kilometer breed strand in een dikke mist tijdens eb. Richting zoekend op het gehoor naar de branding. Alsof je zonder pak in de ruimte zweeft. Vertigo! Het evenwicht in de war gebracht door je ogen en de zintuighaartjes in je oren. Het zand onder je voetzolen geeft houvast als een kunstmatige horizon. Net andersom als tijdens het vliegen. De tegenstrijdige informatie geeft een duizelig gevoel terwijl je je in gedachten toch goed weet te oriënteren als je de juiste waarden weet te interpreteren.
Zo zou ik nog wel uren door willen gaan maar de contouren van Chimera duiken op. Aan boord voeten spoelen in de puts, tentje dicht, biertje open, radio 4 op de achtergrond, vuurtje aan, Struikje in de pan (zeekraal vergeten te plukken... nonde... had er mooi bij gekund), kleintje wijntje klaargezet (als het héel erg lekker is heb ik nog wel een tweede in 't vooronder) en alles heerlijk opgeslobberd. Afwas verschoven naar de kuip. Is voor morgenochtend. We gaan toch nergens heen met zicht en windje bijna nul.

wordt vervolgd

"Zit je nou al weer op dat eiland...?"  (1)

Het is tien uur 's avonds en ik heb zojuist moeders gebeld om te vertellen waar ik uithang. Niet zo zeer vanwege een meldplicht als wel vanwege onze wederzijdse behoefte te horen dat alles oké is wanneer we tijdelijk niet onder hetzelfde dak de nacht doorbrengen.

Die ochtend waren Chim en ik enthousiast vanuit het Lauwersgat met windje vijf uitgevaren. Bestemming Noordpolderzijl e.v. bij westenwind. Bestemming Ameland e.v. bij oostenwind.
Bij de Robbengatsluis had ik met de gebruikelijke voorzichtigheid mijn mede-sluisgenoten op de hoogte gebracht dat mijn Chimera in de sluis tussen twee schepen in zou gaan liggen. Op een plek waar derhalve geen ander schip kon liggen. Dus.
De ondanks mijn beleefde uitleg luidkeels protesterende schipperse van een belendend zeiljacht werd gelukkig net op tijd door haar schipper de mond gesnoerd waardoor de rest van de schutting in opperste collegialiteit verliep.
Het optuigen in de havenkom liet ik maar achterwege vanwege de niet optimaal samenwerkende schippers op genoemd zeiljacht en het daaruit voortvloeiende gevaar voor aanvaring. Chimera werd buiten opgetuigd.
Eigenlijk tuig ik Chim het liefst buiten op. Of het nou 3 of 6 waait. Buiten heb je de ruimte. Buiten heb je geen last van schippersen met beperkte visie. Ook niet van dito schippers en ook niet van mijn stommiteiten.
Dat is het mooie van het wijdse Wad, er is ruimte. Bovendien, als je binnengaats de zeilen moet hijsen omdat het buitengaats niet goed gaat kun je beter binnen blijven.

Chimera wordt dus buitengaats opgetuigd terwijl ik me het hoofd breek over wat te doen. Benutten we de wind of benutten we het tij. Het liefst allebei natuurlijk. Met andere woorden: Gaan we Amelandwaarts of richting Noordpolderzijl. De wind zit in de zuidhoek en het is opkomend tij. Alle reden om voor Noordpolderzijl te kiezen hetgeen geschiedt. We laten ons met strakke druil rustig oostwaarts drijven, neus naar de dijk gericht, om op het gemak het 2x gereefde grootzeiltje te hijsen. Een comfortabel snelle configuratie voor wind 5.
Als alle touwtjes naar wens zijn geplaatst hoeft alleen nog maar de fok te worden uitgerold en de bakboordschoten op het juiste moment te worden gevierd c.q. strakgetrokken en loos gehts, richting Poepegat. Ooit heeft een van Chimera's fans mij de volgende uitleg over deze naam gegeven:

In de tijd dat er veel zeilende vrachtvaart was, en dat het Lauwersmeer niet was afgesloten, kwamen er in deze omgeving vaak zeilende Duitse vrachtvaarders naar hier. In het Noorden van Nederland werden Duitsers Poepen genoemd. En die kwamen dus altijd via die ene bepaalde geul: het Poepe(n)gat.

...Op het moment dat Chim's neus fok en druil strak richting Noordpolderzijl wordt geduwd en de grootschoot aangehaald kan worden zie ik plotseling de stuurboordstag los langs de mast zwaaien. Direct worden alle schoten weer losgegooid waardoor de mast nog even overeind blijft en nog net op tijd de losse stag kan worden gegrepen. Wat een geluk! Een tweede geluk is dat het oog van de stag nog in takt is en een derde geluk is de voor het grijpen liggende eind van de mast-reef-takel. Gauw door het oog gehaald en vastgezet op de eerste de beste kikker. BATS, de mast gesafed. Thank you, Lord.

Snel de zeiltjes ingehaald. 4taktje gestart (blij dat'k niet hoef te roeien!) en enigszins disgusted tuffen we Lauwersoog weer binnen. We leggen aan, aan de politiesteiger. Als we zouden worden weggestuurd heb ik een plausibel verhaal om nog even te mogen blijven liggen. Ik pak de stagspanner die er wat slapjes bij hangt om hem nauwkeurig te bekijken en er valt iets overboord. Het 'mannetje' waarschijnlijk, of een gebroken deel ervan. Het bewijsstuk van de malheur. Plons, weg. Potverpollepap daar gaat de Black Box. Toch blijft er een bewijsstuk over, de ogen waarin het mannetje heeft gezeten zijn verbogen. Die is dus waarschijnlijk niet gebroken maar er gewoon uitgeschoten nadat het sluitringetje het begaf. Hoe kan dat?
Terwijl ik me daarover het hoofd breek slentert iemand min of meer geruisloos de steiger op. Ongewenste personen lopen zo niet -tenminste niet overdag- dus kijk ik op en herken direct een meer dan alleen maar belangstellende voorbijganger. Na enig gechat blijkt hij een doorgewinterd voormalig watersporter te zijn. Ik leg hem mijn speurtocht naar forensic evidence uit en al snel heeft hij een mogelijke verklaring:
- "Heb je onlangs misschien je mast gestreken?"
- "Eh, ja, gisteren nog."
- "Misschien zat de stagspanner wel gedraaid en is hij opengebogen toen de mast weer werd opgericht. Zodra er dan weer spanning op komt schiet de zaak los. Is mij ook eens overkomen."
Ik kijk hem aan als ware hij een tovenaar met puntmuts en na enig nadenken hoor ik ratelend een kwartje vallen. Zo kan het gegaan zijn en waarschijnlijk is het ook zo gegaan.

Ik moet zien dat ik het stag weer betrouwbaar vast krijg. Geen zin om aan de politiesteiger of langszij een visserboot met onbeschoft vroeg ontbijt de nacht door te brengen. Daarom loop ik snel naar de shipstore verderop in de haven. Meestal stel ik het niet echt op prijs herkend te worden maar deze keer komt het goed uit. Ik word met voorrang behandeld: 'schipper van dat gele zeiljachie, hč?'. Ze herinneren zelfs dat ik indertijd onze stagspanners bij ze heb gekocht en dat ze voor mij de stagen hebben ingekort. Ik koop een paar Wichard harpjes en krijg als troost een stel gratis mannetjes met splitpennen mee.
In no time zit alles gespannen en varen we weer het gat uit. Er is nog maar één korte termijn bestemming over: Schier. En als we in de buurt van het eiland willen overnachten -wat mijn voorkeur heeft- moeten we nog opschieten ook. Beetje link, zo'n uurtje na hoog water, maar we halen net de oversteek over het wantij van Brakzand. In rechte lijn van Lauwersoog naar de toren van Schier. Tonnetje tien passerend zeilen we met een noodgang naar ons stekkie en lopen hijgend vast. Droogvallen doen we hier. Vast als een huis. Weer op Schier. Weer een beetje thuis.
Inmiddels draait de wind naar het noordwesten. Er zit verandering in de lucht. En ja, ik zit al weer op dat eiland. Nou en?

wordt vervolgd

Alleen de wereld rond (2)

Op 27aug09 wist ik nog niet wat ik zou doen als Laura Dekker (het mediahype-zeilmeisje) mijn dochter was. Zou ik haar laten gaan of niet? Ik trok haar zeilerscapaciteiten -conform het oordeel van haar ouders- niet in twijfel en dacht dat zij wel in staat zou zijn om de juiste zeilers beslissingen te nemen. Tegelijkertijd vroeg ik me af of een dertienjarige genoeg levenservaring kan hebben om de juiste beslissingen in het leven te nemen, ook al is ze een niet alledaags slim meisje en op zee geboren.
Nou ik ben er uit hoor. Ze heeft een paar beslissingen in het leven genomen die mij de overtuiging geven dat ik haar als vader niet zou laten gaan. "Blij dat jij mijn vader niet bent!", hoor ik haar zeggen.
Ik wens haar veel wijsheid op school, een overheid en media die haar met rust laten en over vier jaartjes een prachtige solo-reis toe.

P.S.
En toch, beste Laura, diep in mijn hart vind ik het jammer dat het niet gelukt is.

Rondje Schier (2)

Met laag water is de Eilanderbalg een prachtige geul met mooi oplopende kanten waar je zou kunnen aanleggen. Volgens de kaart mag dat bijna nergens. Het is ondenkbaar dat wij iets zouden kunnen verstoren, althans niet op de manier waarop wij ons gedragen. Ik hoor mijn uit het oog verloren scuba-vriend en bioloog van het NIOZ al weer zeggen: "jij en ik weten van nature wat je wel en niet op het Wad kunt doen. Het zijn de argeloze mooiweervaarders, de stoere slechtweermacho's en de comfortcontainervaarders met loslopende honden die het verpesten".
Zo niet een stel Duitse Valk-achtige zeilertjes die, precies op het toegestane aanlandingsstukje Schier, hun idyllisch lunchplekje hebben gevonden.
Wij drijven intussen verder op de vloedstroom en ik kom er achter dat je met deze minimale zeilvoering met stroom en wind mee niet uitbundig kunt manoeuvreren. Voor je het weet zit je ongewild tegen een van die mooi oplopende kanten. Vooral als je je in een van de onderwaterbaaitjes laat vangen en ras terug wilt zeilen. Alleen de uitgerolde fok + een stukkie grootzeil kunnen je hierbij helpen. Roeien ook natuurlijk, als je voldoende riemen hebt. En de bromtor... maar die gedachte doet vandaag zelfs mij het schaamrood tot in de schedel opkruipen.
Zodra we de nieuw gevormde geul weer hebben teruggevonden zeildrijven we verder. Op het moment dat ik op het kajuitdak staand de volgende ton probeer te ontdekken lopen we op het wantij vast. Midzwaard op, roer er uit, stuurriem in de achterste dol en we drijven weer een eind verder. Jan en Jörn drijfzeilen me voorbij maar lopen even verder ook vast. Ankerop.
Tijd voor de lunch al of niet gepaard met een soezerige middagtuk. Wat een mooie tocht... zouwen al die zeehonden er volgend jaar ook nog zijn... de volgende rooie ton kon ik niet vinden ook al stond ik op het dak... zouden we die geul nog wel terugvinden... is het nou zeildrijven of drijfzeilen..... snurk.

Scheepstoeterwakeupsignaal!! Jan en Jörn willen verder. Er staat weer een meter water. We hoeven de geul niet eens te volgen zo veel water is er weer. We nemen de route zo dicht mogelijk onder het Eiland langs. Uiteraard niet beprikt. Alleen voor insiders. Ernst legt mij uit waarop ik moet letten. De zeebodem hier is hun even vertrouwd als het straatje achter het huis. Nemo hijst het grootzeil. Jan heeft een afspraak en treuzelt niet langer. Chim en Tantra zeilen verder met hun minuscule puntjes fok en druil. Als ik Jörn toevertrouw dat ik me nergens mee wil bemoeien maar me afvraag waarom ze geen grootzeil hijsen, krijg ik het tot op de dag van vandaag in mijn database gebeitelde antwoord: "omdat we zo nog even extra lang kunnen genieten".
En zo is het.
Nemo is met volle zeilen wegens een afspraak langs de kortste weg huiswaarts gekeerd en wij drijfsijzen rustig terug richting veerhaven. Daar moeten we weer even opletten voor de veerboot die altijd voorrang heeft en vervolgens sukkelen wij verder met opgeheven zwaard en roer over alle ondiepe mosselbankjes heen de oude veerhaven van Schiermonnikoog tegemoet.
Na een de-briefing met Maaike's scheepsborrel in de kuip van Tantra gaat ieder zijns weegs en ik verwen mezelf in het havenrestaurant met de specialiteit van de chef. Groot, roze en uitermate mals. De begeleidende gerechten zijn niet alleen een lust voor het oog maar zijn ook een bevrediging van de culinaire lust. Van het restant wordt de volgende ochtend een heerlijk warm belegd broodje aan boord gebracht. Ik ben vaste klant geworden en dat zal ik weten ook.
't Was een bijzondere zeilervaring die ik nu ook in mijn eentje wel eens opnieuw zal willen beleven. Bedankt beste Eilanders, tot een volgende keer!

Onder het plaatje van de rode ton zit een kleine slideshow. Hij is gemaakt in .exe formaat, het formaat waar virusscanners een hekel aan hebben. Wees niet bevreesd, meneer Kasperky heeft mij verzekerd dat hij 'clean' is. - Alleen Mac-fans met een Intell-OS kunnen hem ook zien.

Rondje Schier (1)

Gedurende het afgelopen seizoen zijn Chim en ik een niet meer op twee handen te tellen aantal keren het Wad op geweest. We gingen niet altijd waar we naartoe hadden gewild weliswaar, maar dat hadden we dan ook niet altijd zelf in de hand. Combinaties van windrichting en -sterkte, getij, maanstand, onvoorziene tegenslagen en/of meevallers in haven en sluis en -niet in de laatste plaats- gebeurtenissen in het privéleven, zorgden ervoor dat we af en toe gelukzalige dagen en nachten op het Wad doorbrachten ook al was het, zoals gezegd, niet altijd op de geplande plaats. Varen waar de wind ons waait dus, eigenlijk.
Om al deze tripjes hier te beschrijven zou saai worden want er was veel van hetzelfde. Veel van hetzelfde hoeft op zich niet saai te zijn maar hier worden wat mij betreft alleen de memorabele zaken vermeld.
Een van de meest memorabele tripjes was voor mij het Rondje Schier. Vorig zomerseizoen hadden we er al naar uitgekeken maar gelijksoortige omstandigheden als hierboven genoemd hadden dat dwars gezeten zoals te lezen is in het verhaal het Rif maar dit jaar was het dan eindelijk zo ver.
Tot mijn aangename verrassing waren de Eilanders van vorig jaar mij niet vergeten. Ze hadden zich afgevraagd of die vogel van de wal nog terug zou komen zoals afgesproken en ja hoor hij kwam terug. Het eerste weekend ging niet door vanwege de in reparatie zijnde fok van Tantra II met schipper Jörn en maatje Adri die inmiddels hun anonimiteit ruimhartig als niet ter zake doend hebben laten varen. De tweede gelegenheid lieten we niet voorbij gaan. "Morgenochtend met vallend tij het Plaatgat uit."

De volgende ochtend varen Chimera & ik en Tantra met Jörn & Ernst, samen met Nemo met Jan & echtgenote uit.
Drie Drascombe's in een 'losse formatie'. Dat wil zeggen, voldoende afstand om lekker je eigen gang te kunnen gaan maar dicht genoeg om elkaar in zicht te blijven houden. Dat in zicht houden is een punt, deze morgen. We hebben dan ook een alternatief plan gemaakt voor het geval we door mist zouden worden overvallen hetgeen volgens het Marifoonweerbericht niet denkbeeldig is. Zodra de mist (zicht < 1000m) toeslaat haken we aan elkaar vast en komt Jörn bij mij aan boord om GPS navigerend de ingang van het Gat van de Balg (door mij hardnekkig het Oostgat genoemd) te vinden.
Zo ver is het niet gekomen, dat aanhaken. De mist bleef uit, hoogstens een beetje deinzig, geen probleem om elkaar in zicht te blijven houden. Relaxed genoeg voor Ernst om een hengeltje uit te gooien. Ik heb een nieuw Westblad en een nieuwe Noorzeekaart gekocht maar mijn Oostblad van vorig jaar moet nog maar voldoen. Alle BaZ's zijn door mij gelezen en bewaard en niets daarin heeft echt indruk gemaakt, maar de nummering van de tonnen lijkt nergens op. Toch zijn de vaarwegen logischerwijs heel goed te volgen. Noord van het eiland hebben we stroom en een pietsie wind tegen. Het journaal vermeldt: Wind N later NNO 3-4. T° 25C. 3/8 Cu. Toch weten die vermaledijde Eilanders al kruisend voldoende gang over de grond te maken. Eenmaal maakt Jörn een schijnbaar eindeloze slag naar het noorden. We beginnen boven de gronden te komen. De golfslag begint witter en witter te worden. Nemo vertraagt zichtbaar en gaat overstag, Chim's fishfinder zegt "60cm" en even later gaan we ook overstag. Tantra volgt. Ze heeft geen grond geraakt maar gaat met ons mee, zoals we later vernemen.
Vanwege de wind blijven we kruisen maar de slagen worden allengs langer want de tegenstroom wordt minder en is al gauw vrijwel verdwenen. Het is LW. De verleiding is groot te dicht bij het strand van de Balg te komen. Tantra en Nemo waarschuwen mij daarvoor door tijdig overstag te gaan. Op een noordelijke koers zie ik Jörn rechtop staand loeren naar iets dat kennelijk voor onze navigatie van belang is. Het blijkt een Cardinale ton te zijn die (waarschijnlijk) voor de ondiepten van de Balg waarschuwt en die ik niet op de kaart kan terugvinden. Zodra de ton is geďdentificeerd wordt de koers weer naar het oosten verlegd.
De kunst is nu het zeegat om de Balg te vinden. Voor de Eilanders geen probleem zolang het zicht goed is. Ik krijg een navigatiecursus op zee. Van een afstandje zie ik Jörn voortdurend met de ellebogen op het kajuitdak steunend, handen als een verrekijker over de wenkbrauwen gebogen, ongetwijfeld de oogleden tot spleetjes vernauwd, in de verte turen. Dit is niet alleen Natuurlijk Varen, dit is ook Natuurlijk Kijken. Probeer het maar, geen verrekijker nodig!
Ik zie wat verontrustende witte golfslag in de verte en op hetzelfde moment zeilt Tantra naast Chimera in close formation. "Zie je die witte golfslag? Dat is de Lauwers. Daar moet je dus niet in. Zodra je de brekers ziet zoek je aan SB naar de ondiepten van de Balg. Daartussen is de geul en die vaar je in. Simpel he?" Inderdaad, 't is maar een weet.
Intussen is de vloed al een poosje aan het doorzetten. We scheuren met een noodgang langs de nauwelijks zichtbare ondiepten van de Balg naar het zuiden. Moses wat gaat dat hard! Net op tijd zie ik dat Nemo en Tantra alle zeilen hebben verminderd tot de druil en een minimaal puntje fok. Dat laatste zie ik Tantra wel vaker doen. Alleen de druil met wind van achter. Moet ik eens vaker proberen. Maar nu heb ik mijn handen vol aan het verminderen van de gang zonder sleepanker of reverse thrust.
Als de gang door het water er vrijwel uit is drijven we toch nog met een knoop of drie grondsnelheid langs de oevers van Simonszand. Nu merken we dat zeilen met een flinke bries ook zonder bromtor nog aardig wat herrie maakt. Wat een plotselinge rust. Dit is genieten van een goddelijke natuur. Het ultieme doel van de dag is bereikt: op het strand liggen vele tientallen zeehonden te zonnen. De schipper van Nemo telt er rond de 250. We zorgen er voor niet te dichtbij te komen. Ze steken niet plotseling de koppen op om naar indringers te kijken. "Dan ben je te dichtbij" is mij ooit verteld. Waarschijnlijk loeren ze stiekem uit de ooghoeken want ik voel dat ze ons al lang in de gaten hebben.
Zo drijven we genietend en plaatjes schietend de monding van de Eilanderbalg in.

wordt vervolgd

De Algemene Nederlandsche Weerspecialisten Bond ANWB

De ANWB heeft het KNMI opdracht gegeven een betrouwbaarder weerbericht te gaan opstellen. Het weeralarm van gisteren kwam te vroeg, het onweer te laat en het was ook niet erg genoeg. Waar zij de weerkundige expertise vandaan halen is niet duidelijk. Wel duidelijk is dat hun reputatie een arrogante club te zijn weer ruimschoots is waargemaakt. Laten we het weeralarm maar afschaffen zodat de mensen gedwongen worden weer gewoon hun gezonde verstand te gebruiken. Dan mogen de 'experts' van de ANWB voor ons uitrekenen hoeveel de schade per jaar is toegenomen.

Boottrailers voor Drascombes

In de loop der jaren heeft Chimera drie maal, in verschillende configuraties, op de weegschaal gestaan. Die metingen werden niet met voorbedachte rade gedaan. Op weg van huis naar stalling en/of ligplaats v.v. kwamen we steeds een weegbrug tegen en het ligt voor de hand dat Chim en ik zo af en toe eens dachten: 'kom laat ons eens wegen, wellicht komen we tot verrassende ontdekkingen'.

De eerste verrassing was dat Chimera geheel vol, dus mčt mast/zeilen/rondhouten/roer/zwaard + bb.motor, 20ltr benzine, zonnepaneel/accu, gereedschap, twee ankers + ketting en lijnen, bagage + mondvoorraad voor een week voor 1 persoon, inclusief trailer 1080 kg weegt.
Dat viel tegen want daarmee werd duidelijk dat de trailer van Chimera nooit aan de wettelijke eisen heeft voldaan, al beweerde de vorige eigenaar van wel, en ook omdat bij navraag aan de RDW bleek dat de trailer volgens de regels niet meer dan een totaalgewicht van 750 kg mag hebben en het feit dat er een as tot 900 kg onder zit en een koppeling tot 1000 kg doet daar niets aan af.

De tweede verrassing kwam deze week toen de lege trailer werd gewogen. Hij bleek 350 kg te wegen. Honderd kilo zwaarder dan ik altijd heb aangenomen.
Dat viel dus eigenlijk mee want daardoor bleek dat Chimera schoon aan de haak 100 kg minder weegt dan ik dacht.

Na alle metingen blijkt dat Chimera geheel leeg, dus zonder mast/zeilen/rondhouten enz. een gewicht heeft van 490 kg terwijl de fabrikant opgeeft dat de drascombe Cruiser zeilklaar (dus inclusief bovengenoemde attributen) 480 kg is. Dit verschil wordt verklaarbaar na het commentaar van Drascombe Nederland dat "in de praktijk blijkt dat het gecalculeerde gewicht dat bouwers opgeven bijna altijd lager uitvalt dan het werkelijke gewicht indien op de weegbrug".

Ook blijkt nu dat Chimera geheel vol, dus mčt de hier bovenaan genoemde riedel aan attributen en bagage, exclusief trailer 730 kg weegt en dat betekent dat een trailer met een laadvermogen vanaf zo'n 750 kg voor Chimera voldoet aan de wettelijke eisen.

Groot was haar vreugde dan ook toen ik voor haar een nieuwe KALF trailer bestelde (catalogusprijs € 2365,-) zodat we nu, zonder risico op een fikse boete en een rijverbod, geheel volgeladen, snel andere vaarwaters op kunnen zoeken.

Daarom bied ik hierbij de vorige trailer voor slechts € 850,- te koop aan. U koopt dus geen kat in de zak want de wettelijke- en werkelijke beperkingen staan hierboven uitgebreid beschreven.

P.S.:

De trailer is geschikt als stallingstrailer en als wegtrailer tot 750 kg. Als de volgende eigenaar genoeg heeft aan een toegestaan totaalgewicht van 900kg (laadvermogen 550kg) kan hij een individuele RDW keuring aanvragen. De trailer kan dan met dit hogere gewicht, na goedkeuring, de openbare weg op. Dat vertelde mij een keurmeester van de RDW te Groningen.

Windvinder (2)

Op 15jan09 schreef ik iets over de Windvinder die op weg is naar de oorsprong van de wind. Er is interessant nieuws te zien en te lezen op de site van Wipke Iwersen, de ontwerpster van dit bijzondere vaartuig. Zelf omschrijft ze het vaartuig alsvolgt:

Een onbemand "windschip" is ergens op de Stille Oceaan onderweg. Bijna doorzichtig, zegt men, overal vleugels... en het verplaatst zich -geen twijfel- TEGEN DE WIND IN! Met de neus in de wind is het onderweg over de grootste oceaan ter wereld, niemand weet hoe lang al. Het vaartuig volgt elke draaiing. Vissers die erover vertellen worden voor gek verklaard. Maar daar is het weer; bijna geruisloos trekt het door de golven, als aan een onzichtbaar touwtje getrokken; op een onmogelijke koers. Het is waar: Het schip bestaat.

Klik op de foto voor het laatste nieuws. (Scroll down - subject: "Sightings")

Complete overhaul

Vorig jaar was ik er al mee begonnen en ik heb ooit beloofd er iets van te laten zien. Binnen en buitenkant van Chimera moesten nodig een beurt hebben en dat loopt zo langzamerhand uit op een complete overhaul, maar dan wel in stappen.
De electrische bedrading was in de loop der jaren ontaard in een spinneweb van kabels en zekeringen komend vanuit alle richtingen, lopend onder de kussens en opgehoopt in de accubak. Dat is nu allemaal op orde. Kabels lopen netjes door pvc-buizen en zitten vast met kabelbinders. Het had misschien nóg netter gekund -de kluwen rond de accupolen zit nu rond een tweetal verzamelpunten- maar alles is nu uit het zicht en als de accu er uit moet blijft de rest keurig op zijn plaats.
Het zekeringenkastje is nu ook aan de achterkant min of meer overzichtelijk en het geheel is ingebouwd in het van een nieuw houtlaagje voorziene wandpaneel aan de achterkant van het kajuitje. Ook het stuurboord paneel wat ik 'de kombuis' placht te noemen ziet er een stuk aantrekkelijker uit, vind ik zelf. Aan de buitenkant wordt tijdens de huidige aangename temperaturen druk gewerkt, maar daarover vertel ik later nog wel wat.
O ja, ik heb indertijd beloofd een plaatje van mijn afneembaar navigatielicht te laten zien. Bij deze.

"Indertijd" = 02nov07

Die verlichting is op Chimera zo simpel mogelijk gehouden. Het zeiltoplicht fungeert al naar gelang de omstandigheden ook als anker- hek- en stoomlicht. Motorend voeren we bovendien een combi groen-rood navigatielicht halverwege de mast en geloof het of niet, hier is geen juridische speld tussen te krijgen. Met twee lampjes voldoen we aan alle eisen.
Het navigatielicht is de geëlectrificeerde versie van de originele Drascombe olielampbehuizing die met behulp van een vrachtwagendekzeil-elastiek tijdelijk om de mast geklemd wordt zodra er 's nachts gemotord wordt.

             

Kijk, en hier doet hij het nou allemaal voor

Na alle vermoeienissen heeft Henk eindelijk min of meer geluk met het weer. Sinds gisteren ligt hij voor anker in de krater van St.Paul. Een van zijn dromen is in vervulling gegaan. Hopelijk volgen er meer. Ik gun het hem van harte.
Wat ik hem ook gun is een tikkie meer alertheid met zijn draaiende schroef en lijnen in het water. Had ie naar buiten moeten roeien...

Henk is weer op pad

Sinds 3 februari is Henk de Velde weer op pad. Heeft Tristan da Cunha al weer aangedaan. Ging niet echt vlot vanwege het gebrek aan goede ankerplaatsen en veel wind en ik had ook niet de indruk dat hij uitbundig verwelkomd werd. Inmiddels is hij de Kaap ook al weer gepasseerd en krijgt winden met kracht 9 voor zijn kiezen. Zijn nieuwe tuigage doet het goed.
Dat herinnert mij er aan dat de tuigage van Chimera nu ook al weer zo'n 20 jaar oud moet zijn. Nu is zij met drie stalen stagen natuurlijk zeer ruim overbemeten dus vraag ik me af of het niet wat overdreven zou zijn die te vervangen. Daar moet ik bij Michel Maartens toch eens naar informeren.

Windvinder

Wel eens van de Windvinder gehoord? Het is een onbemand bootje van 8˝ bij 5˝ bij ruim 1˝ meter en vaart pal tegen de wind in. Wie er het fijne van wil weten kijkt op bootjesgek.nl
Hij is een stuk groter dan een Drascombe en is dus nogal een ongeleid obstakel op zee, lijkt mij. Hoewel het materiaal waarvan hij is gemaakt te vergelijken is met de crashbestendigheid van een Deux Chevaux ten opzichte van een Volvo lijkt me toch een stevige WA verzekering op zijn plaats. Ook vraag ik me af hoeveel kans het ding maakt om te overleven ook al wordt hij wellicht af en toe door voorbijgangers opgelapt. In mijn hart hoop ik dat mijn scepsis onterecht zal blijken te zijn.
Als je wilt kun je hem georganiseerd achterna zeilen op het klassieke zeiljacht Thor mits je aan een paar eisen voldoet. Ik ben zeer benieuwd naar de afloop en zal hier mijn bevindingen blijven melden.
't Is dat het geen 1 april is...

Iedereen vaart zijn eigen scheepje

Ome Henk is weer lekker aan het filosoferen op zijn weblog van 12 januari. Zijn nieuwe mast + mainsail staan erop. De eerste proefvaart heeft plaatsgevonden.
't Wordt tijd dat hij weer van wal steekt!

Ik herinner mij ook een tocht terwijl ik wacht liep. Op de Noordzee kwam de mist op. Ik voer niet op de radar want die had Thalassa nog niet. Voor ons zat een ander schip. Ik ben achter dat schip aan gevaren. De mist werd dikker en ik kon niemand roepen want ik was zelf de schipper. We zouden naar Great Yarmouth en ik had een track uitgezet naar een waypoint voor de monding van de river Bure. Plotseling veranderde het schip voor ons zijn koers naar bakboord en ik bleef het domweg volgen denkende dat het uitweek voor een niet door mij opgemerkt obstakel. Ik had geen kapitein om mij voor domheden te behoeden maar had een GPS die dat deed. Die begon steeds luider te protesteren. Als het een kaptein geweest was had hij me eerst voor oudvuil uitgemaakt en daarna uitgelegd: IEDEREEN VAART ZIJN EIGEN SCHEEPJE.
Zo kwamen we toch nog in Gr.Yarmouth en niet in Lowestoft.
't Wordt ook voor mij tijd dat ik weer van wal steek maar ja, wij schaatsen hier nog.

Natuurlijk Varen naar Het Rif   (5)

Het laatste stuk van Driepalen naar de ankerplek gaat soppend door het slik. Het is uitkijken geblazen om niet uit te glijden en met je hele hebben en houwen in de zwarte blub terecht te komen. Nou snap ik waarom ervaren wadlopers een stok meenemen. Naderbij komend zie ik dat de vloedstroom op gang is gekomen. Het zal niet lang duren voordat de bootjes weer ongedurig drijvend aan de ankerlijn zullen zeuren om te mogen vertrekken.
We komen met zijn drieën bij elkaar om de buit te bekijken en de strategie van de terugweg te bespreken. Sil geeft mij een brokje barnsteen als aandenken. Barnsteen? Hier? Ja zeker. Miljoenen jaren geleden groeiden hier naaldbomen en de resten daarvan liggen nog steeds in de zeebodem en vooral bij oostenwind komen versteende stukjes boomhars weer boven het zand uit.

Zodra de bootjes drijven worden de ankers opgehaald en de zeilen gehesen. Vastlopen is geen onoverkomelijk ongemak meer, tijdens de vloedperiode. Stuurden we op de heenweg een ogenschijnlijk overdreven zuidelijke koers, nu lijken onze noordelijke koersen soms op pogingen het zeegat uit te varen. Dit alles vanwege de stroom. Er is opnieuw weinig wind en die zit evenals vanochtend in de oosthoek. Tegen dus. Geen probleem, de meeste voortgang komt van de steeds sterker wordende vloedstroom en de tegenwind... daar profiteren we gewoon nog steeds van door te kruisen. Ik begin er steeds meer lol in te krijgen, in dat Natuurlijke Varen. Vroeger had ik mijn geruisloos milieuvriendelijk zuinig BBtje aangezet en met een zeer laag toerental mee laten pruttelen teneinde een zo recht mogelijke track van A naar B te kunnen handhaven. Ik heb sterk de indruk dat de methode van Sil nauwelijks meer tijd kost en bovendien veel leuker is.
Net als vanochtend loopt Chimera sneller dan haar zusterscheepje. We vragen ons opnieuw af hoe dat komt. Sil denkt dat ik de buik van Chim glad gepoetst heb maar dat is niet zo. Integendeel ik heb daar al een jaar of vijf niets aan gedaan. Is ook niet nodig want er groeit nauwelijks iets aan omdat ze op zout vaart en op zoet in de box ligt. Ze vaart ook sneller dan Mr.Bo maar dat komt volgens mij door Bo's losse broek en Chim's giek. Chim's uithouder eigenlijk. Het enige wat we kunnen bedenken is dat Chimera's zeilen wat groter zijn gesneden. Tijdens het kruisen (scherp aan de wind varen dus) is overigens het voordeel van sneller lopen helemaal weg. Waarom? Ik moet me daar toch eens in gaan verdiepen. Het moét een verklaarbare oorzaak hebben.

Zodra we de Kuipersplaat zijn overgestoken koersen we zo krap mogelijk om de Oude Wal en eenmaal in Het Gat van Schiermonnikoog moet er pal tegen de wind in gekruisd worden. Pal tegen de wind in kruisen... dat is, in mijn ogen, altijd per definitie contraproductief geweest. Maar nu, met de vloedstroom méé, is dat kruisen ineens een leuke sport geworden. Eenmaal op de Siegewal aangekomen valt de wind helemaal weg. Zo ook de stroom. Het is hoogwater. Bij Sil gaan de riemen uit. Bij mij lukt dat niet want ik heb er maar één, om te sturen of maximaal twintig meter te wrikken. Bovendien ben ik echt niet van plan om te roeien, al had ik tien riemen.

Zonsondergang is prachtig en ik pierk nog een beetje mee in de richting van de havenmond maar als de zon onder is heb ik het gezien en gaat BBtje aan. Hij is nauwelijks te horen. Zonder stemverheffing deel ik Sil en z'n maat mee: "ik zie jullie wel in de haven", maar zeer tegen zijn zin fluistert hij terug: "geef dat sleepje maar, we nodigen je uit voor een avondhap in de kuip". Ik pik zijn sleeplijntje op en gezamenlijk kruipen we naar de haven. Ter hoogte van de laatste prikken -de geul hoeven we al lang niet meer te volgen vanwege HW- gooit hij los. "De rest doen we zelf wel".
Zou hij de 'schande' van het binnenslepen niet kunnen verdragen?

In de Eilanderboxen treffen we elkaar weer. Ik stap over. We lullen nog een beetje na. Sil vertelt me over een oeroude schelp waar ik later nog eens het fijne van wil weten. En we eten een Natuurlijke -ongetwijfeld macrobiologische- Hap die precies past in het eind van deze dag: knappende bodem gevuld met grof gesneden verse groenten pittig gemaakt met iets wat ik me nu niet meer herinner. Bouillon waarschijnlijk. (Maatje van Sil, als je dit leest, ik krijg het recept nog wel eens van je!) Als toetje wordt een nostalgisch bakje rijstepap geserveerd. Ik voel me als een gast van Maurice Griffiths.
Ik wil graag een kleine bijdrage aan deze geslaagde dag leveren door iedereen uit te nodigen voor een slaapmuts in het door mij zo geprezen havenrestaurant.
We drinken de slaapmuts aan boord.
Ik heb nog veel te leren over deze sympathieke Eilanders.

Natuurlijk Varen naar Het Rif   (4)

Na het in ontvangst nemen van Sil's compliment: "hm, valt me mee, deed je niet onaardig", drijven we verder. Eigenlijk overdrijf ik wat met dat drijven. Er is natuurlijk wel een heel klein beetje wind. Anders had ik die draai nooit kunnen maken want sturen op stroom alleen kan nu eenmaal niet.
We sukkelen verder, aan bakboordswal want daar liggen de zandplaten waar we naartoe willen. Op het laatste moment de vaargeul oversteken in deze omstandigheden is er echt niet bij. Je moet dus heel goed anticiperen. Dat doen Sil en zijn maat dan ook en ik begin het ook een beetje te leren. Het heeft toch wel wat, dat Natuurlijk Varen.
In de verte zien we een boomkorvisser aankomen. Flinke witte snor, dus die vaart op huis aan. In no time is hij bij ons. Bij nader inzien blijkt het een trawler te zijn. Aan zijn diepgang probeer ik de vangst te schatten. Hij gaat hard en produceert een serieuze boeggolf. Het is zaak om Chimera's neus in de goede hoek over de golf te sturen. Een graadje of twintig, dertig, schat ik. Als Sil over de golf steigert realiseer ik me dat de camera op standby had moeten liggen. Dat ligt hij ook wel maar nog ingepakt tussen mijn hoofdkussen en de pantryplank. Geen tijd meer om hem klaar te maken, het is nu even oppassen geblazen want nu is het mijn beurt en ik voel er niets voor om vol te lopen. Niet dat dat zo heel erg is -Chim kan niet zinken- maar een volgelopen kuip leegputsen/pompen is nogal vermoeiend dus dat vermijd ik liever.
Ondanks dat ik weet wat me te wachten staat is het spectaculairder dan verwacht. Naar mijn gevoel steigert Chimera wel zestig graden met haar neus in de lucht en knalt vervolgens met een klap achter de golf neer en sproeit een zoute fontein over het dek en het gangpad. Gangpaadje. De kuip krijgt ook een puts mee en even later ligt ze wiebelend bij te komen van de klap om daarna net te doen alsof er niets gebeurd is. Wat een verstoring van de serene rust. Wat zonde dat ik niet alert genoeg ben geweest om plaatjes te schieten!

De heiďgheid is inmiddels verdwenen. Prachtig nazomerweer. We passeren de invaart naar Peasensrede. Engelsmansplaat komt in zicht. Sil zoekt naar een gele ton die daar moet liggen en waar hij voor anker wil. In de verte doemt iets geels op maar zodra we zien dat het geen ton maar een plastic jerrycan is zijn we de beste ankerplekken al voor bij. Er staat nog steeds een flinke ebstroom. Ik denk dat we beter kunnen doorvaren naar het Rif. "We varen door naar Het Rif" zegt de gedachte van de tweede ziel. Beneden de zuidoostpunt van genoemde zandplaat staat een flinke draaikolk waar ik voor gewaarschuwd wordt. "Als je daar vastloopt zit je in de problemen". Zuid van het Rif, dat blijkens de kaart in twee platen aan het opdelen is, gaan we in een meter water voor anker zodat we zeker weten dat we ook weer op tijd terug kunnen. De dagen zijn kort tegenwoordig.
De rust is hier nog serener dan in de stroom op het water, hier ben je een met de natuur. Er is niemand te bekennen. Wel drogende aalscholvers, dribbelende strandlopers en weliswaar schreeuwende maar toch bij de rust horende meeuwen. Af en toe drijft een nieuwschierig boven water stekend zeehondenkoppie langzaam voorbij. Telkens als ik zo'n koppie zie denk ik: 'dat kan er wel een van Lenie zijn, zo meteen komt ie uit het water en huppelt naar me toe bedelend om een voor hem gevangen vissie'. Gelukkig is die gedachte niet meer dan vaders wens. Ze behoren mensen te wantrouwen en vissen kunnen ze véél beter dan ik.
We gaan niet al te dicht bij elkaar liggen. Zo kan ieder heerlijk in zijn uppie van de bedriegelijk 'leegte' genieten. Voor de oppervlakkige kijker is deze zandelijke schoonheid niet meer dan een grote leegte, maar de betere kijker weet beter.
Sil blijft nog even bij zijn bootje en hapt een broodje. Doet misschien wel een tukkie, weet ik veel. Maatje pakt zijn stok en rugzak en loopwaaiert als een metaaldetector naar het hoogste punt van Het Rif, allerlei natuurlijke schatten verzamelend en verdwijnt als een voormalig fata morgana achter de top. Sil is inmiddels ook op pad. Ik knabbel ook nog een broodje weg, leg Chimera wat beter in de wind voor het geval dat het gaat stormen hihi, rommel wat met mijn nieuwe radarreflector en als het water op zijn laagst is stap ik over boord -wat zal het zijn, een centimeter of dertig- en begin ook aan een ontdekkingstocht. Wat mij vooral interesseert zijn de door donderend golvengeweld gevormde hoogteverschillen van de zandplaat en de geultjes en de achtergebleven plassen die nu in rust minuscuul jong leven herbergen. Probeer me voor te stellen hoe het er hier aan toegaat als alles met geweld wordt veranderd. We zijn in een gebied dat met hoogwaterstorm kolkend ruig is en voor zeilertjes als wij levensgevaarlijk.
In de verte zie ik een eenzame loper, kennelijk afkomstig van Engelsmansplaat. Bij nader inzien blijkt het Sil's maatje te zijn die het westelijk deel van Het Rif aan het verkennen is. Ik moet wennen aan de afstanden. De vorige keer dat ik hier was, was het allemaal veel kleiner. Ik oriënteer me op twee punten: het baken van Engelsmansplaat en drie palen die ergens in de richting van onze bootjes staan. De bootjes zelf liggen nog verscholen achter de top van de plaat.

Zo hier en daar de mooiste helft van een paar Tweekleppigen verzamelend slenter ik richting Driepalen en krijg de bootjes in zicht. Het stikt hier werkelijk van de Scheermessen. Vroeger was ik nogal beducht voor deze scherpe schelpen toen ik in het Scheveningse- en Stille Strand met blote voetjes rondstapte. Tegen alle adviezen in bleef ik jarenlang blootsvoets in de natuur lopen zodra ik de kans kreeg. De natuur beleef je pas echt blootsvoets. De natuur beleef je pas méér dan blootsvoets, eigenlijk. Ik merk dat mijn zolen door al dat blotevoetenwerk gehard zijn. Het lopen over die scheermessen geschiedt nu pijnloos en al kuierend denk ik terug aan de tijd dat ik me door de Haags/Scheveningse bioloog, leraar, schrijver, museumdirecteur, filmmaker Bob Entrop liet inspireren. Door hem leerde ik de marine biologie die ik tijdens het sportduiken onder water zag beter te waarderen. Zijn losbladige zeebiologische documentatie Vita Marina raadpleeg ik nog regelmatig.
Al schrijvend kan ik het niet laten zijn artikel uit 1966 over de Nederlandse Solenidae (scheermessen) te voorschijn te halen. Het wetenschappelijk deel laat ik achterwege maar zijn verhaal over de leefwijze van deze dieren is zo interessant dat ik die hier reproduceer.
Voor wie diep geďnteresseerd is: klik op het plaatje hier links boven.

Wordt vervolgd

Natuurlijk Varen naar Het Rif   (3)

Zoals verwacht is er weinig wind en het is heiďg. Da's niet best voor ons plan 'rondje Schier' maar de natuur laat zich wel van een van haar mooiste kanten zien. Het doet mij denken aan mijn ook al niet spectaculaire maar wel heel mooie tocht Niet naar Siemonszand van 2005.
Sil en zijn maat zijn al naar de Dellewal geroeid en liggen daar een beetje voor Pampus. Nou ja, een beetje voor Schier eigenlijk. Als Chim en ik daar ook arriveren proberen we eerst een sleepje. Dat valt bar tegen. We lopen nog geen drie knopen met ľ gas open. Dat betekent dat er genoeg brandstof is voor een niet al te lange reddingsoperatie maar niet voor een lange sleeptocht. Goed om te weten. Overigens, een lange sleeptocht stond zeker niet op het programma.
Sil stelt een alternatief voor: heen en weer naar Engelsmanplaat. Dat lijkt me leuk. Kan ik ook eens zien hoe zo'n Natuurlijk Varen drijftocht in zijn werk gaat. Ze beginnen met een voor mij onbekende zeilvoering -geen fok- en sturen een voor mij onlogische koers -zeer grote opstuurhoek op stroom-.
Sil voelt mijn verwondering aan en zodra we binnen gehoorsafstand zijn legt hij uit dat hij de ondiepten van de Oude Wal wil vermijden en daarom een zuidelijke koers aanhoudt.
In dit tempo, tussen een en twee GPS-knoopjes over de grond, heb je zeeën van tijd om waar te nemen en na te denken. Ik neem waar dat de zuidelijke koers de juiste is om vastlopen te vermijden en bedenk dat zeilen zonder wind een vak apart is.
Als we eenmaal het Gat van Schiermonnikoog zijn uitgevaren en het Zoutkamperlaag zijn overgestoken naderen we de groene ton Z5.
- "Je ziet die ton wel hč!" wordt er geroepen.
- "Jawel" roep ik terug.
Ik zie hem dan ook wel maar de waarschuwing was niet voor niets. Hij was bedoeld voor een motorzeilmuis zonder drijfervaring zoals ik. Met stijgende verbazing zie ik de ton groter worden ondanks de toch ruime opstuurkoers. Beetje paniekerig vergroot ik de koers tot 90° uit de flank en nog dreigt een aanvaring. Vlak voordat dat gebeurt gooi ik het roer volledig om, een soort van natuurlijke reactie zoals je ook wel doet als je met de automobiel in een slip raakt. De neus van Chim blijft daardoor keurig naar de ton wijzen zonder hem te raken.
Pfffft. Ik zei het al: een vak apart.

Wordt vervolgd

Voor jonge en oude kinderen

De website zeeinzicht.nl is uitgebreid met een waddenmodule. De onderwaternatuur van de Noordzee kon op deze site al langer worden verkend via een interactieve zoekplaat. Nu kan de bezoeker ook een leerzame duik nemen in een wadgeul en ontdekken wat daar allemaal leeft. Bovendien wordt, na een druk op de knop, de tijd ruim zes uur vooruit gezet; de zee ebt weg en het landschap verandert totaal van karakter.

Bron: Het Nieuwsgiertje

Natuurlijk Varen naar Het Rif   (2)

Chim en ik liggen in de haven van Schiermonnikoog en ik huur een fiets. Gisteren ben ik een beetje pissig te kooi gegaan want het rondje Schier waar ik me zo op had verheugd is niet doorgegaan vanwege een slechte weersverwachting die niet is uitgekomen. Sil gaat vandaag met jeugdige familie barBQ-en op een onbewoond eilandje in het Lauwersmeer. Het meer waar ik voorlopig op ben uitgekeken. Ik heb mijn vaste ligplaats in DokkummerNieuweZijlen opgezegd en heb voor de maand september + het zomerseizoen van 2009 een ligplaats gehuurd in het Lauwersgat. Dit is het gloednieuwe ondiepe haventje van de camping Lauwersoog, eigenlijk een dependance van de haven Het Booze Wijf, de voormalige Museumhaven. Hier ligt Chimera vlak bij de zeesluis en zo vermijden we de vier uur varen over het meer van DNZ naar L'oog en terug.

Vandaag niet zeilen dus, maar fietsen. Allereerst richting Westerplas voor een kort bezoek aan de gloednieuwe vogelkijkhut. Dan, na een korte strandwandeling waarbij ik constateer dat de Zeekraal niet is teruggekomen (vr29jun07) peddel ik richting dorp. De warme bakkers kan ik niet meer vinden. Heeft de Spar die nu ook al weggeconcurreerd? Koffie en krantje bij Van der Werff. Ik zie een ober denken: "waar ken ik je van?" maar net als Joost van Heer Bommel vraagt hij nergens naar. Ik laat hem in het ongewisse en we converseren even over het weer en mijn op handen zijnde fietstocht. Wat is dit toch een heerlijk nostalgisch bruine gelegenheid. Hopelijk nog voor heel lang!
Het tweedehands boekhandeltje is gesloten. Met vakantie waarschijnlijk. Bij de VVV loer ik even naar het Paulusma-weer van morgen. Windje 7 zit er niet meer in.
Ik koers richting Bunker. Er zijn al een paar mensen. Het is weekend. Dichterbij gekomen blijkt het zelfs al een soort van druk te zijn. Vooral met jonge mensen die zich inspannen om nog jongere mensen een fijne dag te bezorgen. Er is een fanatiek competitiespel aan de gang en ik zie met verbazing dat de spelleiders het voor elkaar krijgen om af en toe spelenderwijs een kort geschiedenislesje mee te geven. Ik kan het niet laten om in het voorbijgaan wat pathetisch een van de onderwijzers toe te fluisteren: "Wat is het toch een voorrecht om op een eiland geboren te zijn." Ik krijg een brede grijns als antwoord.
Na het uitzicht vanaf de Bunker over het eiland gaat het freewheelend enkele tientallen meters naar beneden en honderden meters verder trappen naar het Strandpaviljoen voor een eenvoudige doch voedzame lunch. Uitgerust verder naar het oosten richting Kobbeduin. Fiets parkeren en een wandeling om de oost. Er zijn veel vogelaars. De groep die ik tegenkom kijken weinig en praten veel. De rode voering van hun kleding draagt bepaald niet bij tot de eenwording met de natuur.
Via de Dijkweg fiets ik terug naar de jachthaven, pak een pint in het restaurant en bereid een goulashmaaltijd aan boord op de gerestaureerde kombuistafel. Over die restauratie van Chimera die momenteel aan de gang is laat ik t.z.t. nog wel wat zien.
Met Sil en zijn maat bespreek ik nog even de plannen voor morgen. We gaan proberen alsnog het rondje Schier te maken maar erg veel hoop is er niet vanwege de zwakke wind. In hun plannen c.q. verplichtingen past geen overnachting op het Wad. In elk geval gaat er gezeild worden. Dat staat vast.

Wordt vervolgd

Protest of geen protest...

Ja, wat moet ik hier nou van denken. Ik kan me indenken dat je vanuit een Zeppelin, vooral op lage hoogte, prachtige tochten over het Wad kunt maken met het gelukzalige gevoel heel erg milieuvriendelijk bezig te zijn maar 'iets' zegt mij dat dat laatste wel eens niet helemaal zou kunnen kloppen.
Ik denk daarbij aan het feit dat vogels en zeehonden met jongen wel bang zijn voor lichte vliegtuigjes die incidenteel overkomen en niet voor brullende straaljagers en knalpotten die regelmatig een pestherrie maken. Hoe zouden ze reageren op Zeppelins die geen herrie maken maar wel, voor dierlijke begrippen. heel groot zijn en alleen maar af en toe onverwachts overkomen?

Ik heb gemerkt dat fauna vrij snel went aan allerlei soorten van verstoring, als het maar met regelmaat gebeurt.
De Dame en heren van State hebben alleen nog maar toestemming voor proefvluchten gegeven. Hoe zou er gemeten worden en door wie? En wat wordt er precies gemeten? Wordt er eigenlijk wel gemeten of wordt er alleen maar afgewacht of er veel klachten binnenkomen? Dieren klagen niet. O ja, toch wel, bij monde van Marianne Thieme. Mensen klagen wel en dat zullen ze ook zeker blijven doen.
Ik vraag me af... als ik in m'n blote kont, waddenzee om de kuiten, heerlijk in de stilte sta te kokkelvissen en ik wordt ineens verrast door een zonsverduistering als gevolg van een zwevende sigaar met snorrende camera's... zou ik dan protesteren?

Absoluut niet(s met zeilen te maken)

Ik heb een hekel aan reclame. Zodra reclame op TV komt gaat hij op 'mute' of ik loop weg en ga wat anders doen. Hoewel, tegenwoordig hoef ik niet meer weg te lopen. Ik heb mij getraind om TVreclame aan te horen zonder het tot me door te laten dringen. Ik moet zeggen dat ik daar vrij goed in ben geworden. Een grap over een reclamespotje waar iedereen kostelijk om moet lachen gaat volledig aan mij voorbij. Ik snap hem niet omdat het betreffende spotje gewoon niet tot mij door dringt ook al zit ik er met kokkels van ogen naar te kijken. Ik wens nu eenmaal absoluut niet geďndoctrineerd te worden.

Onlangs zag ik een reclame die ik er wel erg leuk uit vond zien maar die niet tot mij doordrong omdat ik me er automatisch helemaal voor had afgesloten. Het ging over groenten die vroeger op de Amsterdamse Wallen te koop waren. Of zoiets. Jammer dat ik de pointe niet helemaal begreep maar toen ik de groeten van Martine Bijl kreeg maakte dat alles weer goed. Die Martine toch!
Ik houd dus niet van reclame, dat moge duidelijk zijn. Ik laat me er absoluut niet door beďnvloeden. Als ik groenten koop denk ik niet aan de groenteboer maar hoogstens aan Martine op de Wallen en al helemaal niet aan Albert Heijn met zijn voordeelreclame. Ja kom, ik laat me niet zo maar een hak zetten. Vanavond eten we gewoon aardappels c.q. rijst, kokkerds van garnalen en de groenten van H.akeuh? Nou ja, in elk geval niet van A.heauh.. Toch?

Natuurlijk Varen naar Het Rif   (1)

Het kon niet anders dan een kort zeilseizoen zijn dit jaar. Eerst een gepland voorjaarsreces, dan een niet-gepland zomerreces. Na een paar herhalingstripjes op het Lauwersmeer en de Oostelijke Wadden, waaronder een drooggevallen overnachting met een fenomenale sterrenhemel, liggen we eind september 2008 weer eens in de haven van Schiermonnikoog.
Het nieuwe havengebouw is een succes. Helemaal geen horizonvervuiling maar een mooi laag gebouwtje op een voor extreem hoog water veilig talud. Door het aan één punt 'opgetilde' schuine dak zelfs een sieraad in het landschap. Vind ik. Persoonlijk.
Vorig najaar heeft het zelfs twee stormen doorstaan, zo vertelde men mij. Dat had ik niet verwacht. Tijdens de bouw had ik daar zo mijn twijfels over en ik was niet de enige. Toch heeft het talud alles doorstaan en hopelijk blijft dat zo.

Het sanitair binnenin het talud blijkt uitstekend te zijn. Vergeleken met de huifkarren van vroeger -die natuurlijk wel hun nostalgische waarde hadden- ziet het er allemaal veel cleaner uit.
Men is in de jachthaven Schiermonnikoog energiebewust. Geen overbodig veel water uit de douchekop. Geen overbodig felle lampen in de haven. Dit laatste brengt wel enig risico met zich mee, lijkt mij. De bruinevlootschepen nemen nogal eens grotestadsmensen mee en die zie ik nog wel eens de haven in- of het talud afduvelen. De Stichting Jachthaven Schiermonnikoog heeft zich hiertegen ingedekt door op allerlei plaatsen te verkondigen dat iedereen alles doet voor eigen risico.
Die stadsmensen zijn op het eiland duidelijk herkenbaar. Ze bijven hardnekkig aan de rechter kant van de trottoirloze wegen lopen waardoor ze een vergroot risico lopen van achteren aangereden te worden.

Het restaurant is echt OK.
Mijn tweede kennismaking met chef Visser was een beste slibtong-maaltijd aan een tafeltje met zonsondergang naast vriendelijke mensen die ik in de zeesluis had ontmoed.
Bovendien had hij voor mij voor de volgende ochtend een lunchpakket klaargemaakt omdat hij wist dat ik, samen met een stel eilanders een 'rondje eiland' zou maken. Dat zit zo:
Zoals gebruikelijk lag ik in een boxje van de vereniging. Als ik als nummer zoveel langszij moet liggen, lig ik liever buiten de haven op het Wad. Ik lag dus in een box en wel naast de box van een van de Drascombe's die daar een vaste plek hebben. Van een Eilander dus. Toen ik 's ochtends één kant van mijn tentje opensloeg om mijn ontbijt in de morgenzon te nuttigen keek ik in de blauwe ogen van de eigenaar van de Dras naast me. Hij was samen met zijn zeilmaat bezig alles in orde te maken om een locale zeiltrip tijdens Hoog Water te maken.
- "Ah, hoi! Heb jij soms zin om morgen samen met nog een paar bootjes met ons mee te zeilen rond het eiland?"
Nou wil het geval dat ik al een poosje rondloop met de gedachte dat eens te proberen en het aanbod om dat eerst samen te doen met mensen die plaatselijk zeer bekend zijn kwam dus uitermate gelegen.
- "Dat lijkt me een prima idee. Het Oostgat van Schiermonnikoog (de Balg) is voor mij nog onbekend terrein, dus dat komt goed uit."
Eigenlijk wil het geval dat ik zo langzamerhand een beetje ben uitgekeken op steeds dezelfde tripjes en heb al lang het plan om in plaats van "lekker klooien op het Wad" te vervangen door "lekker klooien op de Noordzee".
Het Westgat ken ik (zie Symon den Danser), maar het Oostgat boezemt me een behoorlijk ontzag in. Mijn herinneringen aan dit water zijn nogal ruig. Niet vanwege een zeilervaring maar vanwege een solovlucht in een eenmotorig vliegtuigje over dit gebied waarbij ik, naar beneden loerend, niet alleen onder de indruk kwam van de hoogte van de golven in de geulen en de venijnige golfslag over de onder water gelopen banken maar ook van het ontbreken van enig oriëntatiepunt bij Hoog Water en het ontbreken van enig vaartuig in deze eenzame omgeving. Alsof dit water door iedere verstandige zeeman werd gemeden. Ik stelde me voor daar te zeilen en vroeg me af hoe ik me in godesnaam zou moeten oriënteren. GPS voor kleine bootjes was er toendertijd nog niet en een kruispeiling tussen de torens van Pieterburen en Borkum zag ik me in mijn eentje met die golfslag niet 123 op de kaart zetten. Kortom, redenen genoeg om je tijdrovend voor te bereiden alvorens aan een 'Oostgat passage' te beginnen. Wat is er dan mooier om die voorbereidingen tot een minimum te kunnen beperken door, als het ware, in formatie met een stel Eilanders als leerling naast instructeur die passage te leren kennen?
Mijn buurman (ik zal hem Sil de Eilander noemen) had de vorige avond per telefoon een gunstig weerbericht van de Verkeerspost Schiermonnikoog gekregen dus werd de afspraak gemaakt om met Hoog Water om 0730 zo kort mogelijk met de ebstroom om de Westpunt van Schiermonnikoog het Plaatgat door te zeilen, vervolgens tegen de niet al te sterke zeestroom in naar het Oostgat te kruisen om vervolgens na Laag Water via de goed zichtbare geulen (niet vanwege de tonnen of de prikken maar vanwege de drooggevallen zandplaten) met de vloedstroom mee om de oostpunt van het eiland weer naar binnen te zeilen, richting wantij.

Om 0730 zijn we klaar voor vertrek. Zoals verstandige zeilers betaamt luisteren we nog even het laatste marifoonweerbericht uit. (Mijn fatalistische inborst zegt nu: "hadden we dat maar niet gedaan".) De verwachte zuidwestenwind 3-4 is zuidoost 4-5 mogelijk 6-7 geworden. Dat geeft te denken. Noord van het eiland is de stroom tegen en nu is ook de sterkere wind tegen en in het Oostgat zal wind tegen stroom staan (*). Dat is minder. Ik zie Sil aarzelen of liever, zwaar nadenken. De huidige wind 4-5 is eerder gekomen dan voorspeld, dan is de kans groot dat de voorspelde 6-7 ook eerder komt. Hij is een Natuurlijke Vaarder en wil liever niet door mijn motor geholpen moeten worden. Bovendien voelt hij zich verantwoordelijk voor onervaren Drascombers zoals ik. Hij gelast de zaak af. Gezien de omstandigheden een logisch besluit. Dat die ongunstige wind uiteindelijk helemaal niet is gekomen en dat we achteraf bezien best hadden kunnen gaan doet aan die beslissing niets af. Forecast 7 is forecast 7 nietwaar?
We besluiten voor vandaag ieder ons eigen alternatieve plan te trekken. Sil en ik spreken af morgenochtend een nieuwe poging te bespreken. Een van de schippers die mee zou varen is helemaal niet op komen dagen, een ander gaat vissen en Sil en zijn maat roeien de haven uit voor een locale trip tijdens HW. Ik heb het allemaal wel gezien en huur een fiets.
(*) Later vertelt hij me dat die tegenwind niet opweegt tegen de enorme vloedstroom.

Wordt vervolgd

De ondergang van de Regina

Het verhaal over de aanvaring tussen het zeiljacht Regina en de Cypriotische kustvaarder Wilson Malo is uitgebreid beschreven in kranten, tijdschriften (o.a. Zilt 26) en internetsites. Wat mij vooral interesseert is de juridische afloop van deze gebeurtenis. Wat is -volgens de officiële instanties- de oorzaak, welke lessen kunnen worden geleerd, wie worden er voor verantwoordelijk gesteld en welke consequenties heeft dit tot gevolg.

De kapitein en stuurman van de Wilson Malo zijn in Terneuzen door de waterpolitie gehoord en mochten hun reis vervolgen. Volgens de IJmuider Courant onderzoekt de politie in mei 2008 e.v. of ze schuldig zijn. Over de uitslag van dit onderzoek heb ik tot nu toe niets kunnen vinden. Ook niet bij de KLPD en de Raad voor de Scheepvaart. Wel wordt in de weblog van de verslaggever van de IJmuider Courant gesteld dat de bemanningen van beide schepen schuldig zijn. Via deze weblog zijn filmbeelden van de reddingactie van de KNMR te zien.
De meest interessante vraag, welke lessen er uit deze gebeurtenis kunnen worden geleerd (wachtlopen / gebruik radar / radarreflector enz.), is dus nog niet beantwoord. Behalve natuurlijk de logische constatering dat iedereen wellicht wat beter uit zijn doppen had kunnen kijken.

Degene die iets meer over deze -vooral juridische- aspecten kan vertellen wordt uitgenodigd mij hierover te informeren. Mail a.u.b. naar: johnbos@home.nl

Henk de Velde (5)

       Meestal laat ik in mijn weblog de schipper aan het woord maar nu grijp ik in. Hier spreekt Chimera zelf:

Nu rijdt die schipper van mij nog steeds rond in die stomme caravan van hem.
Natuurlijk zou hij liever met mij op het Wad zeilen maar zijn familie legt gewoon beslag op hem en dat laat hij zo maar toe. Ik begin hem er van te verdenken dat hij het nog een beetje leuk vind ook. Ik sta nu al meer dan zes maand op m'n trailer en daar begin ik behoorlijk genoeg van te krijgen en dan te bedenken dat ik niet eens gelijk het water in mag als hij thuiskomt omdat de nieuwe electrische bekabeling nog vervolmaakt moet worden.
Maarr.. er zijn inmiddels toch nog wel een paar dingen te melden. In de eerste plaats heeft die suffert een zodanig gemeen virus in zijn PC en in zijn laptop opgelopen dat hij genoeg van Windows heeft en is overgestapt op Linux.
Linux-Ubuntu wel te verstaan en dat bevalt hem -na enige aanloop perikelen- zo goed dat hij heeft besloten in zijn laptop voor goed met Ubuntu verder te gaan.
Al die toestanden hebben tot gevolg dat er gegevens tijdelijk verloren zijn gegaan. Onder andere de e-mail adressen van de mensen die op zijn 'e-mail service' hebben ingeschreven. Mijn schipper is daar nogal verdrietig over want nu kan hij zijn belofte -een seintje geven wanneer er weer iets op de weblog wordt geschreven- niet waar maken althans, niet op tijd. Zodra zijn harde schijf weer hersteld is zullen die adressen wel weer boven water komen maar dat kan nog wel even duren. Mensen die daar niet op willen wachten kunnen zich uiteraard opnieuw inschrijven.

Wat hij vanuit dat rollende huisje van hem nog wel heeft gedaan dat is het onderwerp 'mast van Juniper' afsluiten. De conclusie is duidelijk: de oorzaak is niet meer precies te achterhalen en dat weet hij van Henk de Velde zelf. Deze is namelijk bij toeval op mijn weblog terecht gekomen en kon het niet laten er op te reageren. Hier is zijn verhaal:

John, Kwam toevallig op je weblog.
Kijk eens naar een gewone mast en tel het aantal stagen wat een mast overeind houdt.
Dus niet naar al die draden die een mast niet laten knikken.
Meestal zijn het maar 4 stagen
1 voor, 2 opzij, 1 achter soms 5 dan zijn er 2 achterstagen, soms 6 dan is er een kotterstag.
Maar de meeste boten hebben er 4 en velen slechts 3 zoals Juniper.

De mast is dus een stijve mast ( met 1 korte zaling en een diamant ).
Volgens mij is er 1 zijstag bovenin gebroken en toen gevallen.
Maar de ontwerper denkt dat de diamant gebroken is dan knikt de mast.

De verstaging was 12 mm, dus niet dun.

De nieuwe mast krijgt dezelfde verstaging 3 dus.
De diamant wordt rod ( geen rek) en de zaling iets langer en iets naar achteren.
Materiaal carbon (heel stijf).
100 kg lichter dan de houten mast en dus hopelijk minder pitchen aan de wind.

Vergeet niet dat er flexibiliteit zit tussen de 3 rompen.

Als ik anders wil moet er veel verbouwd worden
1) een aluminium vaste mast heeft heel meer verstagingspunten
2) neem ik een vaste mast met meerdere zalings en diamanten dan heb ik ook slechts 3 vaste stagen en misschien een paar bakstagen.,

De veiligheid in een stijve mast met weinig verstaging is dat er weinig mis kan gaan.
Maar gaat het mis dan ben je de mast kwijt zoals bleek

Groet
Henk

Nadat aan Henk toestemming was gevraagd om zijn e-mail voor deze weblog te mogen gebruiken antwoordde hij dit:

John
Perfect
Hierbij nog plaatje
De meest rechtse is de Juniper verstaging.

En ja het gebeurde met een klap op het water ... maar die kan ook harder geklonken hebben omdat de mast ging !

Succes
Henk

Natuurlijk is die ouwe baas van mij erg blij met een reactie die van zo dichtbij het gebeuren komt, dat wil hij zijn zeilvrienden uiteraard niet onthouden.
Hij heeft nog wel opgemerkt dat hij drie stagen voor zo'n all weather boot als de Juniper wat weinig vindt, ikzelf bijvoorbeeld heb er ook maar drie en dat is soms al griezelig, en dat hij een stel bakstagen wel zo'n veilig gevoel vindt geven, maar daar is (nog?) niet op gereageerd.

Inmiddels is er weer een nieuwe zeilgebeurtenis die hem in hoge mate interesseert: de ondergang van de Regina. Die staat beschreven in Zilt 26, maar daarover laat ik de schipper maar weer zelf aan het woord.
T.z.t.

Henk de Velde (4)

Tijdens mijn niet erg succesvolle speurtocht naar draaimasten kwam ik de interessante website www.bootjesgek.nl tegen waar zelfs een aparte rubriek aan Henk de Velde is gewijd. Henk e-mailt met ze en geeft daar wat extra informatie bovenop die van zijn eigen web-journaal. Helaas worden mijn vragen over de oorzaken van de verspeelde mast en de gebroken schroefas ook hier niet geheel beantwoord.
In de rubriek nieuws op de website www.sailorsforsailors.com worden vragen beantwoord en heb ik nog een berichtje van 17 januari van de redactie van SailorsForSailors over Henk's melding van zijn problemen. De oorzaak van het verspelen van de mast is dus de klap op het water in een ruwe zee. Ja ik kan me voorstellen dat een klap op het water met een multihull harder aankomt dan een met een monohull en als dan ook nog de verstaging van een draaibare mast -om welke reden dan ook- lichter is dan van een niet-draaibare mast dan zou dat de verklaring kunnen zijn. Maar dat beantwoordt nog niet de vraag waarom Henk, die zo veel ervaring met multihull's heeft dat hij zo langzamerhand wel weet hoe een veilige mast + verstaging er uit moeten zien, voor deze constructie heeft gekozen. Een overblijfsel van zijn race-mentaliteit misschien?
Overigens is op de eerste videofilmpje's op de SfS-site te zien hoe de constructie van de mast met voet ongeveer in elkaar zit en ik kan me voorstellen -zeker met een lichte verstaging- dat die handel na een rotklap op zee uit elkaar kan schieten. Ik zal met een mastenmaker in gesprek moeten zien te komen om het allemaal een beetje te begrijpen. In elk geval versterkt het weer mijn vertrouwen in monohull scheepjes.

Even ter zijde: nu ik de filmpjes van zijn rondleidingen over en in Juniper zie valt me op dat er veel voor mij herkenbaars in zit. Thalassa was een heel ander schip maar het pragmatische concept hadden ze gemeen. Mechanische Whale voetpompen in plaats van electrische, een koelbox met bovenluik in plaats van een ijskast, geen luxe maar krachten sparend comfort.

Blijft over de vraag, hoe kwam die lijn in de schroef?
Het enige dat ik kan bedenken is: motor te vroeg gestart, nog te veel losse lijnen in het water. Maar misschien is het wel heel iets anders.
Henk is een bekende Nederlander geworden -heeft ie zelf gedaan- en het is logisch dat er nu veel stuurlui aan wal zijn die graag willen weten hoe het zit. Uit nieuwgierigheid maar vooral om er, net als hij, iets van te leren. Ik zou graag de mening van iemand die meer verstand van zaken heeft dan ik over dit alles willen horen.
En de mening van Henk natuurlijk.

Henk de Velde (3)

Correctie op 24 januari: de Juniper is dus geen gloednieuw schip. En het was dus ook geen pech.
Wat ik uit zijn topic van 27 januari kan opmaken is het volgende:
- Hij is zijn mast, grootzeil, fok en verstaging kwijt.
- De mast had minder verstagingspunten dan 'gewoon een aluminium paal'.
- Hij vertelt (nog) niets over de mogelijke oorzaken van de problemen.
Hij snapt toch wel dat iedereen brandt van nieuws(leer)gierigheid naar de antwoorden op deze vragen? De optie van het zelf maken is reëel. Ik heb ooit een verjongd hout-epoxy mastje gebouwd en was verbaasd over de eenvoud van de bouwwijze. Als je eenmaal weet hoe, en dat zullen Henk en zijn adviseurs best weten. De zelfbouw van een 'aluminium paal' is overigens ook niet al te ingewikkeld. Als ik Henk was zou ik voor de paal kiezen met voldoende zware verstaging. Ik herinner me een verschil van mening tussen Dick jr. en de zeilmaker van de Vries Lemmer over de zware mast + verstaging van Thalassa. Dick Sr. had alles behoorlijk zwaar ontworpen en Pierre vond dat allemaal maar overdreven. Nergens voor nodig, onnodig veel gewicht. Duidelijk een argument van een wedstrijdman. Gek genoeg was Dick jr. -toch overduidelijk ook een wedstrijdman!- het met zijn vader eens en zei mij: "maar als jij je mast ergens op de oceaan verspeelt moet je mij niets verwijten".
Het werd dus de zware paal met een beste verstaging inclusief bakstagen (ook al een dispuut tussen die twee). De bakstagen werden pas boven wind 6 gezet. Het werden trouwens ook zware zeilen. Kotter getuigd, rolfok en -kluiver. Stormzeilen waren daardoor niet nodig en ik hoefde bij zwaar weer nooit naar voren om te reven of zeil te verwisselen. Het enige afneembare zeil was de spinaker en die zet je echt niet bij wind 6, tenminste ik niet. Ik was erg beducht voor het verspelen van de mast en leverde misschien wel een hele knoop snelheid in door deze uitrusting. Ik heb het nooit echt kunnen testen want meer dan wind 9 (uitschieters) hebben we nooit gehad. We zagen toen wel aankomen dat een derde rif in het grootzeil wenselijk was voor echt grote stormen. Een zelfde soort filosofie kun je houden over lange doorlopende kielen en korte diepstekende. Maar da's voor later.
Ik ga me eens verdiepen in die draaimasten!

Henk de Velde (2)

Wie, zoals ik, de Never Ending Voyage van Henk de Velde volgt, weet dat hij weer eens door pech(?) is achtervolgd. Hij heeft zijn hoofdmast verspeeld en de schroefas is gebroken.
Ten eerste vraag ik me af hoe tijdens een toertocht in wind 7-8 een mast van een gloednieuw schip met zwaar gereefd grootzeil zo maar overboord kan. Op 7 januari spreekt hij nog zijn tevredenheid over zijn equipment uit. Hij heeft het dan ook over draaibare masten! Zou hem dáár de kneep zitten?
Ten tweede zou ik -zonder te willen veroordelen- wel eens willen weten hoe het vervolg gegaan is. Heeft hij zijn motor laten draaien toen de mast overboord was? Heeft hij zijn schroef gecontroleerd op lijnen toen de verstaging eenmaal gekapt was en hij besloot de bezaan te zetten en de motor mee te laten draaien? Want dat is toch wat steeds in het achterhoofd van iedere zeiler speelt? Heeft hij de grote mast laten gaan of op sleeptouw genomen? Op een van zijn kleine plaatjes (dure internetverbinding) lijkt het erop dat hij het een en ander aan boord heeft gekregen. Dat zal een klus geweest zijn! En als hij zo'n klus in z'n eentje kan klaren waarom heeft hij dan geen noodmast van de giek gemaakt? Samen met de bezaan, die nog staat, had hij dan toch weer kunnen zeilen?
Hij houdt zijn weblog summier bij. Daarom ben ik benieuwd naar zijn verslag van de gebeurtenissen als de rust bij hem in Mar del Plata eenmaal is teruggekeerd.

Varen naar waar de wind ons waait (7)

Eigenlijk liep ik op die maandag om 1200 nog niet de voorhaven in maar de Noorderhaven.
Bij het binnen varen van de haven ligt aan SB de ingang van de Vissershaven maar er hangt een bord dat mij ontmoedigt er in te varen. We meren af aan een werkschuit en ik ga op zoek naar koffie. Het restaurant op de kade is gesloten. Vanwege de maandagmorgen natuurlijk. Ik slenter naar de Vissershaven en dan blijkt dat ik gewoon naar binnen had kunnen varen. Behalve de vissers liggen hier ook plezierjachten afgemeerd. Je loopt hier zo van je schip het dorp in.
Nu herinner ik me ineens mijn eerste zeiltrip met Thalassa samen met Dick Koopmans jr. die af en toe de bouw van het casco bij Mekon in Lemmer in de gaten had gehouden en mij, nadat het jacht was afgebouwd, begeleidde tijdens mijn eerste 'stappen' op zee. We zouden buitenom van Lemmer naar Delfzijl varen en vanwege de windrichting gingen we via Den Oever. Ik herinner me de vanzelfsprekendheid waarmee hij -bord of geen bord- de Vissershaven indook en langszij een visser afmeerde. Met de schipper sprak hij af na een uurtje weer terug te zijn en struinde vervolgens met mij het dorp in. Nu doe ik in mijn uppie een bakkie in de plaatselijke kroeg en koop broodjes bij de bakker.
Even later lig ik weer samen met wat andere scheepjes voor de draaibrug die vooraf gaat aan de zeesluis. Het schutten gaat vlot. Op het IJsselmeer is het zicht iets beter en is de navigatie ook eenvoudiger. Ik heb inmiddels besloten Lemmer als bestemming in te ruilen voor Medemblik. De zeilvoering kan dan gelijk blijven en in plaats van tot 1800 steigerend tegen de wind in te motoren kan ik nu comfortabel om 1400 Medemblik binnen zeilen. Het laatste stuk heb ik de wind bijna pal achter en Chim heeft de neiging door de achterop komende golven uit het roer te lopen. Het is verbazingwekkend te zien hoe goed de AP het kan bijhouden. Plotseling doemt een hoge mast op in de nevel. Ben ik aan het hallucineren?? Er staat niets op de zeer oude kaart. Door deze nonchalance -"ach, er verandert toch bijna niks op het IJsselmeer"- was ik met wat minder zicht en wind misschien wel op een dam van basalt gelopen. Op die dam staan vier knijters van windmolens. Zonder wind hoor je ook de wieken niet en zeker niet als je motort.
Voor de rest verloopt alles voorspoedig en na goed turen met de kijker vind ik de kleine ingang van de oude haven. Niet vergissen met de duidelijk zichtbare marina ingang! We meren af aan de kade van de inloop naar de Pekelharinghaven niet ver van het havenkantoor. Het is dezelfde passanten-plek als alle voorgaande keren met Chimera en Thalassa.
Journaal:

Om 1700 boodschappen in het stadje. Typisch Zuiderzee stadje. Goed onderhouden, jongens! Niet afbreken! 's Avonds eet ik een dagschotel in het havenrestaurant en bespreek het weer met de eigenaar. Het waait nu een volle NE6 en de verwachting voor de rest van de week is niet anders. Alles bij elkaar lijkt het beter om morgen naar huis te bussen+treinen, de trailer op te halen en de reis hier te beëindigen. Dat bespaart me ook twee dagen door Friesland motoren. De haven waar we nu liggen is perfect om Chim uit het water te halen.
Dinsdag:
0700 op. Na sanitair en ontbijt afspraak gemaakt om Chim morgen de trailerhelling laten te gebruiken. Bus van 1014 naar Hoorn genomen. Had beter de stopbus naar Hoorn kunnen nemen want die is minder druk, rijdt door de omgeving en komt op dezelfde tijd aan. Helaas rijdt die net voor mijn neus weg. Ik lees dat in het hoogseizoen ook een stoomtram naar Hoorn rijdt. 1400 vertrek uit M'blik, 1100 vertrek uit Hoorn. Goed voor een extra dagje in Hoorn dus.
De bus is vol, veel mensen moeten staan, maar het is een vlotte verbinding met de trein naar A'dam. De hal van het CS wordt verbouwd. Ik koop een koffie voor onderweg en neem de trein van 1106 naar A'foort. Daar staat de sneltrein naar Groningen op het overliggende perron en vertrekt kort erna. Best goede verbinding. In Groningen trein uit en trein in naar Zuidhorn die 5 min. later vertrekt. Moe bellen, die haalt me op.
Morgen Chimera met trailer ophalen.

Nu zou je zeggen: "Lekker reisje hoor, met openbaar vervoer rond het IJsselmeer!". Dat valt dus reuze mee. Ik was om 1400 thuis. Alles bij elkaar vier uur reizen met prima aansluitingen, da's toch te doen nietwaar? In de trein was het niet druk en 'k heb eindelijk mijn Simenon uit kunnen lezen. Het ophalen van Chimera nam een morgen en een middag in beslag.

Scheveningen (2)

Twaalf januari schreef ik een stukje over de nieuwbouwplannen van de Scheveningse Vissershaven. Een paar dagen later bedacht ik dat ik wel op mocht schieten wilde ik nog wat van 'het oude' op de gevoelige chip vastleggen. Afgelopen donderdag treinde en tramde ik richting haven om tot de ontdekking te komen dat ik eigenlijk al te laat was. De afbraak was al begonnen. Het was een triest gezicht vooral omdat het bij mij associaties met de veertiger jaren opriep.

klik voor vergroting:

Positief was dat de oude rokerij er nog stond en bij navraag bleek 'gered' te zijn. Vooral aan de achterkant is goed te zien wat een bouwval het is. Er moet heel wat werk verzet worden door de nieuwe eigenaar maar die schijnt zeer ruim door de gemeente schadeloos gesteld te worden.

De oude visafslag blijft ook gespaard evenals het mooie pand waarin de Marechaussee gehuisvest is, niet ver van de oude binnensluis.
Die sluis is een verhaal apart. Als je in Scheveningen verwaaid ligt, lig je echt verwaait. Er is geen vaarweg het binnenland in. Een verbinding is er wel. De vroegere binnensluis is schutsluis geworden en met een beetje goede wil zou Chimera met gestreken mast daar nog wel door kunnen maar in het Verversingskanaal zou ze definitief door het gemaal gestopt worden. Den Haag is, ondanks de nabije Noordzee, geen watersport-stad.

Aan het eind van de middag maak ik nog wat plaatjes van de haven. Er ligt eigenlijk maar één echt mooi scheepje.
Waar vroeger de scheepshelling was is nu het begin van het toekomstige Nautisch Centrum.

Om een uur of vier wordt het al weer donker en gaat het regenen. Tijd om terug te trammen en treinen. In Amersfoort even uitstappen voor een lekker hapje in een kroegje met Leffe Brune van de tap en een uur later stap ik in de volgende trein. Het laatste stuk in de sukkeltrein van Zwolle naar Groningen duurt eindeloos. Hij stopt niet alleen overal maar maakt ook geen snelheid tussen de stationnetjes in. In de nieuwe dienstregeling zijn slechts een op de drie treinen snel. Dat ga ik de volgende keer beter plannen.

Voor degenen die geen zin hebben om alle vergrotingen te openen is hier een diashow (PC only) van alle bovenstaande foto's:

klik voor diashow:

Varen naar waar de wind ons waait (6)

Gisteren schreef ik al dat het deinzig werd. Mistig. Ik schat het zicht op rond de duizend meter. Aan de overkant van de haven priemen een rits dreigende hoge grijze punten van de boegen van onze Marine-boten door de mist naar buiten. Wat onvergeeflijk stom van mij daar geen plaatjes van te hebben geschoten! Er zou een prachtige poster van kunnen zijn gemaakt: "Koninklijke Marine verdedigt de kop van Nederland".
Ik heb geen zin hier opgesloten te blijven zitten en even overweeg ik de tocht door het Groot Noordhollandsch Kanaal voort te zetten maar dat plan verwerp ik. Ongetwijfeld een interessante route maar dat duurt me nu te lang. Plan wordt bewaard voor later. Het voorlopige doel is Lemmer. Daar heb ik goede herinneringen aan de bouw van Thalassa, maar we zullen wel zien naar waar de wind ons zal waaien.
Als we uitvaren vermindert het zicht nog iets. Er is nu echt sprake van mist. Het uitzetten van een waypoint op de route van Den Helder naar Den Oever is dus alleszins gerechtvaardigd. Op de kaart van 2004 die ik weer terug gevonden heb staat dat waypoint niet ingetekend. Hoogst merkwaardig want dat is wel mijn gewoonte. De route náár Den Helder van gisteren staat er wel in. Het is te lang geleden de reden er van te achterhalen. In elk geval herinner ik me een ouderwets inspannende navigatie met turen in de verte met een verrekijker met ingebouwd peilkompas, oriëntatie met behulp van het vloeistof- en GPS kompas en met de kaart en het digitale polsklokje van Casio (waterdicht tot 50m / €35,-) en de daarop volgende tevredenheid wanneer de huidige positie het predikaat "zeker" is gegeven. Na een poosje komt er meer wind en wordt het zicht wat beter maar de navigatie blijft (in)spannend. Het weer is duidelijk aan het omslaan.
Nu -januari 2008- kan ik de exacte route niet precies meer recapituleren, ook al omdat er geen aantekeningen in de kaart zijn gemaakt. Daarom volgt hier de letterlijke tekst uit het toenmalige journaal:

Ik heb de route goed bestudeerd en voor de zekerheid onderweg een wpt gemaakt. Na de scheidingston is de eerstvolgende gele ton niet te zien. Koersje voorgelegd en even later komt hij in zicht. De wind is pal tegen maar de vloestroom geeft me, samen met het motortje, 5 kts dus er is niets te klagen. De volgende tonnen komen soms tijdig soms ontijdig in beeld. Als ik een ton in zicht krijg kan ik nog niet goed de kleur onderscheiden laat staan of het een N of S cardinaal is. De volgende moet een N zijn alleen ligt hij wat meer naar stuurboord dan verwacht. Dichterbij blijkt het een S te zijn en het is nu duidelijk te zien dat hij voor en veel grotere ondiepte waaschuwt dan ik uit de kaart heb kunnen lezen. Er steekt zelfs een lage beschoeiing boven water uit. Ik zit dus te veel zuid maar moet eerst om de ondiepte heen. Nu komt het wpt goed van pas! Met een flinke opstuurhoek vanwege de stroom kom ik een klein half uur later weer op track. Op het noordelijkste puntje van de route krijg ik een kwartiertje overlast van wind tegen stroom. Het wordt erg nat en Chim. klapt van de golven af. De voortgang is alleen aan de stroom te danken. Het moet nu niet veel erger worden vind ik. De AP kan het niet meer aan en de helmstok is zwaar te bedienen. Straks wordt het hopelijk beter op de nieuwe koers. De wind lijkt wat te draaien naar N en als ik even later een meer SE koers moet aanhouden kunnen fok en druil op. Als even later de koers nog iets gunstiger wordt kan de motor uit en het gereefde grootzeil erbij. Het resultaat is 6 kts even later 7. Om 1200 loop ik de voorhaven van Den Oever binnen.

Snelheden zijn uiteraard allemaal grondsnelheden. Ik herinner me dat ik de ondiepte met beschoeiďng niet thuis kon brengen. "Stond niet op de kaart", besloot ik toen. Nu denk ik dat het het mosselpaneel is geweest dat weldegelijk op de kaart stond. Het paneel was niet voor niets met zo veel cardinalen aangegeven.
Het stukje 'wind tegen stroom' is achteraf bezien interessant. Ik herinner me dat ik heb overwogen terug te keren. De fout die ik maakte was dat ik zo nodig voortgang wilde blijven maken. Als het toerental van de motor was verminderd, net genoeg om bestuurbaar te blijven, was het allemaal een stuk comfortabeler gebleven. Als we tijdelijk waren teruggekeerd had de motor uit gekund en waren we met de fok bestuurbaar gebleven tot de omstandigheden waren verbeterd. Als we echt terug hadden gewild hadden we op de kentering moeten wachten om weer voortgang te kunnen maken. Allemaal de schuld van mijn ongeduld.

Dit was dus even niet "varen waar de wind ons waait" maar we zijn wel gekomen waar we deze morgen willen wezen en dat geeft me toch meer voldoening dan wanneer we met de wind mee terug naar Den Helder waren gesukkeld. O zo.

Wordt vervolgd

Scheveningen

Ik ben geboren in Den Haag. Vlak bij het WestEnd theater in de Fahrenheitstraat waar Toon Hermans zijn eerste One Man shows gaf. Het gebouw is er nog maar het prachtige interieur is verdwenen. Toon zelf heeft ooit eens in een interview zijn nostalgische gevoelens voor dat unieke theater de vrije loop gelaten.
Iets meer naar het westen ligt Scheveningen en het is die Westduinstreek van 's-Gravenhage en Scheveningen waarin ik mijn jeugd heb doorgebracht.
Den Haag en Scheveningen ken ik dus vrij goed en het wel en wee van die dorpen -jawel, stadsrechten zijn hier onbekend- gaan mij nog steeds aan het hart. Vandaar dat ik mijn oren direct spitste toen ik iets opving over nieuwbouwplannen van de Scheveningse Vissershaven. Ik hoef daar niet veel over te vertellen want er is genoeg over dit onderwerp op het internet te vinden. Wat mij echter frappeerde bij het lezen van de berichten over die nieuwbouw plannen en de daarmee onvermijdelijk gepaard gaande protesten was een uitspraak van een -gezien haar achternaam- rasechte Scheveningse, Lia Knoester. Ik ga er even van uit dat Knoester haar meisjesnaam is en zo niet, dan zit ze waarschijnlijk dichtbij het vuur.
Lia is van de Bewonersorganisatie Havengebied en komt op voor het behoud van het culturele erfgoed van de Scheveningse Havens in de vorm van pakhuizen en oude rokerijen. Ik ken die gebouwen wel. Ze waren mij nooit als bijzonder schoon opgevallen maar ja, ik ben dan ook geen echte Scheveninger. Een Hagenees gaf zijn reactie op deze berichten ongeveer als volgt: Die Schollekoppe zijn wel een beetje laat. Ze hebbe te lang op d'r luie rug naar de blote tieten op het strand ligge kijke. Het Kurhaus is al bijna naar de klote en nou is de haven aan de beurt. Straks krijg je het dorp nog en dan is er niks meer over."
En dáár heeft hij volgens mij een punt. Het Scheveningse dorp. Ik geloof in de in stand houding van alle oude binnensteden en dorpskernen. Whatever that may cost. Dat is ons echte culturele erfgoed op dit gebied wat nog te redden valt. Alles binnen de oude stadswallen en oude dorpskernen zou onder hoogspanning moeten staan. Dat wil zeggen: in stand houden of in de oude staat herstellen. Daarbuiten kunnen projectontwikkelaars en stadvernieuwers hun gang gaan.
Maar ook daarbuiten zouden de vernieuwers wel wat zorgvuldiger met vroeger om kunnen gaan. De uitspraak van Lia Knoester getuigt van inzicht op dit terrein. Zij zegt:

Van ons hoeft echt niet alles te blijven staan, maar je kunt ook iets nieuws toevoegen met respect voor het oude.

Volgens mij heeft ze meer dan gelijk.
Ooit hoop ik met Chimera of haar opvolger (neem me niet kwalijk Chim, ik weet het, jij zal me overleven) de nieuwe haven van Scheveningen te bezoeken om alle overgebleven herinneringen daar op te halen. Die herinneringen zijn plezierig. Niet alleen vanwege mijn vroegere schoonouderlijk huis vlak achter de 2e Binnenhaven, maar ook vanwege de korte tripjes met Thalassa in- en uit de Buitenhaven. Leerzame tripjes waarbij we het in- en uitvaren met knallende dwarsstroom van een smalle haveningang bij eb en vloed onder de knie probeerden te krijgen.
En de ultieme oversteek vanuit Scheveningen naar het mooiste getijhaventje aan de oostkust van Engeland, Southwold.
Grrrr.. we hebben het daar nog wel eens over.

Varen naar waar de wind ons waait (5)

Den Helder is een van de weinige kust- en IJsselmeerhavens in Nederland die ik nog niet ken. Daardoor ben ik er in de loop der jaren steeds nieuwsgieriger naar geworden. Nu is m' n kans.
Helaas is er weinig wind maar wel veel zon waardoor het een bloedhete dag dreigt te worden, op land wordt het 28 graden. Voor mij een extra reden het water op te vluchten. Ongehoorde temperatuur voor de tijd van het jaar. Ik zou wel wat hitte voor wind willen inruilen!
Om 0900 vaar ik het haventje van de Harlinger Watersportvereniging uit. Er wordt, vlak om de hoek, door Tjerk Hiddes gespuid en volgens mij kan ik zo met een lekker gangetje door de spuisluis (de kleine sluis die openstaat) onder de brug door naar buiten maar ik word teruggefloten. Terecht natuurlijk maar de verleiding was zo groot, het kon makkelijk. De brugwachter/sluismeester tilt er kennelijk ook niet zo heel zwaar aan want behalve het zakelijke 'u moet door de grote sluis schutten' krijg ik geen verder commentaar.
Het eerste stuk naar Kornwerderzand is windstil met vloedstroom tegen maar daarna steekt een N wind op en kan er gezeild worden. De automaat maakt het me weer heel gemakkelijk. Ik zit heerlijk op de punt met mijn rug tegen het kajuitje en lees "Maigret in de mist" van Simenon. Moordverhaal dat zich afspeelt in Ouistreham, de zeesluis van Caen. Ik ben gek op de boeken van Simenon, vooral als ze zich in de kustgebieden van Normandië afspelen.
Dit deel van de tocht is zo loom, zo lui, dat het niet eens in me opkomt om herinneringsplaatjes te schieten ook niet als ik door allerlei fraai ogende moderne jachten wordt ingehaald. Ik houd namelijk niet alléén van mooie oude jachten. Eén jacht blijft lange tijd op gelijke hoogte. Hij vaart met gereefde zeilen en houdt er zeker van om loom en lui over het water te sukkelen. Ze verwijderen zich overigens steeds meer zuidelijk van ons, of liever, wij steeds verder noordelijk van hen want wij kunnen door onze geringe diepgang afsteken over de mosselpercelen waarbij het lome jacht steeds verder achterop raakt. Ter hoogte van Oudeschild komt de vloot weer een beetje bij elkaar. Behalve Lome Jan, die geniet nu van zijn eenzaamheid.
Precies volgens de planning (puur geluk) lopen we om 1800 de haven van Den Helder binnen. We meren af achter de Nieuwendam. Ik ga op verkenning in de haven, gelukkig geen marina. In een van de hoeken ligt Pride of the Fleet. Ik moet er toch eens achter zien te komen waarom Smis hem in zo'n onnatuurlijk rode kleur heeft geschilderd. Na een verfrissende douche ga ik de cantine binnen. Ik voel onmiddellijk een sfeer die me aanstaat. Na een praatje met de kok weet ik waarom. Ik laat me heerlijk verwennen met een ouderwetse Kon. Marine nassi-hap.
Helaas kan ik niet lang in het etablissement blijven hangen want ik heb nog een wandeling naar de stad voor de boeg. De centen zijn op en in en om de haven is geen muur te bekennen waar flappen uit getapt kunnen worden. Alles bij elkaar is het toch nog 10 km lopen. Onderweg zie ik de onderzeeboot Tonijn op zijn sokkel staan. Ik neem me voor bij een volgende gelegenheid het bijbehorende Marinemuseum te gaan bezoeken. Bij terugkomst blijkt dat ik mijn nieuw verworven buit niet kan aanspreken voor een oorlam. Cantine gesloten. 2300 te kooi. Het wordt deinzig!

Wordt vervolgd

Varen naar waar de wind ons waait (4)

Als ik het journaal van de zaterdag door lees ontdek ik dat ik kennelijk veel tijd heb gehad om te schrijven. Ik hoef bijna niets aan te passen. Alles is al netjes met punten en komma's genoteerd. Alleen de plaatjes moeten er nog tussen. Het zijn er zo veel dat er drie diashows bij zitten.
Verslag van een rustdag:

Er is weer bijna geen wind en omdat ik gisteren zeer onder de indruk was van de stedelijke renovatie-architectuur heb ik besloten hier nog een nacht te blijven.
Na een uitgebreide wasbeurt en een ontbijt van croissant banaan en geperste oranjeappels loop ik opnieuw het stadje in. Als eerste bekijk ik de Zoutsloot, een voomalige sloppenwijk die nu eens niet gesloopt maar gerenoveerd is. De foto's spreken voor zich.

Daarna loop ik een uur of twee rond in het Gemeentemuseum 'het Hannemahuis'. Hannema was een Koopman die zijn huis voor een deel als museum had ingericht en in zijn testament liet vastleggen dat zijn huis en bezittingen als museum in stand moesten blijven. Veel schilderijen uit de 17e 18e en 19e eeuw, oude stads- en havengezichten en uiteraard veel mooie zeilschepen. Er is ook een kamer ingericht met het volledige werk (1e drukken) van Simon Vestdijk, die hier geboren en getogen is.
Van een van de conservators krijg ik uitleg, vooral over de Hein Buisman Stichting die veel slooppanden voor een symbolisch bedrag opkoopt, renoveert en onder voorwaarden verkoopt. Buisman was een boterexporteur uit Leeuwarden die door had dat je oude huizen niet moet slopen maar moet restaureren. Hij liet vastleggen dat zijn vermogen na zijn dood moest worden aangewend voor monumentenzorg. Hij heeft niet geweten hoe goed zijn geld met name in Harlingen zou worden besteed. Harlingen heeft nu meer dan 500 panden die op de monumentenlijst staan.
Kijk Groningen, zo kan het ook!

's Middags loop ik eerst met een 5 liter tankje richting NS-station waar een benzinestation is. In het park op de stadswal kom ik, behalve een grote vogelvoličre de gefrustreerde hangjeugd van Harlingen tegen. Als ik een steil konijnenpad de stadswal af op zijn begaanbaarheid taxeer hoor ik achter me: "ik help je wel even de wal af". Hij zei er nog net geen "opa" achteraan. Ik draai me om, zie een hanekammen-jong en bereid me voor op een opa-demonstratie straatvechten. Hij voelt nattigheid en druipt af. Jammer, ik had mijn vaardigheid op dat terrein nog wel eens willen testen.
Tijdens mijn verkenningstocht door Harlingen kom ik voortdurend mooie stadsgezichten met bruggen en sluizen tegen, ik kan het niet laten om hier veel van op de gevoelige memorycard vast te leggen waaronder de Kleine Kerkstraat, een straat met gerenoveerde sloppen waar, zo te horen, de Harlingers best trots op zijn.
Ik zoek de oude boekenwinkel aan de Rommelhaven waarnaar men mij heeft verwezen maar die blijkt zijn deuren helaas voor goed te hebben gesloten.
Dan beland ik in een wijk zuid van de Zuiderhaven. Daar is wčl een groot terrein tegen de vlakte gegaan. De havenmeester had het al met enige aarzeling verteld. Moeilijk te oordelen of dat nu wel echt nodig was. Zullen de projectontwikkelaars en hun centen wel weer zijn. Gelukkig wordt er ook veel gerestaureerd.

Na aanvulling van proviand bij AH kom ik lichtelijk uitgeput bij Chimera aan. Na de aperatief kalefater ik mezelf wat op en steven af op de vistent 'De Tjotter' om een bescheiden visje te eten. De Struik maaltijd is voor een derde achtereenvolgende dag namelijk niet echt aantrekkelijk meer. Het blijkt echter alleen overdag een 'vistent' te zijn, 's avonds is het een visrestaurant. Ik neem de dagschotel van 19,50 euro: verse tong van 300 gr. - gegratineerde aardappelschijfjes in puree - wortelschijfjes - knappende sla met een dressing van een heerlijke azijnsoort met een weinig olie in precies de juiste verhouding.
Vooraf krijg ik een kleine entree van mini broodjes met een pasta van olijven en zoute haring (+ beetje olie en knoflook) volgens mij buiten het menu omdat ik niet direct geholpen kan worden. Alles smaakt voortreffelijk en het kopje koffie toe blijkt ook al prima te zijn met een paar chocoladeboontjes koffiekoekje en een miniglaasje 'koffiekaatje'.
Voldaan loop ik nog wat langs de oostkanten van de Noorderhaven met het stijlvolle stadhuis en zoek dan gauw de privacy van Chimera's kooi op.
Morgen misschien naar Den Helder. Trusten.

Wordt vervolgd

Varen naar waar de wind ons waait (3)

Vrijdagochtend verlaat ik als enige om 0730 de jachthaven van Ameland.
Ik ben aan de vroege kant voor wat betreft het tij dus er is kans dat we op het wantij vastlopen maar ja, dat zou alleen maar leuk zijn.
Mijn vroege vertrek uit de haven is eigenlijk een vlucht. Gisteravond laat was het hoog water en de zuidenwind begon flink aan te trekken. Chimera en de sloep waartegen ze afgemeerd lag begonnen hevig te slingeren. Wij lagen daar kwetsbaar als eersten in de onbeschermde ingang van de haven. Er is geen havenmeester die je kan adviseren met een lichte boot ergens anders te gaan liggen. De havenjuffrouw weet niets van dit alles. Die zit alleen maar achter de kassa op tijden dat ik het dorp in ben te veel havengeld te vangen.
Tussen 0000 en 0200 lagen we daar als visdobbers in de branding terwijl ik me vooral aan mezelf lag te ergeren. Ten eerste had ik beter buitengaats kunnen blijven maar ik moest zo nodig het comfort van het dorp opzoeken. Ten tweede had ik gewoon mijn eigen beschutte plek in de haven moeten innemen want eigenlijk wist ik wel van vorige bezoeken dat de jachthaven van Ameland anno 2004 niet over een havenmeester maar slechts af en toe over een kassajuf beschikt en omdat ik van geen enkele faciliteit gebruik heb gemaakt ben ik -wat ik nog nooit gedaan heb- om 0730 met laag water met de oosterzon vertrokken.

Het is heiďg en met dit beetje wind dus vertigo-achtig weer (zie: "Niet naar Simonszand" zoekwoord "vertigo"). Er is geen schip te bekennen en in het Brandgat kan ik het niet laten de bocht af te steken. Ik let niet goed op de dieptemeter, we blijven immers braaf tussen de groene en rode tonnen. Toch lopen we vast, de geul is hier kennelijk aan het verzanden. Roer en zwaard op en vlug naar de buitenbocht die daar uiteraard diep genoeg zal zijn maar dat valt tegen. Ik krijg het zwaard om een onverklaarbare reden niet op. Broek uit dus en uitstappen. Er blijkt een harde mosselbodem te zijn waar het zwaard zich in heeft gegraven. Het wordt nog een heel geduw en getrek aan Chimera voordat het zwaard weer opgehaald kan worden. Daarna wrikkend het middden van de geul opgezocht. Door al het gedoe raak ik in de heiďgheid mijn oriëntatie kwijt. Vloeistofkopas ligt nog tussen de kleren in het kastje voorin de kajuit en het GPS kompas werkt niet als je geen snelheid maakt. Plots zie ik de steiger in de Ballummerbocht met de KNRM-reddingsboot en mijn bio-kompas doet het weer. De A/P ook trouwens. Nog steeds! Wat een luxe! (In 2004 had ik veel problemen met de A/P. Later bleek het asje van de electromotor af en toe los te zitten. Met een drupje Lock Tide werd dit voor goed verholpen.) Op mijn gemak kan ik waypoints uitzetten om af te snijden. De shortcut naar het midden van de Kromme Balg lijkt niet bevaarbaar op dit tijdstip dus vaar ik zo kort mogelijk om de noord.
Het kleine beetje oostenwind dat er is draait al gauw naar zuid. Het wordt dus moteren. Ik houd een minimum van 3 knopen grondsnelheid aan al naar gelang de stroom mee of tegen is. De Kromme Balg wordt met behulp van de vloedstroom met 6 knopen afgelegd met een licht pruttelend motortje. Op het wantij en later op de Vlakte van Oosterbierum blijft de diepte 1.1m. Het is dan ook springtij. Bij Harlingen is het uitkijken geblazen. Ik heb intussen de radarreflector in de bezaan gehesen want het zicht is shit en het wordt steeds drukker maar alles gaat voorspoedig.

Eigenlijk ben ik best een beetje trots op mijn constructie waarmee ik de radarreflector in de mast hijs. In no time staat hij op zijn plaats. Chimera heeft een kleine fokuithouder die een beetje langer is dan de vlaggestok. De fokuithouder wordt in een van de gaten van de reflector gehaakt en met een kort touwtje in een ander gat vast gezet. De vlag gaat naar beneden en de reflector omhoog. Werkt perfect. Hij zwabbert wel een beetje heen en weer, net als de vlaggestok, maar dat is vrijwel nooit een probleem omdat de wind bij mist of heiďgheid altijd zwak is. Wanneer het zicht slecht is vanwege harde wind en regen zet ik het onderste eind van de fokuithouder stijf tegen de bezaan. De praktijk heeft bewezen dat deze constructie minstens wind 7 kan hebben.
Ik neem me voor daar eens wat foto's van te maken en hier te tonen, samen met die van Chimera's verlichting.

We lopen een schutting mis waar ik nog gemakkelijk bij had gekund en om 1500 meren we af in een box van de WSV Harlingen.

Journaal: Boodschappen bij AH, brood bij de bakker, wandelen in H. de mooie onbedorven stad. Wat architectuur betreft dan. Nassen a.b. Terug naar H. voor een Dokkumer Koffie met Leeuwarder Courant aan de stamtafel. Douchen-lezen-bellen-naar kooi.

Wordt vervolgd

Drinkwater uit spinnewebben

< klik
Er zijn veel situaties denkbaar waarin je moet zien te overleven omdat het contact met de buitenwereld, om welke reden dan ook, is verbroken. In een dinghy op zee, in de woestijn, in de jungle..         Het grootste probleem in die situaties is water.
Omdat ik verschillende cursussen op dit gebied heb gevolgd interesseert dit onderwerp mij nogal. Zo weet ik van opblaasbare ballonnen waarin, door zonneschijn, condenswater kan worden opgevangen. Van het zoeken naar plaatsen waar je grondwater kunt vinden. Van 'knijpkat'-mechanismen waarmee je niet-drinkbaar water door een zeer fijn filter kunt persen zodat er drinkbaar water uit komt. En zo nog een paar.
Vandaag las ik in het gratis dagblad De Pers -een van de naar mijn mening betere gratis kranten overigens- een bericht over een methode om drinkwater uit droge (!) lucht te halen. Het prototype produceerde zelfs 20 liter drinkwater en dat lijkt mij een stuk effectiever dan alle andere methoden. Als het allemaal waar is (het is toch echt geen 1 april) lijkt me dit een heel bijzondere uitvinding. Ik zal nauwlettend blijven speuren naar nieuwe berichten hier over.

De toegevoegde wens van de schrijver van het artikel om net zo'n slim natuurlijk middel tegen (steek)muggen te ontdekken onderschrijf ik van harte!

Varen naar waar de wind ons waait (2)

De matrassen van ons bed in onze caravan zijn knoerthard. Daarom hebben we altijd een paar dagen nodig om in een lekker slaapritme te komen. Zo niet in Chimera. Daar slaap ik altijd perfect ook al is de matras niet meer dan 12 cm dik. Dat komt niet alleen vanwege het voor dit doel perfecte soortelijk gewicht, uitgeplozen door de kussenmaker van Thalassa ons vroegere zeiljacht, maar ook vanwege het uitstekende ventilatie matrasje dat eronder ligt. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik er tegenwoordig een zelf opblazend fiets-kampeer-matrasje tussen heb liggen vanwege mijn toenemend gewicht maar daar kan Chimera niets aan doen.

In elk geval heb ik vannacht zwaar en zonder onderbreking geslapen met als gevolg om 0630 een uitzonderlijk langdurige waterpartij met een overdreven gevoel van ochtendfitheid. Mijn gebruikelijke ochtendluiheid van nog eens en nog eens omdraaien is veranderd in het enthousiast samenstellen van een uitgebreid ontbijt. Hoe heerlijk is het om in het vroege morgenlicht een gespikkelde banaan te nuttigen tijdens het persen van drie oranjeappeltjes en het vooruitzicht van een gasvuur geroosterd broodje met pindakaas. Dat laatste vooral omdat er momenteel niets anders voorhanden is. Warme thee is er wel en dat maakt alles weer goed. Ik houd van koffie maar niet op de bijna nuchtere maag.

Tijdens mijn ochtendgeknabbel constateer ik dat de wind in de oosthoek zit. Het doel van vandaag zal dus wel Ameland worden. Tenzij we ergens blijven steken natuurlijk maar dat lijkt niet waarschijnlijk.
Mijn electronisch journaal (Sharp Organizer ZQ-700M dat tot mijn ergernis niet door WinXP e.v. wordt ondersteund - ik koop dus nooit meer een Sharp en ben nu over naar Palm) zegt: "0800 tandenpoetsen, 0830 benzinetanken bij Jansma, 0900 door de sluis".
De vloedstroom is al sterk als we de sluis uitkomen. Hoog water is om 1315. Dat betekent of kruisen met een halve knoop voortgang over de grond, of roeien als Donald Duck in een wedstrijd met Guus Geluk, of rustig moterend met 4T Yamaha 6pk.
Ik kies voor het laatste.

Zodra we de Eilanderbult op de 1 meter lijn hebben gerond en we de zuidelijke ingang naar het Wierumerwad inglijden loopt de stroom mee, gaat de tor uit, wordt de zeilvoering vervolmaakt en treedt de ultieme stilte in. En de rust. Totdat we klotsend worden ingehaald door een grote platbodem, wat een herrie! De relativiteit der dingen overvalt me opnieuw.

De autopiloot doet zijn werk en ik heb zeeën van tijd om onderweg te klussen aan boord. Grote schoonmaak, zowel schip als schipper. Douchen onder de warme zwarte waterzak, tandenpoetsen, nagels knippen, scheren, en alles als naturisje. Ik heb overal tijd voor. Het is een herentrip. Als alles klaar is moet ik uitkijken niet in slaap te vallen en vast te lopen want zelfs met een halve meter diepgang kun je vastlopen. Niet dat dat erg is want: "lopen we vast, dan stappen we uit", is het Drascombe gezegde.
Inmiddels is opgaand tij -wind en stroom mee- veranderd in afgaand tij en laat dat nu net goed uitkomen want we zijn zojuist het wantij gepasseerd en hebben al weer... wind en stroom mee. O heerlijk Waddengebied! Blijf alsjeblieft nog heel lang bestaan. Wordt groter en groter, want je beschermt onze bedreigde kusten, je geeft ons ruimte en rust. En dat hoeft niks meer te kosten dan een luizige Betuwelijn, of een luizige HSL.
Alleen... hier hebben onze achterkleinkinderen écht wat aan!

Sorry, 'k liet me even gaan. Ben al weer terug.
We zijn in de haven van Ameland gearriveerd. We vinden een plek naast een mooie oude zeilsloep. Wat stom dat ik geen foto's heb gemaakt. Dat komt van al die luiheid.

Journaal: Ruim voor 1800 boodschappen gedaan, Westblad gekocht en via het dorp weer terug. Biertje, wijntje, hachee-hap. Trip morgen naar Harlingen voorbereid. Bellen met moe. Slaap!

Wordt vervolgd

Hans Vandersmissen (2)

Tijdens het lezen van de columns van Hans Vandersmissen in het weekblad Schuttevaer -en soms ook die in de Waterkampioen- wordt ik dikwijls overvallen door een deprimerend gevoel. Zijn begenadigd schrijverstalent gebruikt hij wel heel vaak om allerlei zaken negatief te belichten. Het gaat soms zelfs zo ver dat ik halverwege stop met lezen. Zijn stopwoord comfortcontainer is voor mij bijvoorbeeld letterlijk het STOPwoord geworden.
Vandaar dat ik op 24nov05, toen ik in plaats van de gebruikelijke negativiteit iets positiefs in een van zijn columns had ontdekt, daar direct enthousiast melding van maakte. Het ging over zijn plan om voor de Noordzeekust kunstmatige eilanden aan te leggen om zodoende een nieuw Waddengebied te creëren.
Welnu, het lijkt er op dat een soortgelijk plan nu werkelijkheid gaat worden, althans de mogelijkheden hiertoe gaan bestudeerd worden, zegt de
Weliswaar zijn de doelstellingen voor de aanleg van een grote polder -"landwinning" is geloof ik een beter woord- anders dan die van de aanleg van een rij eilanden, over het globale idee wordt nu kennelijk serieus nagedacht. Het ene doel -meer ruimte om te bouwen- hoeft het andere -meer Waddengebied en natuurlijke kustverdediging- niet uit te sluiten, lijkt mij.
Hopelijk komt er werkelijk iets goeds uit de bus. Géén Dubai-project maar een Smis-project. Uitbreiding van de Wadden dus.

Zie ook: http://vvdmelissen.web-log.nl/vvdmelissen/2007/01/klimaatverander.html

Varen naar waar de wind ons waait (1)

Vanuit Camping Parc La Clusure, Belgische Ardennen:

Het zeilseizoen is dit jaar voor mij niet erg uitbundig geweest. Tijd dus om een nog niet beschreven zeilverhaaltje uit een van de voorgaande jaren te produceren. Het was een tripje zonder einddoel en ik zal het hier -zoals langzamerhand gebruikelijk- in stukjes neerpennen.

Eind zomer 2004 maakten Chimera en ik een Waddentrip vanuit Lauwersoog richting West. Waarom West? Omdat de wind Oost was. Hier is mijn -wat verlate- zeilbericht:

Op woensdag 1 september 2004 om acht uur 's avonds is Lauwersoog vanuit jachthaven Lunegat, Dokkumer Nieuwe Zijlen (DNZ) met weinig wind net bezeild. Wat een verschil met vorige week toen wind 7-8 nog in de voorspelling zat. Halverwege het Lauwersmeer, even voor zonsondergang, gaat de wind liggen en "laag-toerental-motoren" we verder met de navigatieverlichting aan.

Die verlichting is op Chimera zo simpel mogelijk gehouden. Het zeiltoplicht fungeert al naar gelang de omstandigheden ook als anker- hek- en stoomlicht. Motorend voeren we bovendien een combi groen-rood navigatielicht halverwege de mast en geloof het of niet, hier is geen juridische speld tussen te krijgen. Met twee lampjes voldoen we aan alle eisen.
Het navigatielicht is de geëlectrificeerde versie van de originele Drascombe olielampbehuizing die met behulp van een vrachtwagendekzeil-elastiek tijdelijk om de mast geklemd wordt zodra er 's nachts gemotord wordt.
Deze nacht is de maan behoorlijk vol dus eigenlijk zie ik alles wat er gezien moet worden maar het is toch wel comfortabel om over een degelijk handzoeklicht te beschikken waarmee een mooie ankerplaats tegenover de zeesluis gevonden kan worden.
Het handzoeklicht wordt aangesloten op de plug in de motorbun die oorspronkelijk bedoeld was voor het heklicht op het lage kontje van Chimera. Maar sinds ik er achter kwam dat zo'n laag heklicht op zee door niemand gezien wordt en het toplicht die functie veel beter zichtbaar kan overnemen heb ik een 12VDC aansluiting beschikbaar voor allerhande in de kuip. Het handzoeklicht in dit geval.

We vinden een beschutte plek ver van andere voor anker liggende schepen, op de 1 meter lijn en niet te dicht bij het riet in verband met de 'echte' muggen. Meestal zijn de muggen op het Lauwersmeer niet van het gevaarlijke soort. Ze prikken niet maar zijn vooral hinderlijk vanwege hun grote aantal. Het is zaak om over een uitstekend sluitend gaas-met-klitteband voor de ingang van de kajuit te beschikken. Dat doe ik en heb nergens last van. Het is zelfs leuk om de pogingen van duizenden muggen om binnen te komen te horen in de wetenschap dat alles potdicht zit.
Die muggen komen af op het licht van mijn 'anti muggen kaars', hihi. Toch is het geld voor die kaars goed besteed want het geeft een gezellig licht, ik kan er redelijk goed bij lezen, het ruikt lekker en het geeft een satanisch gevoel van 'lekker puh!'.
De volgende morgen blijkt de kwetsbaarheid van al die insectjes. Ze liggen overal op en aan verzopen in de ochtenddauw. Ik krijg dan altijd een gevoel van spijt. Zoveel kleine leventjes ineens verdwenen. Maar de wetenschap dat daar ook gemene, soms giftige stekers tussen zitten verandert dit in een gevoel van genoegdoening. Ik heb een bloedhekel aan steekmuggen.

Journaal: De niet helemaal meer volle maan zweeft heen en weer voor de patrijspoort. Het is windstil en we drijven wat rond het anker. De nieuwe zender Arrow geeft nostalgische zwijmelmuziek. Lees aardig boekje 'huis en hemel' van Monika Sauwer. Er is nachtvliegen op Vlieland zo te horen. Trusten.

Wordt vervolgd

Onwijs gaaf!

Sinds wij in een dorp aan het van Starkenborghkanaal zijn gaan wonen waar de scheepjes door onze achtertuin varen, is mijn belangstelling voor de binnenscheepvaart geleidelijk aan toegenomen. Zo kwam ik een artikel in het weekblad Schuttevaer tegen dat verslag deed over een nieuw initiatief van het Amsterdams bevrachtingskantoor "Overmeer" dat in Bray sur Seine in Frankrijk een nieuw kantoor heeft geopend. Het was niet eens zo zeer het gedurfde initiatief van dit bedrijf dat speculeert op de opening van de toekomstige Seine-Nord verbinding dat mijn aandacht trok, als wel het pand waarin het bedrijf zich is gaan vestigen.
Het artikel toont een foto van het 'nieuwe' kantoor en vermeldt dat het interieur van het pand inmiddels geheel gerenoveerd is maar dat er nog wel wat werk verzet moet worden om het exterieur in de oude luister te herstellen. Een understatement van de eerste orde, lijkt me, als je de foto van de voormalige graanhandel uit 1657(!) bekijkt.

Behalve toenemende belangstelling voor de binnenscheepvaart sinds onze verhuizing heb ik sinds mijn pesioenering ook last van een toenemende belangstelling voor oude gebouwen. Ik erger me als de gemeente Groningen een foeilelijk afgebrand pand van Bakker Bart op de Grote Markt vervangt door een nog veel foeilelijker nieuw gebouw van Bakker Bart met digitale lichtreclame en in dezelfde blokkendozenstijl als het vorige, en waar een professionele bouwvakker van het metselwerk de tranen in zijn ogen krijgt. Maar ik ben enthousiast als ik zie hoe goed -bijvoorbeeld- de gemeente Zwolle het restantje van zijn stadswallen in stand houdt.

Wat mij betreft, hulde voor het bedrijf Overmeer vanwege het scherpe oog voor verleden en toekomst. Als goed ondernemer zal Overmeer het rendement van zijn nieuw bedrijfsonderdeel inclusief de renovering van het onderkomen wel goed hebben doorgerekend maar desondanks...
hoe zal ik het zeggen...
Onwijs gaaf?

De winterbunker van De Oude Veerdam

Tot mijn ongenoegen ben ik door omstandigheden sinds het begin van dit seizoen (zie19jun07) niet meer in de jachthaven van Schiermonnikoog geweest.
Na mijn laatste bezoek aan het nieuwe jachthavengebouw nam ik afscheid met de gedachte 'dat het allemaal wel goed zou komen'. Ik twijfelde aan de betrouwbaarheid van de dijkbewaking van het nieuwe gebouw en vreesde dat met eenzelfde novemberstorm als vorig jaar het talud rondom het gebouw het zal begeven. Het gebouw zelf zal de stormen wel doorstaan denk ik. Hoop ik. Maar zo'n talud ligt er niet voor niets denk ik dan. Toen ik er de laatste keer was lag het werk stil. 'Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald' dacht ik, in de veronderstelling dat nu de dijkenbouwers wel de tuinkabouters zouden verjagen. Maar de laatste foto's op de site van de jachthaven laten trots zien hoe aan het oorspronkelijke plan is vastgehouden. Nu hoop ik maar dat de komende najaars- en winterstormen mee zullen vallen.
Of misschien juist niét? Zodat de dijkenbouwers volgend jaar alsnog hun kunde kunnen bewijzen.

Tip

Wie, net als ik, wel eens in het weekblad leest en, net als ik, wel eens behoefte heeft een artikel te kopiëren kan dat nu via hun website doen. Tijdelijk, dat wel. Hier is uw kans. Klik op het logo en alles wordt duidelijk.

Wadkrabber

Er zijn niet zo veel waddenbootjes met extreem weinig diepgang en toch relatief veel comfort. Laten we wel zijn, de Drascombe heeft met zijn 30 cm weinig comfort. Het is een kampeerboot. De Drifter 22 heeft wat meer comfort maar levert daarvoor 10 cm extra diepte in.
Sinds kort is er een waddenboot met aanzienlijk meer comfort terwijl je daarvoor slechts 8 cm diepgang inlevert, De Wadkrabber. Het comfort wordt niet alleen uit die 8 cm gehaald maar vooral uit de 8 meter lengte. Het is ongetwijfeld een jachtje met uitstekende eigenschappen die hem bij uitstek geschikt voor de Wadden maakt want de jarenlange ervaring van Hans Vandersmissen is er in verwerkt.
Het bouwsysteem is woodcore in epoxy bekleed met kevlar matten. Hopelijk niet alleen van buiten maar ook van binnen wat dat levert een enorme extra sterkte op. In mijn ogen is het een snoepje van een scheepje, een geduchte concurrent voor mijn geliefde Chimera. Maar ze kan waarschijnlijk gerust zijn, de Wadkrabber zal vast niet in mijn budget passen.
Het ontwerp is uitgebreid te bekijken op zijn eigen website   www.wadkrabber.nl  De site is van hoge kwaliteit met duidelijke uitleg en uitstekende foto's zodat ik nu al kan zeggen dat het ongetwijfeld een kwaliteits jachtje is. Ik meen hierover te kunnen oordelen aangezien ik ooit zelf een hout-epoxy bootje heb gebouwd (laatste foto).
Waar ik iets meer van zou willen weten is de constructie van de zwaardkast. Het lijkt er op dat er een zeer smalle kielbalk is maar ik kan me vergissen. Ik denk al jaren na over een eigen ontwerp waddenboot en ik geloof in een zware kielbalk-zwaardkast constructie. Hoe het ook zij, het is plezierig grasduinen op de site van de Wadkrabber.

Tekeningen en foto's van de Wadkrabber zijn van de site www.wadkrabber.nl

WARNING

Vroeger, toen ik nog volop aan het arbeidsproces deel nam, hadden we in onze vakliteratuur te maken met drie soorten waarschuwingen:     Note, CAUTION, en WARNING.
De laatste was het meest serieus. Het niet in acht nemen van deze waarschuwing kon in het ergste geval de dood tot gevolg hebben. De documentatie was professioneel. Niets werd overdreven of gebagatelliseerd. Wat er stond was waar.

Vandaag was ik bij een plaatsvervanger van mijn huisarts. Hij is net als ik een amateur zeiler en toen hij in mijn electronisch dossier zocht naar een medicijn dat ik in het verleden ooit eens heb voorgeschreven gekregen zei hij terloops: "Ik zie dat jij ook last hebt van actinische keratose".
- Ik heb last van wát?
- Oh da's een soort van huidkanker, maar meestal niet kwaadaardig hoor, mijn vader heeft het ook. Hij zeilt ook.
Ik keek naar zijn kale kop en vroeg of hij er ook last van had.
- Nog niet. Ik zit nooit in de zon zonder hoofddeksel want ik weet hoe link dat is.

Hierbij geef ik een WARNING:     Zet een pet op je kop -en vooral als hij kaal is- als je in de zon gaat zeilen.

Henk de Velde (1)

Gisteren zag ik zeezeiler Henk de Velde op TV bij Pauw en Witteman.
Hij is vijf maal met een zeiljacht de wereld rond geweest en heeft genoeg van het thuiskomen. Hij vertrekt opnieuw en nu voor goed. Hij komt nooit meer terug. Hij laat eigenlijk alleen maar zijn zoon en moeder achter. Dat zijn dan ook de enige twee met wie hij nog telefonisch contact denkt te blijven houden.
Ik ken Henk alleen maar van een paar van zijn boeken en van een paar maal op radio en TV en ik luister altijd met gemengde gevoelens naar hem. De kritiek op zijn persoon begrijp ik, maar ik deel het niet. Daar voor ken ik hem niet goed genoeg. Volgens de meeste mensen die ik over hem hoor is hij een mislukkeling (hij heeft zijn ten doel gestelde records niet gebroken) en hij is een egoďst (heeft vrouw en kind in de steek gelaten). Maar al die kritische mensen hebben zelf op Henk's terrein, zeezeilen, nauwelijks iets gepresteerd. Wat weten zij er eigenlijk van?

We zijn gehersenspoeld door het economische systeem zodat we ons begraven onder bergen morele en sociale verplichtingen, rekeningen, verzekeringen en hypotheken. De jaren vliegen heen. Onze jeugddromen worden waziger totdat ze niet meer bestaan en opgeslagen liggen in de bergplaats van berusting. Voordat we het in de gaten hebben liggen we in een kist.

HdV

Zijn volgende wereldomzeiling gaat langs eenzame eilanden waaronder het eiland Amsterdam waarover ik dit boek indertijd heb aangeraden. Het lijkt me de ultieme tocht voor een zeezeiler en ik zou het hem graag nadoen. Maar ik doe het niet en al die criticasters ook niet. Hij wel.
Wat ik me af vraag is: waarom is hij zo vasthoudend in zijn uitspraak dat hij nooit meer terug komt. Ik denk -maar dat weet ik natuurlijk niet zeker- dat hij met die uitspraak de publiciteit zoekt omdat hij er ongetwijfeld weer een boek over gaat schrijven. Een minister in de tweede kamer 'knettergek' noemen heeft ongeveer hetzelfde effect. Maar ik denk ook dat er méér schuilt in die uitspraak van hem. Ik denk niet dat hij doelbewust de dood op zoekt maar wel dat hij zich realiseert dat zijn overlevingskansen met het jaar afnemen.

Adblock

Kunt u zich ook zo ergeren aan al die flashende reclame spotjes die sommige websites verzieken? Ik wel. De webkranten bijvoorbeeld zijn bijna onleesbaar door alle knipperlichten die om aandacht schreeuwen. Tot nu toe kon ik die ellende verminderen door de pagina zo te verkleinen dat de meeste flash-troep buiten beeld bleef. Da's nu niet meer nodig sinds ik de Add-on Adblock voor de browser Firefox ontdekt heb. Met twee muisklikken verdwijnt al het vuurwerk en kan er weer normaal gelezen worden. Ik ben er zo blij mee dat ik een ieder die deze tip nog niet kende er mee wil verblijden. Klik op het Firefox logo en je hebt hem.

PS: Ik weet niet of er ook een Adblock voor de Mac bestaat. Op de site van Firefox kon ik er geen vinden maar in de forums wordt Macblock genoemd. Weet iemand daar meer van?

Blijf toch van die Waddenzee af!

Op di24apr07 en do26apr07 had ik nog hoop op een verstandige beslissing over het gasboren. Tevergeefs. De NAM mag gewoon door blijven boren. De Raad van State vindt dat "...op basis van de beste wetenschappelijke kennis is verzekerd dat de gaswinning niet tot schadelijke effecten zal leiden...". Over die formulering is nagedacht. Dat een eerder onderzoek een heel andere uitkomst had is dus achterhaald.
We kunnen nu alleen nog maar afwachten wie gelijk had. Als de bodem toch daalt draaien we de kraan dicht. We zullen zien of dat ook werkelijk gebeurt en of het dan nog niet te laat is. Misschien is er dan wel weer nieuw voortschrijdend wetenschappelijk inzicht dat verzekert dat die bodemdaling helemaal niet erg is..

Varend museumschip

De BU 55 -Bunschoten 55- is een varend museumschip. Officieel als zodanig geregistreerd. De oudste papieren dateren van 1906 maar in oude verhalen duikt hij al sinds 1882 op. In de negentiende eeuw werden schepen nog niet geregistreerd.
Net als antieke auto's hebben varende museumschepen bepaalde privileges. Ze mogen rode diesel tanken, overnachten gratis of tegen laag tarief in museumhavens en genieten uitzonderlijk veel belangstelling. Wanneer een 'oude boot' eenmaal de status van museumschip heeft bereikt is hij gemakkelijk te verkopen maar de echte liefhebbber-schipper verkoopt zijn boot nooit, tenzij door omstandigheden gedwongen.
Met dit schip, de BU 55, voer Mr.Bo afgelopen week een rondje IJsselmeer en van Kampen naar Edam was ik de opstapper.



Zoals op de vergrotingen van de foto's is te zien zijn de rondhouten weer in perfecte staat gebracht, is de romp van een nieuwe coating -die wel een tiental jaren mee gaat- voorzien, en heeft de opbouw een passende kleur gekregen.
We zeilden eerst van Kampen naar Urk en vervolgens naar Enkhuizen. Daar overnachtten we in de haven van het Zuiderzeemuseum.



Een van de schepen die we daar konden bewonderen was de Tjet Rixt, een boeier uit 1843 die sinds 1954 in het bezit van het museum is. Er is meer dan tien jaar restauratiewerk verricht en hij is sinds 18 augustus j.l. weer als vlaggenschip in de vaart. Het is een juweeltje om te zien en dat mag ook wel. Iemand vertelde mij dat de restauratie meer dan een miljoen heeft gekost, maar nu hebben ze dan ook wat.
Vanuit het Zuiderzeemuseum wilden we via Hoorn naar Edam zeilen om daar een muziekuitvoering op en rond de bottervloot die daar op bezoek was mee te maken. De voorspelde zuidenwind kracht zeven voor de volgende dag deed ons echter besluiten Hoorn over te slaan en daar hadden we achteraf gezien geen spijt van. Nu waren we ruim op tijd in Edam.
De extra dag in Edam werd benut om het plaatsje goed te bekijken en de volgende dag stond helemaal in het teken van het Vestingconcert *)
Voor mij was daarmee de kous af. Per openbaar vervoer keerde ik huiswaarts om de laatste paar dagen van de schoolvakantie van de kleinkindjes mee te kunnen maken. De festiviteiten *) gingen door met een botterrace naar Volendam *) die mogelijkerwijs de komende jaren zal worden herhaald.

*) bron: www.edam-volendam650.nl/

Muzee Scheveningen

Na enige lichamelijke ongemakken ben ik eindelijk weer in staat het toetsenbord te hanteren. Direct na mijn herstel kon ik een oude afspraak waar maken: samen met mijn zeilende neef + echtgenote een bezoek brengen aan het Muzee Scheveningen.
Dit nieuw ingerichte museum is een fusie tussen het voormalig Zee-biologisch Museum aan de 2e Vissershaven en het 'oude' Schevenings Museum aan de Neptunusstraat en is een aanrader voor een ieder die geďnteresseerd is in de zeevisserij en die van Scheveningen in het bijzonder. Zeker als je -zoals ik- je spelende jeugdtijd in en om Scheveningen hebt doorgebracht.
Het Zee-biologisch Museum is destijds opgericht door malacoloog, schrijver, biologie leraar en filmmaker Bob Entrop. Ik ben nog steeds in het bezit van zijn leerzame documentatiemappen waarin allerhande zee-biologische onderwerpen worden beschreven. In mijn blog van wo01mrt06 maakte ik gebruik van zijn uitleg over 'het lichten van de zee' en ik heb me opnieuw voorgenomen dat in de toekomst vaker te gaan doen.
Het museum is gelukkig in het mooie oude nostalgische schoolgebouw in de Neptunusstraat gebleven. Alles wat goed was is gebleven en er is vernieuwd en uitgebreid. Mijn complimenten, museum beheerders ! Zó springen we goed om met ons erfgoed. Daar mag menig miljoenen vretend prestige-museum in Nederland een voorbeeld aan nemen.
Tegen sluitingstijd werd ons in de filmzaal nog even een extra documentaire uit het digitale archief over oude ambachten in Scheveningen aangeboden waar we met zijn drieën nog heerlijk van hebben zitten genieten ondanks het feit dat we wisten dat dat allemaal niet alleen maar mooie nostalgie was.
In het museum mag, zonder flits, gefotografeerd worden. Wéér had ik geen statief bij me dus ik moet me beperken tot een zeer beperkte foto impressie van wat we gezien hebben. Da's natuurlijk helemaal niet erg want wie echt geďnteresseerd is bezoekt het Muzee Scheveningen zelf.

                   

Foto 1: model van de PINK, voorganger van de BOM.
Foto 2: model van de BOM, viel droog op het strand.
Foto 3: model van de LOGGER, kielschip, kon niet droogvallen.
Foto 4: het museum is met veel toewijding ingericht.
Foto 5: de oude PRONK, SPAANS en DE NIET.
Foto 6: en hun vrouwen?..

Komende week vaar ik met Mr.Bo in zijn mooie BU 55 -bijna zo oud als een BOM- op het IJsselmeer. Ik zal de beloofde foto's van ma09apr07 maken en hier laten zien.
Daarna is Chimera aan de beurt.
Het werd tijd..

Opening van het seizoen 3

Ik moet er nog wel een beetje in komen. In de planning bedoel ik. Na mijn bakkie leut bij van der Werff ben ik zo dom om boodschappen te gaan doen bij Schut, de monopolie-kruidenier van Schier. Dat had ik natuurlijk op de terugweg moeten doen. Nu loop ik met vers brood en fruit + een pak Bar-le-Duc + een fles Droë Rooi te sjouwen tijdens mijn wandeling om de West. Nou ja, zo heel erg is dat nou ook weer niet. Mijn rugzak is er op berekend en hopelijk mijn rug ook nog steeds.
Voor een seizoensopening over het Weststrand zijn de weersomstandigheden perfect: temperatuur rond de 22, beetje wind, zicht tot voorbij Ameland...   Ik realiseer me dat ik een bevoorrecht mens ben. Hier. In deze natuur. Ver weg van de ellende die de zonen van mijn maten van vroeger nu in het oosten doormaken. Gek -of misschien ook niet- dat ik daar juist nu aan moet denken.
Ik loop over een duinpad richting Zee. De voorjaarsgeuren zijn bedwelmend. Ze zijn hetzelfde als die van vroeger in de Scheveningse duinen waar ik mijn jeugd doorbracht. Het is om duizelig van te worden. Ik ga maar even zitten langs het pad om een knappend bolletje brood te eten met een slok nog steeds koel water. Als ik even later het enorme strand bereik is het eerste dat me opvalt de uitgestrekte velden dode zeekraal. Ik weet dat het een eenjarig plantje is dat in de herfst afsterft maar nu hadden de jonge plantjes volgens mij al lang mooi groen moeten zijn. Misschien te weinig regen gevallen? Het zou jammer zijn als de zeekraal nu al weer zou verdwijnen, maar ja, het Wad verandert nu eenmaal snel en die afwisselendheid maakt het nu juist zo aantrekkelijk.
Ik loop in zuidelijke richting verder over Het Rif en als ik ineens iets roods tussen het helmgras zie bewegen lukt het me gauw een paar plaatjes van een fazant te maken. Tot nu toe ben ik nog niemand tegengekomen terwijl het in het dorp toch aardig druk met toeristen was. Het zijn altijd dezelfde plaatsen waar de mensen bij elkaar gaan zitten en gelukkig is dat niet hier. Wat is het hier weer geweldig. Ik geniet intens. Alles voldoet aan de verwachtingen die ik hier van had gedurende de afgelopen winterperiode. Oh, ik zie toch een paar mensen in de verte. Een stelletje dat heerlijk bloot ligt te wezen. Die zullen zich ook wel gelukkig voelen. Even later passeer ik een juttershutje. Een fantasie-bouwsel gemaakt van aangespoelde spullen. Ik zal nooit weten wie dit gebouwd heeft hoewel ik er wel nieuwsgierig naar ben.
De duinenrij volgend loop ik inmiddels bijna in oostelijke richting. In de verte zie ik de grote platbodem liggen die bij Chimera in de buurt ligt. Ik ken dat schip wel. Ligt hier wel vaker. Zijn thuishaven is de Museumhaven bij Lauwersoog. Jaren geleden heb ik deze mensen ontmoet toen ze bij Noorpolderzijl vastgelopen waren. Ze leenden me gereedschap om de losgeraakte transmitter van Chimera's fishfinder vast te zetten. Als ik bij de drooggevallen scheepjes arriveer zie ik ineens flarden grondmist over het Wad rollen. Dat kan een voorbode zijn van dikke zeemist. Ik herinner me een soortgelijk verschijnsel op Engelsmansplaat. Ik was daar met een Zephir rubberbootje en werd op de terugweg naar Lauwersoog door de zeemist overvallen. Met kaart en polskompas lukte het om van boei tot boei Lauwersoog te vinden en bij het binnenvaren van de havenkom klapte de mist volledig dicht. Varend langs het oostelijk havenlicht was zelfs het westelijke licht niet meer te zien. Net op tijd kon ik de helling in de kom bereiken en toen ik even later met de getrailerde boot de zeemist uit reed bleek het stralend weer te zijn. De laag zeemist zal niet hoger dan honderd meter geweest zijn en liep niet verder dan een paar kilometer het binnenland in. Vandaag blijkt de mist niet door te zetten. De combinatie van temperatuur, vochtigheid en wind zijn kennelijk net niet 'gunstig' genoeg. Toch is het een voorbode van een omslag in het weer, zo zal morgen blijken.

Tijdens hoogwater 's nachts valt me op dat het geschommel en gebonk dat normaal is als de boot weer los komt, dit keer langer duurt dan verwacht. Omdat hoog water 's nachts lager is dan overdag had ik eigenlijk verwacht dat we maar heel kort los zouden komen. Ergens klopt iets niet maar ik ben te duf om er goed over na te denken en te lui om er uit te komen. "Het is zo weer over" denk ik steeds, maar dat valt toch wel wat tegen.
Als ik wakker wordt in het gat van de dag blijkt het grijs en vochtig weer te zijn. Tijdens mijn eenvoudig doch smakelijk ontbijtje -de bolletjes zijn nog knappend genoeg- dwaalt mijn blik wat langs de zwaardkast. Ook hier klopt iets niet. Plotseling valt het kwartje: de zwaardlijn zit nog wel in de cleat maar hangt slap. Dat betekent dat vannacht een deel van het zwaard eruit heeft gehangen waardoor de boot langer dan normaal heeft liggen slingeren en bonken. "Oen der oenen, dat had je kunnen weten!"
Eigenlijk had ik vandaag naar het Smeriggat gewild. Er schijnt een stuk van Het Rif boven Engelsmansplaat geen verboden gebied meer te zijn. Maar dit verwende zondagskind heeft daar niet zo veel puf meer in met dit sombere weer. Bovendien hoor ik mijn kleinkindjes die nu thuis op bezoek zijn roepen en tot slot is mijn zesenzestig lentes tellende rug op een onfatsoenlijke manier aan het protesteren. Allemaal redenen om op mijn dooie gemak het water af te wachten, schoon schip te maken, het tentje op te doeken en Chimera op te tuigen voor de terugtocht. Er waait een ideaal windje NO 3-4 en ik besluit het me extra gemakkelijk te maken door een rif te steken. Het zal me nauwelijks een knoop snelheid kosten en het zeilt véél comfortabeler, is mijn ervaring. Ik heb nu ineens alle tijd van de wereld. Zodra het water hoog genoeg is drijven we met opgetrokken zwaard en de riem in de derde dol (mooi RVS dolletje - geschenk van Mr.Bo) op de fok naar de geul. Bij tonnetje tien gaat het roer erin en de zoektocht naar de 1 meter lijn begint. Zoals verwacht wordt de overtocht naar de sluis een uiterst comfortabele noordoostelijke-knik-in-de-schoot-trip. De sluis staat nog open en tussen de boten die in een rij aan bak- en stuurboord afgemeerd liggen kan ik helemaal naar voren schuiven. Afmeren is niet nodig, ik houd me wel vast aan de reling van een zeiljacht dat net van Helgoland komt. De schipper vertelt me met een nogal bekakte stem dat er aan zijn schip 'op technisch gebied het een en ander gecorrigeerd moet worden'. Er zal onderweg dus wel iets fout gegaan zijn. De schipperse kijkt niet echt vrolijk maar ze doet haar best vriendelijk te zijn. Het chagrijnig gezicht van de dochter is niet uit de plooi te krijgen. Ik betrap me er op dat ik er naar verlang om haar een lesje vrolijkheid te geven. Zodra de sluisdeuren worden geopend stuif ik, na een kort overleg met de buren als eerste de sluis uit, weg uit die gestreste atmosfeer.
Alvorens koers te zetten naar het meer draaien we nog even oostwaarts naar Het Booze Wijf in de Museumhaven voor een bakkie. Ik maak een praatje met Herman de havenmeester. Vorig jaar heeft hij beloofd een ligplaats te reserveren voor Mr.Bojangles en Chimera in het nieuwe haventje dat dit jaar aangekocht gaat worden van het Bungalowpark in Lauwersoog. Ik bevestig nog eens mijn belangstelling voor deze plek dichtbij de zeesluis en geef hem mijn e-mail adres.

Het zoetwater deel van de terugtocht naar DNZ is al net zo'n herentripje als het zoute. Zelfs het laatste stukje door het door bomen omgeven Dokkummerdiep waar ik meestal een ongeduldige hekel aan heb -onder de twee knopen wordt ik altijd wat ongedurig- is met deze wind lekker bezeild. Grootzeil en druil worden vlak voor het binnenvaren van het Lunegat opgedoekt en op de fok sukkelen we rustig de oude vertrouwde box in. Chimmetje wordt afgespoeld met de puts en liefdevol toegedekt. Ik ben ruim op tijd voor het zes persoons avondmaal.

Opening van het seizoen 2

Aan de bewegingen van de scheepjes die het Brakzand met hoog water oversteken kun je al gauw de routine van de schippers herkennen. Met een NO wind zoals vandaag kruip je zo dicht mogelijk aan de wind in de hoop met één slag de zandbank over te wippen. Je laat dan de tonnen en prikken van de Geul zo ver mogelijk links liggen en als je beschikt over een Fishfinder zie je ruim van te voren aankomen tot hoever je kunt gaan zonder vast te lopen. Als je puf genoeg hebt om voortdurend met een pikhaak van 2˝ m. de diepte te peilen zie je dat ook tijdig.
Sommigen proberen precies de geul te volgen en worden daardoor gedwongen meerdere slagen te maken. Dat resulteert soms in een vastloper op lager wal vanwege oriëntatie problemen, vooral wanneer het zicht minder goed is en de prikken uit het oog verloren worden. Met opgaand tij is dat geen probleem maar met afgaand tij kun je zo een uur of wat verspelen. In de meeste gevallen is ook dat geen probleem want door die gedwongen overtijďng leer je het Wad nóg beter kennen.
Door mijn dieptemeter vanuit een ooghoek in de gaten te houden navigeer ik gemakkelijk op de 1 meter dieptelijn en heb zo het grootste deel van mijn aandacht beschibaar voor schip en oriëntatie. Als plotseling de diepte naar 9 meter knalt steken we het Brakzandstergat over en wordt het tijd om goed uit te kijken naar de schepen in het Gat van Schiermonnikoog waaronder de veerboten van Waterborg.
Als je van hieruit de jachthaven van Schiermonnikoog wilt aanlopen kun je kiezen uit een oostelijke en westelijke route. Achter de GS2A ligt namelijk een ondiepte ( op de kaart aangegeven met 13 ) waar je ook met hoog water maar beter omheen kunt varen. Meestal neem ik de westelijke route die bijna rechtstreeks naar 'tonnetje tien' op de Siegewal loopt. Ook hier kun je weer de 1 meter lijn aanhouden. De oostelijke route loopt met een boog gedeeltelijk door de Groote Siege zodat je de haven op een WNW koers nadert.
Vanuit 'tonnetje tien' blijven we de track (= lijn over de grond) tussen de ton en de vuurtoren van Schier volgen totdat we de gewenste diepte hebben bereikt om te ankeren. Omdat ik morgen rond deze tijd weer wil vertrekken en omdat hoog water dan 10 cm hoger is zou ik in theorie Chimera nu vast kunnen laten lopen. Voor de zekerheid ankeren we, precies met hoog water, in 40cm water zodat we morgen 20cm speling hebben. Mocht de oostenwind aantrekken dan zouden we die speling nog wel eens nodig kunnen hebben. Voordat ik onze ankerplek uitkies varen we nog even zo dicht mogelijk langs de haven om een plaatje van het nieuwe havenkantoor te maken. Het ziet er fraai uit en is in mijn ogen niet in het minst horizon vervuilend zoals sommige eilanders hebben voorspeld.
Na Chimera's zonne-/regententje te hebben opgezet loop ik met opgestroopte broekspijpen, schoenen aan de rugzak bungelend, naar de eertste duintjes. Het huifkarrenspoor volgend kom ik al gauw bij het nieuwe havenkantoor met daaronder het blok sanitair. 't Ziet er allemaal veelbelovend uit - er wordt nog druk gewerkt. Helaas is Guus de havenmeester niet aanwezig want ik had wel eens zijn commentaar willen horen over de in mijn ogen nogal klungelig aangebrachte 'basalt'-bescherming die rondom het gebouw tegen de komende winterstormen is aangebracht. Ik laat me vertellen dat voor deze klus een hoveniersbedrijf is ingeschakeld. Ik kan mijn oren niet geloven. Hallo, Eilanders! Daar moet je geen tuincentrum voor inhuren, daar heb je dijkenbouwers voor nodig!

Met de gedachte dat het allemaal wel goed zal komen hijs ik mijn rugzakje weer op en stap welgemoed naar het dorp voor een krantje-koffie bij van der Werff en...   mijn traditionele wandeling 'om de West' waar ik gedurende de Spaanse winter zo lang naar heb uitgekeken. Hierna pas is mijn seizoen écht geopend.

Opening van het seizoen 1

Eindelijk is het zo ver. Het seizoen is geopend. En dan heb ik het niet over het seizoen van al die zeilers voor wie het seizoen al lang geopend is maar over het mijne. Dat was namelijk nog steeds gesloten. De eerste poging om het te openen viel in duigen vanwege het weer, de tweede vanwege de griep, maar zondag 3 juni is het zo ver. Chimera glijdt soepel het frisse water van jachthaven Lunegat in en even later ligt ze opgetuigd en wel in haar oude vertrouwde box te steigeren van ongeduld om naar het noorden, richting Wad, te vertrekken. Het is mijn gewoonte om haar drie zeilen vol in de box uit te proberen en dus is het goed dat ze met vier landvasten in toom gehouden wordt. Als geen enkel lijntje aan boord meer fout zit, alle hulpmiddelen gecontroleerd en mondvoorraad gestowed, laat ik de teugels vieren. "Eindelijk..." hoor ik haar briesen en ik weet zeker dat zij verantwoordelijk is voor het hoefgetrappel dat zacht op de achtergrond tusen mijn oren te beluisteren is.
De wind is noordoost 3 tot 4 dus zeilend schiet het niet op in het Dokkumerdiep. Na enige tientallen welhaast zinloze slagen in de richting van de Slenk gemaakt te hebben bedenk ik dat de natuurlijke vaarders van weleer in deze omstandigheden helemaal niet voeren. Ze wachtten op gunstige wind op de rede en pendelden heen en weer tussen de wallen en het schip ter vertier ende vermaeck of zoiets. Chimera heeft geen last van deze frustraties en draait gewoon bijna onhoorbaar haar biologisch verantwoord lage toeren prutteltje aan zodat ze langzaam maar zeker haar oppertje vindt onder de Schoener Bult op het Lauwersmeer. Het beetje tegenwind gaat even later liggen en Chim + baas genieten van een geruisloze zonsondergang terwijl het avondmaal in zeer laag tempo bereid en genuttigd wordt.

De volgende morgen blijkt de wind iets oostelijker te zijn. Alles behalve Zoutkamp is bezeild. Dat is prachtig want we willen niet naar Zoutkamp. We willen het Wad op en dat is richting noord. Wat we ook willen is koffie en aangezien ik niet in staat ben om mijn eigen kritiek op dat terrein te doorstaan zeilen we met een knik in de schoot naar mijn traditionele koffiestop Oostmahorn. Zoals gewoonlijk wil ik afmeren in de oude veerhaven om bij de surfschool mijn bakkie leut te nuttigen, dit jaar wordt ik gedwongen om dit genoegen in Esonstad te laten plaatsvinden.
Esonstad is een geheel nieuw toeristendorp naast Oostmahorn en zal, als het beoogde succes werkelijkheid wordt, ongetwijfeld tot een stadje uitgroeien. Als ik er doorheen loop en vaar kan ik het niet laten te denken: "dit wordt nog wel eens wat".
De koffie die ik voor bijna €2,- drink -ik zal niet zeggen bij welk etablissement- moet m.i. nog wel wat verbeterd worden. Misschien niet zo zeer vanwege de smaak als wel vanwege de temperatuur. Over bijna al het overige van Esonstad heb ik een gematigd positieve indruk ook al is het allemaal een soort van Amerikaanse Nep. Het is in elk geval beter dan de blokkendozen en golfplaten loodsjes die je in andere toeristendorpen wel tegenkomt. Ik maak een praatje hier en daar met de nu nog schaarse toeristen en ondernemers en kan een gevoel van deja vue niet van me afzetten:
Oostmahorn had indertijd de werkhaven van de Afsluiters van de Lauwerszee binnen zijn grenzen en toen de binnenzee eenmaal afgesloten was werd die werkhaven omgebouwd tot een jachthaven met camping. Wij waren -in 1969 meen ik- een van de eerste campinggasten met een vaste stek. De kinderen zetten hun hengeltjes uit om snoekbaars en paling te verschalken. De paling werd bewaard in een onderwater-bun om later gerookt en feestelijk genuttigd te worden, de snoekbaars werd ter plaatse gefileerd en als biefstuk bereid.

Ik schud deze nostalgische gedachten van me af en tuf bedaard de ophaalbrug en het openstaande sluisje naar het meer weer terug onderdoor. Met gestreken gaffel lukt dat net. De resterende trip naar de zeesluis verloopt in alle rust en zonder pruttel. Een of twee slagen schurkend tegen het oostenwindje 3 en we lopen de openstaande zeesluis binnen. Even denk ik nijdig commentaar van een medezeiler 'wegens voordringen' te moeten incasseren maar al gauw heeft hij door dat een Drascombe een smal scheepje is en bijna altijd een plaatsje vindt waar geen enkel ander bootje tussen past.
De schutting vindt plaats in harmonie en eenmaal buitengaats lokt het Wad om het net bezeilde Brakzand -de wind is hier NO- met hoog water te 'nemen'. Het gelukzalige Waddenleven is opnieuw begonnen. Mijn seizoen is geopend.

Status aparte...

Vrijheidsdrang zit in de mens gebakken. Dat geldt voor Ieren, Basken, Friezen en nu ook voor... Waddeneilanders. Vrijheid, onafhankelijkheid, status aparte. Naar het voorbeeld van Bonaire.
Als ik aan de Antillen denk, kan ik de associatie 'profiteren' maar niet uit mijn hoofd krijgen en toen ik over de mogelijke status aparte van Vlieland hoorde was mijn eerste reactie: 'die willen de tarieven nog meer verhogen en de belastingcenten in eigen zak steken'. Het ligt echter wat genuanceerder.
Wie echt geďnteresseerd is luistere naar deze reportage. Hij dateert al weer van februari j.l. en duurt ongeveer acht minuten.

De twee weken weersverwachting 2

Mijn bevindingen over de twee weken weersverwachting van zaterdag 19 mei zijn niet geweldig. Ik beperk me tot de voorspellingen van de maximum temperatuur in de grafieken van buienradar.nl.
Grafieken die overigens wel heel sumier worden toegelicht. Voor welke plaats in Nederland geldt de voorspelling eigenlijk?

De werkelijke temperatuur bleek 14 C te zijn en hier volgt een aantal van de voorspelde waarden met de bijbehorende afwijkingen:

09mei09 şC-5
10mei14 şC-1
11mei19 şC+5
13mei15 şC+1
14mei13 şC-1
15mei19 şC+5
17mei19 şC+5
18mei15 şC+1

Nu de juistheid van de voorspelling: die is erg arbitrair, het is maar net welke afwijking nog acceptabel is.
Als we de een afwijking van +/- 1 şC accepteren dan is op de dagen 10, 13, 14 en 18 mei de voorspelling juist geweest. Da's precies 50%. Als je een grotere afwijking accepteert is de score een stuk hoger.

Maar nu de praktijk. Je zou verwachten dat, naarmate de 19e mei dichterbij komt, de voorspelling steed beter wordt en dat is hier niet het geval. Integendeel. de drie- en twee-daagse voorspelling zijn een stuk slechter dan de 4, 5 en 7 daagse voorspelling. Daar kan ik in de praktijk dus helemaal niks mee.

Mijn conclusie is dat de grafiek van buienradar.nl met al zijn op en neer springende pinpoints in de praktijk onbruikbaar is. Beter zou zijn een grafiek te produceren met gebieden van waarschijnlijkheid zoals die af en toe op het TV weerbericht worden getoond.
Ik lees trouwens op de site van het KNMI niets over de twee weken weersverwachting. Daar houden ze het maximaal op een "bescheiden" negen dagen.
Mijn enthousiasme over de grafiek van buienradar.nl is weg, mijn enthousiasme voor het vak Meteorolgie niet.

De twee weken weersverwachting 1

Ik ben het helemaal eens met Erwin Kroll. Wat is Meteorologie toch een leuk vak. Vooral in Nederland. Op weinig plaatsen in de wereld is het weer zo afwisselend als hier. Ik kan het niet mijn vak noemen maar ik heb er wel mijn hele werkend leven mee te maken gehad en gelukkig nu nog. Door het zeilen.
Ook is het zo dat bijna geen ander vak zich zo snel ontwikkelt. Neem nu de Twee Weken Weersverwachting. Tot voor kort geloofde ik er niet in. Langer dan drie dagen vooruit kijken was voor mij kristallen bollen werk maar nu begin ik toch sterk de indruk te krijgen dat de kans dat zo'n voorspelling uitkomt inmiddels boven de 50% is uitgestegen en vooral die stijgende tendens voorspelt veel goeds.
Zo af en toe kijk ik dus wel eens naar zo'n lange termijn voorspelling. Ik heb bijvoorbeeld redenen om de periode rond zaterdag de 19e in de gaten te houden en wat zien ik? Mis! De lange voorspelling van gisteren wijkt behoorlijk af van die van vandaag. Er doet zich zelfs een interessant fenomeen voor:  's nachts wordt het warmer dan overdag.
Ik neem me voor om dat de komende dagen eens in de gaten te houden. Ik kan niet voorspellen dat het interessant wordt maar mijn bevindingen zal ik hier zeker vermelden.
Nou ja, wat is zeker?

Galileo Galileď

Verontrustend bericht: EU voorzitter Duitsland vindt dat de verdere bouw van het Europese GPS, het project Galileo, door de EU moet worden overgenomen.
Laat ik nou altijd gedacht hebben dat het een Europees project was, bedacht, ontwikkeld, gefinancierd en uitgevoerd door de EU zodat we volgend jaar een betrouwbare GPS van 'onszelf' zouden hebben. Een GPS dat niét op een laag pitje wordt gedraaid als er zo nodig weer eens een oorlog uitgevochten moet worden. Een systeem dat zelfs nauwkeuriger is dan het Amerikaanse GPS en het Russische Glonass zodat je zonder dure apparatuur in dikke mist veilig een haven kan binnen varen. Mis hoor. Het project blijkt geprivatiseerd te zijn en de acht (8!) bedrijven die er mee bezig zijn hebben ruzie. Het lijkt de Airbus380 wel. Dus is er ineens geen geld genoeg en is het systeem niet op tijd klaar. Ja, dat had de doorgedraaid geprivatiseerde EU kunnen weten.
Nou, mevrouw EU, neem de zaak maar gauw over, laat een stel goede speurneuzen een paar nieuwe EU fraudes opsporen en er is weer geld genoeg om Galileo op tijd klaar te krijgen. Gelooft u het? Geloof ik het!
We spreken elkaar nog in 2008.

Natuurlijk Varen in Spanje

Toen ik 'lang' geleden mijn eerste digitale camera kocht realiseerde ik me dat het toen pas echt belangrijk werd om al die ongeremde hoeveelheid foto's te selecteren, te sorteren en te archiveren. Gelukkig heb ik dat vanaf het eerste moment consequent gedaan. Er zijn maar weinig plaatjes die ik niet binnen een paar minuten terug kan vinden maar zo'n archief moet wel bijgehouden worden, als je dat niet doet heb je in no time net zo'n zootje foto's op je Harde Schijf als vroeger al die honderden ongesorteerde afdrukken in de twintig schoenendozen op zolder.
Tijdens mijn laatste sorteer-sessie kwam ik een paar plaatjes tegen die ik vooral mijn Natuurlijk Varen vrienden niet wil onthouden. Op onze terugtocht van overwinterparadijs Costa Brava verkenden we een prachtig natuurgebied in het uiterste N.O. puntje van Catalonië genaamd Cap de Creus. Tussen de bergen in een van de prachtige baaien lag het haventje van Port de la Selva. Natuurlijk is ook dit haventje vroeger een onopvallende vissershaven geweest en natuurlijk is het nu een toeristische jachthaven geworden maar gelukkig is het nog geen koude kille marina met tientallen blitse superjachten afgewisseld met honderden strijkijzers. Ik bedoel de zo fameuze Smissiaanse -ik kan het woord bijna niet uit m'n strot krijgen-:   com-fort-con-tain-ers.
Nee, gelukkig lagen die daar nog niet maar wel een serie Natuurlijk Varen bootjes. Ze lagen op beter weer te wachten want het was Spaanse winter en er stond een zelfs voor Nederlandse begrippen koude wind, recht in de baai, maar ze lagen er wel heel erg mooi te wezen en daarom kon ik het niet laten er een paar plaatjes van te schieten. Hier zijn ze:

                                       

Waarschijnlijk zijn er wel enkele bij die stiekem een piepklein één-cylindertje of zo in een voormalig visbunnetje weggewerkt hebben, maar die maken het Varen voor mij alleen nog maar Natuurlijker.
'Mooi hč, die kleine Spaanse Drascommetjes', denk ik dan. 'Hier wil ik wel eens Natuurlijk Varen, dan doe ik gewoon net alsof die ene pit er niet is".

                                  ...wie niet fantaseert en droomt, geniet niet van het leven...

Afblijven dus!

Vincent Bijlo, columnist van het Algemeen Dagblad, kijkt een stuk verder dan de Nederlandse milieu bestuurders. Hij kijkt in de toekomst waar politici alleen in kijken als het korte termijn winst oplevert. Vincent mag dan letterlijk niets zien, hij ziet heel wat meer dan de huidige regeringsleiders bij elkaar. Lees dit maar.

Blijf met je tengels van onze Waddenzee af!

Thuisgekomen na een half jaar landrot-reizen draai ik mijn TV verwachtingsvol aan om weer wat bijgespijkerd te worden in de meest recente vaderlandse geschiedenis, krijg ik als entree het volgende nieuws-gerecht voorgeschoteld: het programma Nova meldt dat de berekeningen van de bodemdaling door de gasboringen onder de Waddenzee niet kloppen. Met een beetje pech 'verdrinkt' de hele Waddenzee. Dat valt rauw op m'n dak!
Ik heb altijd al zo mijn twijfels gehad aan dat "hand aan de kraan" verhaal van de NAM waarbij de bodemdaling in de hand gehouden zou kunnen worden. Nu blijkt dat nota bene een van de NAM's eigen top-ingenieurs al een poos geleden heeft gerapporteerd dat als de bodem daadwerkelijk daalt, het gewoonweg te laat is om de boel te stoppen. Rapport weggemoffeld, de politiek trapt er in en de Waddenzee is de pineut. Ja, er zit voor vier grote steden voor tien jaar gas in de bodem. Nou en? Wat is 10 jaar? Wat zijn vier grote steden? Niks! Nog geen speldeprikje in de tijd.
Hé NAM, hou dat gas als strategische reserve achter de hand, zit de toekomst van onze kleinkinderen niet te verzieken, gebruik al dat geld voor de ontwikkeling van duurzame energie en vooral: blijf met je tengels van onze Waddenzee af!

BU 55

Vorig jaar, op 24 september, schreef ik al iets over de nostalgische Waddenboot Arnemuiden 1 van mijn zeilmakker Mr. Bo(jangles). Oorspronkelijk Lemmer 34 gedoopt, zou ze -niet gehinderd door enig bijgeloof- weer een nieuwe naam krijgen. Welnu, die wedergeboorte is een feit. Het is geworden: de Bunschoten 55, kortweg BU 55. Aanstaande zaterdag vindt de plechtigheid plaats en is ze officieel een "varend monument".
Ik had hier graag wat meer over haar voorgeschiedenis verteld zoals ik vorig jaar beloofde en ook wat plaatjes van de restauratie laten zien, maar die belofte staat nog. Voorlopig nog maar een paar "oude" plaatjes van vorig jaar:

Wij kunnen dat ook!

Zei ik de vorige keer iets over de prachtige scheepsmodellen in het scheepvaartmuseum te Barcelona, wij Nederlanders kunnen er ook wat van. In het oktobernummer van het onvolprezen tijdschrift Spiegel der Zeilvaart staat een interessant artikel over de Zeeuwse scheepsmodelbouwer Dick van der Endt, geschreven door Willem Eerland. Het artikel wordt begeleid door prachtige foto's gemaakt door Theo Kampa van het model van de Hoogaars Philippine 48.
Ik heb die foto's gescand om ze hier te kunnen laten zien en ben zeer onder de indruk van de kwaliteit van het model en vooral van de schitterende details. Bekijk bijvoorbeeld de vismanden op het voordek, het in de mast gehesen toplicht en de blokken van de tuigage eens goed. Ze zijn werkelijk schitterend gemaakt.

                   

Ik hoop dat Theo Kampa en de andere makers van Spiegel der Zeilvaart het mij niet euvel duiden dat ik deze foto's heb gekopieërd. Dit dient per slot niet alleen mijn doel maar ook het hunne: mijn van harte aanbeveling dit fraaie tijdschrift regelmatig aan te schaffen of, beter nog, er een abonnement op te nemen.

Spaanse scheepshistorie

Na mijn minder aangename ervaring (18feb07) voor de ingang van het Maritiem Museum van Barcelona ben ik er nog een keer teruggekeerd. Deze keer zonder in aanraking te komen met de kakkerlakken van die stad.
Het museum geeft een beeld van de Spaanse maritieme geschiedenis en doet dit onder andere met behulp van geconserveerde oude scheepjes, met prachtige scheepsmodellen, historische schilderijen en een animatiefilm van de haven van Barcelona in de tijd van Piet Hein...ahum.
Het pronkstuk van de modellen is een enorm galeischip waar je, met behulp van een doorzichtig filmscherm kunt zien hoe de slaven indertijd het oorlogschip tot ongekende snelheid konden opjagen. Uiteraard zijn hier ook de schepen van Columbus in modelvorm te bewonderen waarbij vooral de Nińa mij opviel vanwege zijn Latijnse tuigage.
Deze keer mocht er in het museum wel worden gefotografeerd maar niet geflitst en omdat ik geen statief had meegebracht zijn niet alle plaatjes even scherp. Ook is dat het geval bij mijn poging om het animatiefilmpje op beeld vast te leggen maar allé, dat moedege maar voor lief nemen zunne! Het filmpje neemt per slot van rekening nog geen Mb in beslag.

Het gaat goed...

... met de nieuwbouw van De Oude Veerdam te Schiermonnikoog.
Kijk maar op de site waar de havenmeester regelmatig, en tot mijn grote genoegen, ons een beetje "bijpraat". Klik op het plaatje en u bevindt zich in de haven.

Heb je wel gehoord van de zilveren vloot?

Ik had al lang geleden gehoord van die vloot uit Spanje. Die had toch zo veel Spaanse Matten aan boord en was toch door Piet Hein veroverd waardoor de Gouden Eeuw zo'n goede start kon maken? Nou die Spanjaarden hebben wraak genomen. Op mij! Nondeju!
Hoe? Dat zal ik vertellen. Ik zal het vertellen zoals ik het mijn kleinkindjes heb verteld en dat ging zo:

Met oma spreek ik af dat we elkaar weer om half vier "onder Columbus" zullen treffen, het standbeeld van Columbus aan het eind van de Rambla, vlak bij de haven en het museum. Voor de ingang van het museum staat een mooi exemplaar van de eerste onderzeeër ter wereld. Waarschijnlijk zijn er enige tientallen "eerste" exemplaren dus laten we het houden op "een van de eersten". Ik loop er omheen, kijk door een patrijspoort naar binnen, schrik me een rotje van het gezicht van een man die naar buiten kijkt en bestudeer aandachtig het roer en de schroef. Een vriendelijke man loopt me voorbij en wijst me op een grote klodder achterop mijn jas. Waarschijnlijk vogelpoep. Gatver! Ik kan er net niet bij en trek mijn jas uit om te proberen het schoon te maken. Ik pak een weggewaaide krant en begin te vegen. Laat de aardige meneer nou toevallig een rolletje toiletpapier bij zich hebben! Behulpzaam veegt hij wat spetters van een van de pijpen van mijn broek. Het lijkt geen vogelpoep te zijn, het lijkt wel chocolade, raar. Als het zaakje weer een beetje schoon begint te worden is de aardige man verdwenen. Ik kan hem niet eens bedanken.
Als ik even later voor de kassa van het museum sta om een kaartje te kopen weet ik ineens heel zeker dat het niet erg is dat ik de vriendelijke man niet bedankt heb. Meneer de goochelaar heeft zichzelf al beloond. Met mijn portemonnee. Met 330 euro's erin. Vers van de bank. "Potverpollepap!", zeg ik luid tegen mezelf. "Wat ben jij ongelofelijk, onbarmhartig vreselijk dom!!! Ik wist dat deze trukendozen rondliepen in Barcelona maar déze truc kende ik nog niet. Nu wel.
Ik SMS naar oma: "Kom naar Columbus, ben bestolen" maar ze hoort het niet. Dan ga ik maar op zoek naar het politiebureau om aangifte te doen. Als ik het bureau binnenstap zit een van de baliekluivers met mijn rijbewijs in zijn handen. Ik zie het aan mijn pasfoto. "Hé dat ben ik!" zeg ik opgelucht. Iemand heeft mijn portemonnee gevonden en braaf naar het politiebureau gebracht. Behalve het geld zit alles er nog in. Da's een opluchting. De brave vinder kan ik niet belonen maar dat wil hij ook niet. Ik bedank hem uitbundig en dat schijnt voor hem genoeg te zijn. In Barcelona huizen ook nog eerlijke mensen. Denk ik.
Als ik het bureau uitloop is het tien voor half vier. Precies om half vier ben ik bij Columbus. "Dag schat, ik heb geen museum gezien, heb je mijn SMSje niet gehoord? Ik ben bestolen en dat ging zo:...

Als je van de Waddeneilanden houdt..

Mensenkinderen, ik geniet hier toch wel heel erg van het mooie winterklimaat. Hier, een beetje zuid van Barcelona.
Om zo te genieten moet je niet te ver naar het zuiden gaan want dan wordt het weliswaar wat warmer maar de kans op regen neemt ook toe. Da's dan ook een van de redenen dat we hier langer zijn blijven hangen dan oorspronkelijk de bedoeling was.
Een andere reden is dat we hier een goed werkende wi-fi hebben. Draadloze internet verbinding. Trouwe lezertjes weten dat ik me op dit gebied al een beetje had voorbereid. In de jachthaven van Schiermonnikoog bijvoorbeeld. Daar was de verbinding ronduit k.kategorisch slecht, hier was dat aanvankelijk ook zo. Door mijn experimenten op Schier en mijn allengs meer opgedane ervaring heb ik op deze camping mogen bijdragen tot de ontwikkeling van een alleszins acceptabele wi-fi verbinding. Althans in mijn naaste omgeving. De mensen verderop klagen nog steeds steen en been.
Maar goed, bij ons gaat het nu prima en daar hebben we onlangs de vruchten van kunnen plukken. Zeven avonden lang hebben we op onze laptops in de caravan mogen genieten van een vroegere TV serie over Terschelling. En wie van de Waddeneilanden houd, houdt ook van de TV serie "Sil de strandjutter".
Rond 'oud en nieuw' waren deze afleveringen op TV te zien en wie het heeft gemist kan het, net als wij, opnieuw beleven via Uitzending Gemist

N.B. In IExplorer werkt de directe link niet goed. Hier is het adres:

http://www.uitzendinggemist.nl/index.php/search?serID=1940&md5=5f63b06fa06da6f7bfba0d8db5598246&sq=sil+de+strandjutter.htm

Een droom die niet uitkwam - toch goede herinneringen

In de zomer van 2006 was er een boekenbeurs in Groningen. Honderden meters boekenstallen in de binnenstad. Wat mij betreft een van de leukste evenementen in de stad. Met de voorgenomen reis die we nu maken in het achterhoofd heb ik daar lopen struinen en vond een flink stapeltje boeken voor onze reisbibliotheek waaronder het mooie verslag van Elly en Dick Koopmans over de tocht met hun Jantine naar de oostkusten van de Amerika's, Antarctica, Groenland en IJsland.
Wat een geweldige onderneming! Nu ik het boek heb gelezen overvalt me een gevoel van spijt. Begin jaren negentig toerden wij met onze Thalassa rond over het IJsselmeer, de Noordzee en de Oostzee om zo veel mogelijk ervaring op te doen. Na vier jaar waren schip en bemanning klaar voor een lange passaatreis (geen orkanen, veel zon, heel vaak wind en stroom mee) met als doel onze ervaring uit te bouwen en met het ultime doel voor ogen: een reis als deze, Van zuidpoolijs tot noorderlicht. Een auto ongeluk waarbij mijn scheeps- en levenskameraad rugletsel opliep was de voornaamste oorzaak dat er een eind kwam aan al die dromen.
Ik denk dat ons plan goed was. Ik had contact met Dick Koopmans Jr. want ik had de tekeningen van Thalassa bij hem gekocht omdat pa en ma op zee zaten. Hij hield de bouw van het casco in Lemmer in de gaten. Hij was bevriend met de toenmalige bedrijfsleider van de werf en diens pa, zeilvriend van Dick Sr., heeft later ons scheepje ingetimmerd. Klein wereldje.
Mijn eerste tocht over zee maakte ik samen met Dick Jr. van Lemmer, via Den Oever, boven de eilanden langs en over de Eems naar Delfzijl. Tijdens die tocht heb ik gezien wat een formidabele zeiler hij is. 's Nachts op zee liepen we drie uur op, drie uur af en ik verwonderde me er over dat hij de navigatie tijdens mijn wacht zo vol vertrouwen aan mij over liet. Het was per slot de eerste keer dat wij samen zeilden en ik had nul uur zee ervaring. Later begreep ik dat hij aan de bewegingen en geluiden van het schip kan voelen en horen of alles OK is, zelfs in zijn slaap. Het was plezierig met hem te converseren (de neiging tot diepzinnigheid lijkt 's nachts groter te zijn dan overdag) en het bleek dat wij over veel dingen hetzelfde dachten.
Die nacht kwam ik er achter dat ik niet altijd geheel vrij van zeeziekte ben en we bespraken het fenomeen dat hem bekend was omdat zijn pa er ook de nodige ervaring mee heeft. Het was ook die nacht dat ik me voornam mijn plannen hierdoor niet te laten beďnvloeden. Ik heb al mijn wachten braaf uitgezeten en gedaan wat er gedaan moest worden tot tevredenheid van Dick.
Thalassa is door Koopmans Sr. ontworpen en heeft ongeveer hetzelfde concept als Jantine. Langkieler S-spant, alleen heeft Thalassa geen midzwaard, maar ook geen aangehangen roer. Romp en kiel zijn een geheel.
Jr. ontwerpt ook jachten maar volgens een ander concept. Scherpe rompen met aangehangen kiel en roer. "Mijn vader tekent bootjes zonder kiel", merkte hij op, aangevend dat hij een wat wendbaarder en nog sneller schip prefereerde.
We arriveerden op een drukke zondagmiddag bij de nogal onoverzichtelijke monding van het Zeekanaal waar het wemelde van de kleine zeilbootjes. Ik zou al lang de zeilen hebben gestreken en de motor gestart maar Dick vond dat we al te lang hadden gemotord -op zee hadden we de wind pal tegen gehad- en had er juist weer lol in gekregen. Maar om het zeekanaal binnen te komen moest er gekruisd worden. Probleemloos laveerde hij het 10 ton zware stalen jacht tussen de kleintjes door naar binnen, terwijl ik met kromme tenen elk moment verwachtte dat we de dijk op zouden kruipen. Eenmaal in het kanaal tot rust gekomen keek hij me grijnzend aan: "het valt me toch wel mee wat dit bootje presteert, als ik later oud ben is dit misschien toch ook wel wat voor mij.."

Die avond hebben we heerlijk Chinees gegeten en de volgende morgen stapte hij op de trein naar Lelystad en ik toerde Thalassa binnendoor naar een mooi haventje met oude slepertjes aan het Winschoterdiep al waar ze verder klaar gemaakt zou worden voor de grote reizen die alleen maar kleintjes werden.
Wat er later van haar is geworden weet ik niet en eigenlijk wil ik het ook niet weten.

Wist u dat...

...de nieuwbouw van de jachthaven van Schiermonnikoog na de vernielingen door de herfststorm van oktober weer vlijtig ter hand zijn genomen? Dat valt op te maken uit de foto's die de havenmeester ons op zijn site laat zien.
Het is dus toch gelukt om de onderbouw op tijd klaar te krijgen. Nu kan het interieur in de winterperiode afgebouwd worden. Fantastisch jongens!
En het begint er ook al mooi uit te zien, de contouren. Wat zeurt men nou eigenlijk over te groot, te hoog? Precies goed voor deze kleine haven. Beter dan de gecamoufleerde moffenbunker die sommigen er van hadden willen maken.

Die kleine haven moet natuurlijk wel zo klein blijven. En zo ondiep. En zo droogvallend. Dat wel. Geen nieuwe marina-plannen voor sluisjes en uitgediepte geulen natuurlijk. Maar ik maak me daar geen zorgen over. Daar zijn de eilanders verstandig genoeg voor.

de Lemmerboot

Liggend op mijn luie rug in mijn bescheiden doch comfortabel caravannetje in de buurt van Barcelona lees ik een verhaal van Jacques Gans.
Hij beschrijft zijn tocht van Amsterdam naar Leeuwarden in de jaren vijftig. Met de nachtboot 'Jan Nieveen' vaart hij naar Lemmer.
Degene die weet wie Jacques Gans was weet ook dat hij op een nachtboot zeker niet zal slapen:

...Een vriendelijke man in uniform, biezen op de manchet, kwam op mij toe en verkocht mij een kaartje. Een rijksdaalder voor de hele reis.
"Wenst u een kussen?" vroeg hij.
"Dat niet", zei ik. "Maar dolgraag een glaasje bier!"(..)
"Sluit u om één uur?" vroeg ik.
"Ik blijf de gehele nacht open!" zei hij geruststellend.
"Niet gek!" dacht ik.(..) Eigenlijk moest ik dit meer doen!"...

En zo beschrijft deze in mijn ogen onvolprezen bohémien zijn tocht naar het verre noorden.
Hij krijgt in die nacht een rondleiding over het schip. In de kraakzindelijke machinekamer gaat de techniek het deze dichter wat boven de pet. Met een 350 pk Bronsmotor ziet het er allemaal zo piekfijn en nieuw in de verf uit dat hij zelfs de as van zijn sigaret in de zak van zijn jas deponeert en daarna even aandrukt, want er hoeft nu ook weer geen brand aan boord uit te breken..
Even later staat hij naast stuurman Van der Bijl (misschien wel dezelfde als walbaas Van der Bijl ten tijde van de schipbreuk van de 'Groningen VI'). Daar voelt hij zich wat behaaglijker. "Hier wordt eenvoudig handwerk verricht, naar links of naar rechts", merkt hij zichzelf relativerend op.
In Lemmer aangekomen overnacht hij in een koude hotelkamer en wanneer hij de volgende morgen zijn ongewassen tronie wil laten fatsoeneren komt hij tot de ontdekking dat in Lemmer geen barbier te bekennen is.
"Waarom scheert men niet in de Lemmer, voor die ene keer dat ik hier kom?" vraagt hij zich verongelijkt af.
Geďrriteerd stoot hij de deur van het restaurant "De Wildeman" open en verzeilt in allerlei perikelen met de patrones en het perceel dat in deze tijd van het jaar opnieuw geverfd wordt.
En hier is het waar mijn herinneringen en die van Jaques Gans elkaar ontmoeten: herberg de Wildeman.


Toen wij onze Thalassa bouwden en lieten bouwen, deden we dat o.a. in Lemmer. Bij de Mekon werf en later -om het een en ander te herstellen- bij Maronier. We spendeerden vele dagen in Lemmer, dronken onze koffie en genoten vele maaltijden in de Wildeman. We beleefden daar ontmoetingen met oude makkers van heel vroeger, niet altijd tot genoegen van herbergierster Bettie want die oude makkers waren soms niet bepaald nuchter. Terwijl ze toch wel het een en ander gewend was. Toch bleef ze altijd even correct. Dat zal in de dagen van Napoleon wel anders gegaan zijn want van zo lang weleer stamt dit etablissement al. Daar mogen de nieuwe eigenaren wel rekening mee houden vind ik.
Helaas hebben Bettie en haar broer het beheer van dit historisch etablissement opgegeven. Ik hoop echt dat hun opvolgers de traditie met waardigheid zullen voortzetten.

Jaques Gans reist verder. Via Bolsward, waar hij als journalist betrokken is bij een vroeg europese 'saamhorigheids bijeenkomst' en vervolgens zijn einddoel Leeuwarden bereikt. Een hele reis in die tijd.

Mijn gedachten gaan terug naar de Lemmerboot Jan Nieveen en vooral: de nachtboot. Stel je voor dat die boot nu nog zou varen, 's nachts van Amsterdam naar Lemmer. Toeristen zouden net zo'n verwachtingsvolle bestemming kunnen hebben als de bootpassagiers van Stavoren naar Enkhuizen: een Zuiderzeemuseum of daaromtrent. Dat moet mogelijk zijn. Een arrangement van Amsterdam - Lemmer - Elfstedentocht per trein/bus/huifkar - Stavoren - boot naar Enkhuizen - Zuiderzeemuseum - Stoomtram Hoorn - NS of limouzine terug naar Amsterdam al naar gelang de portemonnee.
Hé! projectontwikkelaars! Wie durft?

Met de echte Jan Nieveen gaat dat niet meer, die ligt nu zijn oude jaren te slijten als drijvend restaurant bij de havenstad Mariehamn op het Finse eiland Ĺland, onder de naam F.P. von Knorring.
Maar zou er dan geen oud maar degelijk schip meer te vinden zijn die zo'n uitdaging aandurft? Lees de geschiedenissen van de Lemmerboten op roelofstevens.nl er maar eens op na.

Wat zou ik graag de ouwe bootsman zijn!

Wist u dat...

...tijdens de herfststorm van 31 oktober jongstleden de nieuwbouw van de jachthaven De Oude Veerdam van Schiermonnikoog een flinke knauw heeft gekregen?
Guus de havenmeester heeft ons op de hoogte gehouden door een serie foto's van de ravage op de website van de jachthaven te zetten. Ik heb een kleine selectie uit die serie gemaakt die ongeveer laat zien hoe ver men was gevorderd en hoe de toestand op 1 november was. Ik hoop dat zijn volgende reeks foto's een wat positiever beeld zal laten zien.

                   

Port-la-Nouvelle

Wanneer je, als zeiler, met auto en caravan in de winter op weg bent naar de zon vind je het allemaal wel best welke route er wordt genomen zolang het kompas maar ongeveer op Zuid staat. Maar een enkele keer gebeurt het dat je, als zeiler, de koers onverbiddelijk verlegt. Naar de kust. Om een haven te verkennen.
Zo ook vandaag.
Op weg van Narbonne naar Barcelona zag ik op de kaart een havenplaats die me in hoge mate intrigeerde. Waarom weet ik niet precies. Waarschijnlijk vanwege de kustlijn die niet anders kón dan een interessante haven herbergen. Daar móést ik naartoe en aldus geschiedde. Het bleek de havenplaats Port-la-Nouvelle te zijn, geschikt voor kleine vracht- en vissersscheepjes alsmede een thuis- en passantenhaven voor jachten. Ik hou van dit soort havens waar beroeps- en pleziervaart zonder veel problemen naast elkaar leven.
De inwoners van de havenplaats, of in elk geval hun officiele vertegenwoordigers, blijken trots te zijn op de geschiedenis van hun haven. Er staan een viertal zuilen met vier eeuwen geschiedenis vermeld op een van de kade's. Een drietal plaatjes waren geschikt om hier te laten zien.



In de haven zie je vissersschepen van verschillend bouwjaar waarbij vooral de nieuwe vloot opvalt door hun elegante lijnen, eleganter dan zakelijk gezien nodig zou zijn, elegant zoals alleen de Fransen hun industriële voorwerpen vorm kunnen geven. Verder nog een schip dat er uitziet als een heel oude maar gemoderniseerde visser. Misschien een schip voor sportvissers?
En dan, tot slot, een scheepje dat mijn hart steelt. Een klassiek gelijnde twee-master gebouwd met moderne materialen. In de periode van de geboorte van onze Thalassa heb ik overwogen een soortgelijk scheepje te bouwen. Jachtontwerper Van de Stadt had mij al de nodige informatie gegeven over de bouwwijze. Bij hem zou ik het ontwerp kopen. Ik durfde het niet aan. Het project werd te groot voor een relatief onervaren bouwer als ik. Het werd uiteindelijk de stalen Koopmans 40, door vakmensen gebouwd. Maar nu ik mijn droomscheepje van weleer in operationele staat voor mijn neus zie liggen ben ik er bijna niet bij weg te slaan. Jammergenoeg kan ik er niet dichtbij komen, laat staan er op. De jachtjes zijn hier goed beschermd door steigerhekken met degelijke sloten. Geen havenmeester te zien. Het is tenslotte al bijna winter.



Even later vervolgen we onze weg naar de volgende slaapstek. Ik zeg het havenhoofd in de branding van dit aardige haventje vaarwel en we rijden de ondergaande zon tegemoet.
Dag Port-la-Nouvelle, 'k zie je nog wel eens. Onder grootzeil en fok.

Atlantis van de Wadden (3)

Indertijd, 28 september j.l. om precies te zijn, heb ik laten weten een historische roman te hebben gekocht waarin het verdwenen waddeneiland Bosch voorkomt. Het boek werd opgenomen in onze reisbibliotheek.
Welnu, het is zo ver, het boek is uit en ik moet zeggen dat ik het met veel genoegen heb gelezen. Het blijkt een historische jeugdroman te zijn die zich ook door een ouwe knar als ik heel goed laat lezen. Aan het eind van de autoritten verheug ik me op de late avond in bed, het tijdstip waarop ik weer aan een nieuw hoofdstuk kan beginnen en da's op zich toch een aanbeveling voor het boek, nietwaar?
De avonturen van de virtuele figuren Almoed en Sebo die afwisselend worden beschreven doen mij werkelijk belanden in de jaren 1568 en daaromtrent. De poorten van Groningen die ik zo vaak op oude tekeningen heb bekeken zie ik werkelijk opengaan voor de mensen die welkom zijn en sluiten voor hen die dat niet zijn met alle gevolgen van dien. Zo ook de Borgen met de zo bekende namen als Freylema, Menckema, Havix. Het enorme klooster van Aduard, waarvan nu alleen de ziekenzaal -als dorpskerk ingericht- over is.
De slag bij Heiligerlee die vroeger ooit eens volgens de geschiedenisboekjes gestreden werd wordt ineens een gevecht van belang waarbij je de vreugde van de overwinning zelf voelt alsof je er vanuit een boom op het slagveld naar gekeken hebt.
En dan natuurlijk het eiland Bosch. Verdwenen in de Allerheiligenvloed van 1570. Misschien nog steeds een achtergelaten schat onder het zand verborgen houdend. Zocht dáár de bemanning van Drascombe-Malmok naar? Ze zwijgen wijselijk...

Dit soort boeken zijn geschiedenislessen in optima forma. Voor jonge en oude kinderen. Door zo'n boek gaat de geschiedenis leven. Na zo'n boek vergeet je de geschiedenis nooit meer.
Stormvloed komt wat mij betreft in cadeauverpakking onder de kerstboom.

Jules Verne

Stel je voor. Een bezoek aan de stad Nantes. Een bezoek aan een van de musea van die stad. Het museum van Jules Verne.
Klein huisje voor een museum. Maar wel mooi. Met een mooi uitzicht ook. Over de Loire, daar waar de rivier zich langzamerhand verbreedt, uitwaaierend naar de zee als een uitnodiging aan grote zeilschepen om lange verre reizen te ondernemen. Lange zware reizen waarvan velen niet terugkeren maar waarover degenen die het overleven kunnen verhalen. Aan Jules bijvoorbeeld die het verwerkt in zijn Voyages Extraordinaires.
Het huis blijkt groter dan het lijkt. Het is gebouwd tegen een steile rots en de bovenste verdieping -waar wij onze kaartjes kochten- is maar een deel van het geheel. De verdiepingen daaronder herbergen nog meer moois. Over Jules Verne de Futuroloog optima forma.
Helaas! Ik had mijn liefde voor zijn boeken luister bij willen zetten. Ik ben betrapt op het proberen te maken van foto's en filmpjes van knullige maar o zo nostalgische animaties van de boeken van de Meester. Terwijl ik toch alleen maar de promotie van het museum op het oog had.
Misschien volgend jaar. Op de terugweg.

In het kielzog van Captain Bligh

Tijdens onze trektocht naar het zuiden hebben we de gelegenheid om achterstallig leesgenot in te halen. Zo las ik in de BaD-114 het verhaal van Longboat Ichthus in het Paddegat. Schipper Jan Best vergelijkt zijn tocht met zijn vroegere tochten als stuurman op de grote vaart in de Torres Straat en juist deze vergelijking heeft mij in het bijzonder getroffen. Ook al kom ik niet uit de zeevaart, mijn luchtvaart verleden heeft daarmee veel raakvlakken en toen ik zijn beschrijving van het stukje route van Booby Island naar Bramble Cay las vond ik mezelf plotseling naast hem op de brug. Ik zié hem staan in zijn gesteven Hong Kong wit. Ik hóór de Chinese kwartiermeester de koers herhalen Oooh-Too-Fy en ik zie ook zijn 'Ouwe' ogenschijnlijk suffig maar alert tot in zijn tenen achter zijn schrijfbureau zitten. Dat laatste kan ik een beetje invoelen. Mijn schoonpa was zo'n Ouwe. Op de Wilde Vaart, zoals ze dat toen noemden.
Op het moment dat schipper Best vanwege de Avifauna rondvaartboot opschrikt uit zijn overpeinzingen doe ik dat ook en lees het verdere verhaal met een fijn nostalgisch gevoel uit.
Bedankt, heer Best.

Trektocht

Zo, het heeft even geduurd, maar hier is dan toch een teken van leven.
Zoals eerder gemeld is deze zeiler de komende winterperiode op trektocht. Over land, welteverstaan. Met vrouw hond en caravan afzakken naar het zuiden. Zes maanden lang. Huisje verhuurd aan Raymond en Anita uit Zweden. Die ontvluchten op hun beurt de lange donkere noordelijke winter.



Onze eerste stek is traditiegetrouw het vissersdorpje Port Bail, Normandië. We staan op een plek met uitzicht over zee. Met goed zicht zien we het eiland Jersey. Port Bail is een nog onbedorven getijdenhaventje. Geen sluizen geen ophaalbruggen geen geďrriteerde -meesters en -wachters, geen gedrang. De scheepjes liggen hier nog gewoon met hun blote billen in de blub. Met hoog water dansend aan hun anker. En met laag water stinkt het naar onvervalste slik. Het zou een prachtig plekje voor Chimera zijn. Helaas heeft ze het genoegen nog niet mogen smaken.
Eens komt het er van...

De Moesson van het Noorden

Even leek het er op dat het hier in het Noorden héél erg nat zou worden. Noordelijke luchtstroom over zeewater van bijna 20 graden, da's superwarm voor de tijd van het jaar. Als daar een bobbel polaire lucht overheen komt rollen dan geeft dat nattigheid en niet zo'n beetje ook.
Voorlopig lijkt het echter mee te vallen gezien het kaartje hiernaast. Voor morgen e.v. zit de stroming zelfs alweer in het Westen en daar lijkt hij nog wel tot zaterdag te blijven zitten. Maar áls hij weer gaat ruimen...
Ben benieuwd hoe dat verder gaat.

Atlantis van de Wadden (2)

Op 27 juni j.l. heb ik melding gemaakt van het verdwenen eiland Bosch. Romantici noemden het al gauw het Atlantis van de Wadden. In onze caravan-reisbibliotheek voor de komende winter pronkt dan ook het boek "Stormvloed" en ik verheug me er nu al op het ergens in Zuid Frankrijk of -Portugal te gaan lezen.

Wat ik nog niet heb gemeld is dat er een nóg ouder Atlantis van de Wadden is ontdekt: Moenken-Langenoe (Monikken-Langenoog).
Het moet een groot eiland geweest zijn. Rottumeroog en Bosch lijken zijn overblijfselen. Vijftiende-eeuwse documenten geven aanleiding tot deze veronderstelling. "De naam van dat eiland duikt op in archieven. Het moet in de late middeleeuwen een groot, bewoond eiland geweest zijn dat tussen de Lauwers en de Eems lag", zegt historicus Hidde Feenstra van de projectgroep "Verdronken Geschiedenis". Archeologen, historici, geologen, biologen en amateurs uit Nederland en Duitsland werken in de projectgroep samen. Behalve de twee eilanden heeft het onderzoek het bestaan en de vermoedelijke locatie van meer dan honderd overspoelde nederzettingen in de oostelijk Waddenzee aangetoond. Moenken-Langenoe moet gelegen hebben op en rond de zandplaat Simonszand, ten oosten van Schiermonnikoog.
Het is maar dat u het weet. Als ik volgend seizoen eindelijk eens op Simonszand terecht kom zal ik onze metaaldetector paraat hebben. Misschien word ik ook amateur archeoloog. Je weet maar nooit.

Bron: Dagblad v/h Noorden

Le 34 -> Arm 1 -> Bu .. ?

Afgelopen zaterdag een bezoekje gebracht aan Mr.Bo te Spakenburg.
Zoals ik op 31 juli al aankondigde heeft hij de Arnemuiden 1 gekocht en daar was ik al een poosje bloednieuwsgierig naar. 'k Had nog een kaartje vrij-reizen met de NS dus dat was een mooie gelegenheid.
Hartelijke ontvangst. Rondleiding door Spakenburg. Bijzondere gemeenschap hoor. De oorsprong van Bunschoten is de landbouw, die van Spakenburg de visserij. En daar is de Arnemuiden 1, begonnen als Lemmer 34, dan ook gekocht. Hij krijgt weer een nieuwe naam -bijgeloof is ons onbekend- maar welke staat nog niet vast. Het interieur blijft zoals het is maar dek en opbouw worden vrolijker gemaakt terwijl het houtwerk wordt kaalgehaald en gerestaureerd. De zeilen zijn in perfecte staat.
Later hoop ik nog wat over de geschiedenis te vertellen en het nieuwe uiterlijk te laten zien. De bodem is vlak dus 't is een prachtige Waddenboot!

N.B.: De diashow is met de hand te sturen met behulp van de pauze- en pijltjestoetsen.

Wist u dat...

... er een begin is gemaakt met de nieuwe jachthaven van Schiermonnikoog?
Ik had er op 31 juli en 4 augustus al iets over gemeld.
De protesten tegen de vermeende horizonvervuiling zijn niet ontvankelijk verklaard omdat de meeste handtekeningen zijn gezet door mensen die geen belanghebbenden zijn. Niet-eilanders dus. Terecht, naar mijn smaak. Ik heb niet getekend omdat ik ook vind dat de eilanders zoiets zelf moeten beslissen, bovendien vind ik dat het met die horizonvervuiling wel mee valt, zeker als je het vergelijkt met de aanlegsteiger van de veerboot. Ook vind ik dat de plannen vergeleken met de andere eilanden zeer bescheiden zijn en ik kan me voorstellen dat ze nu wel eens af willen van die oude huifkarren waar je bijkans door de bodem zakt als je onder de douche staat. En een restaurantje voor 25 man is toch ook niet echt overdreven lijkt me.
Op de tekening die in het havenkantoortje hangt kun je zien hoe het moet worden. Het sanitair is in het talud weggewerkt tegen de winterstormen met extra hoog water. Een waterdichte deur naar buiten zit aan de noordkant en het sanitair is ook vanuit de opbouw te bereiken.
Guus de havenmeester hoopt dat de onderbouw voor 1 november afgebouwd is zodat er in de wintertijd aan het interieur gewerkt kan worden. Ik help het hem hopen want ik heb zo het gevoel dat er nog wel eens een spaak in het bouwwiel gestoken zou kunnen worden. De protestanten gaan namelijk in hoger beroep ook al hoeft dat de daadwerkelijke bouw niet tegen te houden.
Guus heeft dit voorjaar een begin gemaakt met een website over de haven. Hij vermeldt alleen het droge feit dat er binnenkort met de nieuwbouw zal worden begonnen. Ik hoop dat hij -als de drukte wat is afgenomen- ons via zijn site van de voortgang van de bouw op de hoogte zal gaan houden.

Ellende voorbij

Hierbij wil ik een ieder bedanken voor zijn/haar geestelijke bijstand in verband met de ellende met mijn draadloze router.
Ik heb de vorige omgeruild voor een exemplaar met een groter bereik en uiteindelijk is het gelukt om met hulp van een serie helpdesks het ding werkend te krijgen. Zoals gebruikelijk had ik de hele ellende gewoon aan mezelf te wijten. Waarom precies vertel ik lekker niet anders breekt het schaamte-zweet me opnieuw uit.
In elk geval werkt hij nu en goed ook. Ik heb heerlijk achter in de tuin onder de grote treurwilg aan het water met laptopje op schoot zitten internetten. Alvast oefenen voor de lange reis die we gaan maken.
Dat had ik nog niet verteld.
Zeer waarschijnlijk -het contract is nog niet getekend- wordt ons huis in de winter verhuurd en gaan we met onze caravan een half jaar op stap. Da's wat anders dan varen. Zo af en toe schrijf ik hier nog wel wat want ik heb nu een laptopje met draadloze internetmogelijkheden en tegenwoordig zijn jachthavens en campings dikwijls met internetvoorzieningen uitgerust. Bovendien zijn er internetcafé's.
We moeten nog veel in ons huis voorbereiden daarom schiet het zeilen er de laatste tijd een beetje bij in maar komende week is voor Chimera, aangezien mijn eega op familiebezoek is. Misschien kom ik Gijs wel tegen, hoewel de kans daarop niet zo groot is. Die zeilt waarschijnlijk in zijn geliefde Griekenland.
Ik heb me voorgenomen het journaal van Chimmetje keurig bij te houden.

Wat een ellende

Op de homepage van Chimera's website heb ik het er al even over gehad. In de jaren '90 hadden we een groot zeiljacht. Huisje verkocht, bootje gebouwd, van dat werk weet je wel. Aan boord van Thalassa, want zo heette die, had ik een mooi laptopje van Canon. Een 'Bubblebook'. Dat 'bubble' sloeg op de ingenieus ingebouwde printer. Dat was nog in de tijd van DOS.
Hij doet het nog wel maar meer dan een veredelde schrijfmachine is het niet meer. Dit trouwe laptopje is nu eindelijk vervangen. 't Is een Lenovo geworden. Zonder printer. Uit China.
Kon ik met die ouwe via een insteekkaartje van 600 gulden (tegenwoordig nog geen 60 euro) telefonisch het internet op, nu kan dat draadloos. Antenne onzichtbaar ingebouwd. Maar daarvoor heb ik thuis wel een aangepaste router nodig. Dat is het kastje waar alle computers ingestoken worden om het internet op te kunnen. Ook met antenne.
"Dat fiksen we even", dacht ik, "gewoon even kastje verwisselen". Nou, mooi niet. 'k Ben al een week bezig en hij werkt nog niet. Eén troost: volgens de experts heb ik geen stomme fouten gemaakt bij het aansluiten van de hardware en ook niet bij het installeren van de software. Maar functionneren doet ie niet.
Nu blijkt -volgens diezelfde experts- dat ik een wel heel goedkoop rotkastje heb gekocht dat vráágt om problemen dus vandaag ga ik hem omruilen voor een betere=duurdere en dan maar hopen dat het lukt.
Please pray for my luck!

Wist u dat...

...in 1927 de eerste aanlegdam van Schiermonnikoog werd aangelegd?
Voordien ging de postboot op het Wad voor anker en werd men per paard en wagen van en naar de boot gebracht.
In 1962 werd de huidige aanlegdam in gebruik genomen. Aan en rond de eerste aanlegdam werden later aanpassingen en voorzieningen aangebracht en kreeg deze de functie van jachthaven. De jachthaven wordt geëxploiteerd door de gemeente Schiermonnikoog en biedt plaats aan ca. 120 schepen. Vanaf ongeveer eind april tot half september zijn er faciliteiten als elektriciteit en douches beschikbaar.

In de loop van 2006 worden de faciliteiten uitgebreid. Er is onenigheid onder de eilanders over de omvang hiervan. Ik volg die strijd met belangstelling en zodra er op dit front iets interessants te melden valt, dan zal ik dat hier zeker doen.

Bron: Lytje Pole 2006/3

Op zoek naar de oesterplaag

Afgelopen weekend ben ik op zoek geweest naar de Japanse oester. Dat stevig verpakte hoopje snot dat onze lekkere gezonde Natuurlijke Mossel aan het vermoorden zou zijn. Het beste wapen hiertegen is: zo veel mogelijk oesters opeten voordat er geen mossel meer over is.
Nu ben ik een van die mensen die een oester pas naar binnen krijgt als ie tenminste twee keer een poging heeft gedaan weer terug te zwemmen, maar toch was ik bereid deze mosselmoordenaar te gaan verzamelen teneinde de echte liefhebbers te verrassen op een stevig maaltje Japanse oesters. Voor het goede doel.
Gelukkig vond ik nog volop mossels en -minstens zo lekker, zo niet lekkerder- kokkels. Helaas waren de laatsten nog te klein maar die groeien vanzelf nu ze alleen nog maar -en terecht!- met de hand gevist mogen worden. Samen met maatje Bo heb ik zegge en schrijven één oester ontdekt op de Siegewal. Natuurlijk zegt dat niets want ze zíjn er wel. Vraag maar aan Guus de havenmeester.
Een passant in de zeesluis van Lauwersoog vertelde mij over een plek op het Wierumerwad waar oesters in overvloed zouden zijn. Bestemming van een volgend zeiltochtje dus.

lekker stoer

In een artikel in de Waterkampioen over Natuurlijke Bootjes stond een merkwaardige foto van een "lekker stoer neusje" van een Drascombe Coaster. 't Is maar wat je stoer noemt. Eerst een mooi zacht kussentje van gevlochten touw op je neus, maar dán... een boksbeugel van een anker er overheen.
  "Mijn neusje is in elk geval beschermd", zie je hem denken.

Nieuw speeltje

Wat kan een mens toch vrolijk worden van een cadeautje dat ie zichzelf gegeven heeft!
Mijn eenvoudig, klein en uitermate traag Kodakje -een van de eerste digitale camera's, gekocht bij Albert Heijn- heeft de geest gegeven. Jammer want hij heeft mij heel veel fotoplezier bezorgd. Maar ik moet bekennen dat ik heel geniepig wel eens naar zijn verscheiden uitgekeken heb want de ene nieuwe sofisticated generatie digi-fraais volgde de andere op en ik maar likkebaardend aan de kant staan. Nu is het zo ver en na een intensieve speurtocht over het internet, waarbij ik veel steun kreeg van het door mijn onvolprezen schoonzoon aangeraden camera-onderzoek-programma www.dpreview.com, heb ik uiteindelijk besloten de Canon PowerShot A700 aan te schaffen. Dit is een fraai compromis tussen het door mij gewenste zakformaat- en toch van enige manuele instelmogelijkheden voorziene camera. Hij heeft een piemelig klein uitschuiflensje dat, o wonder, een 6x optische zoom oplevert bij een maximum resolutie van maar liefst 2816 x 2112 pixels. Een generatie verder wordt hier hard om gelachen maar ik vind het geweldig!
En wat ik ook geweldig vind is het mini data opslagkaartje ter grootte van een postzegel (oké, een dikke postzegel maar wel een kleine) waarop in de door mij gewenste resolutie 1700 plaatjes kunnen worden opgeslagen. Als je je beperkt tot de resolutie die voldoende is om een foto in een e-mail te versturen herbergt dit kleine wonder 8300 foto's! Nou, lach daar maar eens om.
Ik heb mezelf beloofd dit mooie nieuwe speeltje te koesteren in mebootje, er heel zuinig op te zijn en er mooie plaatjes mee te maken voor o.a. Chimera's Weblog.

Eerlijke(r) tarieven

           
Eigenlijk had ik de laatste nacht van vorige week niet in de haven van Schiermonnikoog moeten liggen. Ik had op het Wad moeten slapen. Wiegend, schommelend, desnoods slingerend. Toch lag ik in de haven. Weet u waarom?
De gemeente Schiermonnikoog heeft besloten de tarieven aan te passen. Niet dat de inkomsten daardoor verminderen, waarschijnlijk lopen ze zelfs op. Ze zijn eerlijker geworden. Vooral voor ons Drascombes. De berekening gaat nu per vierkante meter en niet meer per lengte. En dat scheelt een hoop. Voor ons Drascombes. Probeer het maar uit.
We worden er wel luier door. Tenminste...  ik. Sliep ik vroeger met rustig weer altijd buiten, nu kan ik de verleiding van de hete en -naar eiland begrippen- zeer royale douche in de Pipo-kar niet meer weerstaan. Vooral als ik een privé boxje krijg toegewezen in plaats van nummer vijf in de dwarsligging. Vooral als het gekakel van de schippersen tot diep in de nacht beperkt blijft tot één in plaats van twaalf. Vooral als de verse ochtendkoffie bij Van der Werff voor 80 cent nog lekker smaakt. Vooral als ik nog steeds een niet aan tijd gebonden praatje kan maken met een eilandbewoonster die mij alles vertelt over het oudste huisje van Schier. Of het nou waar is of niet. Vooral als de nieuwe havenmeester Guus net zo relaxed, ijverig en vriendelijk blijkt als Wilfred, de vorige. Vooral als het hoogseizoen nog niet is begonnen en er te genieten valt van de stilte op het eiland. Mijn traditionele wandeling om de West bij de opening van het seizoen viel op een zaterdagmorgen en ik kwam zegge en schrijven tegen:....   niemand.
Oh Schiermonnikoog, mijn eiland van goud, blijf alsjeblieft nog lang zoals je bent en val niet ten prooi aan dezelfde ziekte die menig ander eiland heeft opgelopen.
Please...!

zomer wordt weer Zomer

De zomer krijgt weer een grote Z. Het wordt weer warm, misschien wel heet. Ik kan de roep van de koele zeebries niet weerstaan. Zak en tas gepakt. Chimera ligt braaf in haar box te wachten.
Ik kom er aan!

Atlantis van de Wadden

Op zaterdag 10 juni 2006 schreef Jean-Paul Taffijn een artikel in het Dagblad van het Noorden dat handelt over het project Bosch, een zoektocht naar het 'Atlantis van de Wadden' en wat méér is: het door de zee opgeslokte middeleeuwse eiland Bosch is gevonden! Het blijkt te hebben gelegen op de plek waar nu de oostpunt van Schiermonnikoog ligt. Dat is de plek waar ik tijdens mijn trip "Niet naar Simonszand" de nacht heb doorgebracht. Oplettende lezertjes weten dat daar de bemanning van 'de andere Drascombe' -het was de Malmok, dat wil ik nu wel verklappen- was terug geroeid om 'wat aan land te gaan rommelen en wat voor mij onbekende dingen ging onderzoeken'.
Zouden ze, zo vraag ik mij nu af, op zoek zijn geweest naar de verborgen schatten van het Atlantis van de Wadden?
Wat ben ik dáár nu nieuwsgierig naar! Was dat zo? Hebben ze wat gevonden? Wat was dat dan? Had het historische waarde? Wat hebben ze er mee gedaan? Is het ergens te bekijken? Waar?
Je ziet ik ben er zéér nieuwsgierig naar. Mocht een betreffend bemanningslid dit lezen dan wordt hij uitgenodigd te reageren.
Ook nieuwsgierig geworden naar het project Bosch? Google dan naar "eiland Bosch", dan kom je een heel end. Voor degenen die daar geen zin in hebben maar wel een kort geschiedenisoverzicht willen lezen, die klikke hiernaast.

Terug geroepen van zomerreces

Sociale-, medische-, horticulturistische- en andere verplichtingen hebben mij van het zomerreces tijdelijk teruggeroepen. Het zeilen was weer een genot. Zelfs die ene verwaai-dag was dat. Het was tamelijk gewoon dat wel, maar ook zeilen op herhaling kan leuk zijn. En de hulp aan maatje B bij het opbouwen van een zeilkamp vehoogde de feestvreugde. Zodra er weer wat nieuws te melden valt klim ik er wel weer in.
In de pen bedoel ik.

Een praatje met een plaatje (10)

Als laatste iets over het aanvragen van een eigen domeinnaam.
Tot nu toe heb ik laten zien dat alles uitstekend met behulp van freeware is te maken. Een eigen domeinnaam kan ook gratis maar dat raad ik niet aan vanwege de gedwongen reclame. Veel hoeft het niet te kosten. Ik heb mijnheer Lycos bereid gevonden de honneurs voor mij waar te nemen ŕ raison van € 5,- per jaar:   eerst even kijken of de naam www.drascombe-eigennaam.nl nog beschikbaar is   -de kans dat dit niet het geval is, is uitermate gering-   dan aanvragen, een eenmalige machtiging voor € 4,99 geven en een paar dagen geduld hebben.

Daarna je website promoten. Je kunt je aanmelden bij zoekmachine's zoals Google maar voor ons is het natuurlijk het belangrijkst dat we een link op de NKDE-kloek-site www.drascombe.nl krijgen. Vraag aan de webmaster Frans Schaake of hij een link naar je site wil plaatsen.

Door de tag ‹meta name="keywords" lang="nl" content=" drascombe zeilen zeilverhalen reisverhalen zeilboot"› onder de ‹title›-tag te plaatsen zouden we ook de aandacht van zoekmachine's moeten trekken. Ik heb echter de indruk dat deze tag niet meer zo best werkt. Waarschijnlijk vanwege de commercie die voorrang krijgt.

Tot slot, voor het laatst, ons voorbeeld. Dit keer opgevrolijkt met een kersvers (deel van een) praatje met een plaatje, gejat van Gijs die vorige maand een ultieme Sands experience beleefde zoals we op de NKDE-kloek-site kunnen lezen. (Hopelijk doen onze beide bootjes een tochtje als dit nog eens samen.)
Vergeet niet de source te bekijken.

Oké, dit was aflevering 10 en tevens de laatste van 'een praatje met een plaatje'. Het was erg summier wat ik aan gegevens heb verstrekt maar voldoende om een eenvoudige site op te zetten. In mijn ogen is een website een middel en geen doel dus hoeft het allemaal niet zo blits te zijn. Het gaat om de inhoud en niet om het uiterlijk.
Hopelijk was het een beetje te volgen en hopelijk levert het een of meer nieuwe drascombe-sites op en zo niet... ik heb het met plezier geschreven. So long.

De moderniteit van de weersvoorspelling

O jongens jongens, wat is het toch leuk om in deze tijd van nieuwe technieken te leven!
Had ik net de site van buienradar.nl ontdekt, zit er al weer een nieuwtje op. Liet de site eerst alleen de loop van de neerslaggebieden van de afgelopen drie uur zien, nu is er ook een uur voorspelling aangeplakt. Dat zijn toch wel errug leuke dingen voor de mensen. Dankjewel Erwin Kroll en kornuiten!

Een praatje met een plaatje (9)

Ik was nog iets vergeten te vertellen over de layout van de hyperlinks. Scroll maar even terug naar 28 mei. Daar heb ik het aan toegevoegd.

Als we de nieuwe website voor ons zelf overzichtelijk willen houden zullen we de verschillende files herkenbare namen moeten geven en ze systematisch moeten ordenen. Ze moeten later gemakkelijk teruggevonden kunnen worden. Over de naam van de homepage kunnen we kort zijn, die noemen we index.html . De naam index zorgt er voor dat dit de eerste pagina is die opengeslagen wordt wanneer de URL van onze site door een bezoeker wordt ingetypt. (De URL is de naam van onze nieuwe site:   www.drascombe-eigennaam.nl).
Alle pagina's die in HTML zijn opgemaakt hebben de extensie .html . Foto's en tekeningen de extensie .jpg of .gif . Geef namen van maximum acht letters en/of cijfers, er zijn servers die geen langere namen accepteren.

Een vierdaags zeilverhaal naar Borkum zou bijvoorbeeld uit de pagina's borkum1a.html tot en met borkum1d.html kunnen bestaan. Kun je er altijd nog eens naar toe onder de naam borkum2. In mijn weblog geef ik de bijlagen en foto's een datum. Die van vandaag bijvoorbeeld heet 60531.html . En zo zijn er natuurlijk nog veel meer overzichtelijke systemen te bedenken.
Zodra de overzichtelijkheid dat vereist zal er een nieuwe directory aangemaakt moeten worden. De namen van de files worden dan uiteraard aangepast.

Als de site klaar is om op het internet gezet te worden zullen er twee versies ontstaan. Een werk exemplaar dat op de harde schijf van onze eigen computer staat en een officieel exemplaar dat is ge-upload naar de server van onze provider (de 'provider' verzorgt onze internet verbinding, bijvoorbeeld Casema, Planet, @Home enz. - de 'server' is de computer van onze provider waar onze nieuwe site op komt te staan).
Stel dat we onze site in de directory "website" op onze harde schijf "d:\" opslaan, dan heet de homepage d:\website\index.html , maar als de homepage eenmaal op de server staat dan heet hij http://www.drascombe-eigennaam.nl/website/index.html .

Klik om ons aangepaste voorbeeld te bekijken en controleer de source in het menu view van de browser

Het uploaden kan met behulp van een freeware ftp-upload programma. Soms hebben providers een eigen methode zoals 'Webspace' van @Home. Zoek op de website van je eigen provider naar de instructies om een eigen homepage te maken, dan gaan we het de volgende keer hebben over het aanvragen van de domeinnaam www.drascombe-eigennaam.nl .

Een praatje met een plaatje (8)

Eigenlijk wil ik mijn praat- en plaatjesverhaal hebben afgerond voordat Chimera mij weer het water in sleurt. Althans, genoeg afgerond om er een   www.drascombe-eigennaam.nl  -site mee te kunnen maken. Dus moet ik opschieten want de kajuit is inmiddels van binnen opnieuw getjet, nu nog de elektra opnieuw (en beter) installeren, dan nog wat kleine reparaties buiten en dan gehts los.
Wat was dat een rot-klus! Dat tjetten van binnen.
Opgevouwen in dat kleine kajuitje met een chemisch masker op, handschoenen aan, bril op, zwetend een twee componenten pap opbrengen met een 65-jarige rug die knarsend protesteert en spieren die voortdurend in de kramp willen is niet meer zo leuk als vroeger. Maar goed, over tien jaar ben ik het weer helemaal vergeten.

Terug naar de hyperlinks.
Een link verbindt je met een andere pagina. Je kunt de oude pagina laten vervangen door een nieuwe, je kunt ook een geheel nieuwe pagina naast de oude aan laten maken. Dan heb je er twee. Een kwestie van kiezen dus. Als de nieuwe pagina een andere website betreft kies je uiteraard voor een nieuwe pagina. Maar als de nieuwe pagina zich binnen de eigen website bevindt zou je voor een bepaald systeem moeten kiezen. Ik zelf heb er voor gekozen om vergrotingen en bijlagen een nieuwe pagina te geven en voor de overige links binnen de site een vervangende pagina aan te maken.
In ons voorbeeld van 24 mei (de vergroting van de tekening van André) had ik dus eigenlijk voor een vervangende pagina moeten kiezen. De eerste tag had er dan als volgt uit moeten zien:

‹a href="image1gr.gif" target="_blank"›

Voeg deze attribute toe aan je eigen gemaakte HTML-pagina en probeer het verschil uit. Je zult zien dat de Microsoft-ergonomie op dit terrein bepaald niet optimaal is maar daar hebben we het later ongetwijfeld nog wel eens over. En zo is er nog veel meer te beleven in hyperlink-land. Lees er het 'eenvoudige boekje over HTML' van 30 april nog maar eens op na.

O ja, bijna vergat ik iets te vertellen over de lay out van de hyperlinks. We hadden al gezien dat de links door de browser automatisch worden omlijnd (plaatjes) of onderstreept (teksten). De kleuren en de fonts die daarbij door de browsers worden gebruikt passen soms helemaal niet bij de kleuren en fonts die wij willen gebruiken. Met behulp van de ons inmiddels bekende stylesheets binnen de ‹head›-section kunnen we dat voor de hele pagina veranderen. Allerlei instellingen zijn daarbij mogelijk, bijvoorbeeld:

hoe ziet de link eruit als er nog niet op is geklikt

hoe ziet hij eruit als de cursor over de link wordt geplaatst

hoe ziet hij eruit als er op wordt geklikt

hoe ziet hij eruit nadat erop is geklikt
We beperken ons hier tot de eerste en de laatste.

de eerste:    a:link {font-family:arial,times new roman,verdana; font-size:12pt; color:black;}

de laatste:   a:visited {font-family:arial,times new roman,verdana; font-size:12pt; color:black;}

Simpel hč? We hebben er voor gezorgd dat de link er gewoon hetzelfde uit blijft zien. Niks geen speciale kleuren en fonts en zo. Alleen de onderstreping. Probeer dit ook maar eens uit. Door e.e.a. weg te laten, te veranderen of toe te voegen. Dat leert het snelst.

De volgende keer geef ik nog een paar adviezen over de organisatie van een site, daarna nog iets over een server/provider en een domein-naam, en dan gaan we varen.

Een praatje met een plaatje (7)

Tot nu toe hebben we besproken hoe we text en image netjes op één HTML-pagina konden plaatsen. Na verloop van tijd krijgen we er behoefte aan te verwijzen naar andere pagina's of bijlagen of vergrotingen van plaatjes of andere websites of naar wat je allemaal nog meer kunt bedenken.
We doen dat met behulp van hyperlinks of kortweg links. De tags hiervoor zijn ‹a href› en ‹/a› waarbij de naam van de pagina/bijlage/vergroting/website waar naar wordt verwezen in de eerste tag komt te staan en de naam van de link (het onderdeel waarop geklikt moet worden) tussen de beide tags in.
In ons voorbeeld zullen we een link maken naar een vergroting van de tekening van André. De kleine tekening die tussen de tekst in staat had de naam image1.gif, de vergroting -die ik met het handige freeware programma Irfan Viewer heb gemaakt- heb ik image1gr.gif genoemd. De hele link komt er dan als volgt uit te zien:

‹a href="image1gr.gif"› ‹img src="image1.gif" align="right" border="0"› ‹/a›


Lijkt ingewikkeld. Is het bij nadere bestudering niet.
De naam van de vergroting staat in de eerste tag. De naam van de link (in dit geval de kleine tekening) staat tussen de beide tags in. Die naam kun je voor de duidelijkheid nog even bekijken in de HTML-tekst van 21 mei. De image tag in het rode kader, remember? "Nou nee, niet helemaal", zul je zeggen, "er is iets bijgekomen". Klopt, de attribute border="0" voorkomt dat de link automatisch wordt omlijnd met een lelijke blauwe rechthoek. Die rechthoek geeft aan dat de tekening doorgelinkt kan worden. Wanneer de link geen tekening maar een tekst is, wordt deze automatisch onderstreept.
TIP: Experimenteer in je eigengemaakte pagina eens met de verschillende waarden en attributen, laat bijvoorbeeld border="0" eens weg of vul eens een "6" in, in plaats van de "0".

Onze nieuwe HTML-pagina, met de link naar de vergrote tekening, kan VIA DEZE LINK worden bekeken. Zodra je op de tekening klikt komt de vergroting in beeld. Met de "terug"-knop van de browser keren we weer terug naar het document.
De HTML-tekst (bron/source) kan worden bekeken op de manier zoals die op 18 mei is beschreven.


De volgende keer behandelen we nog wat meer mogelijkheden van de hyperlink.

Recente radarbeelden

Op 9 april j.l. heb ik een link geplaatst naar tamelijk recente radarbeelden van Nederland, beschikbaar gesteld door de Telegraaf. Maar deze beelden zijn altijd nog wel zo'n anderhalf uur oud.
De site buienradar.nl geeft soms beelden tot zelfs wel vijf minuten geleden en dat is toch wel heel erg lekker recent! Bovendien bestrijkt deze radar een groter gebied waardoor je de nattigheid nog van nog verder kan zien aankomen.
Ik heb een kleine switch hierboven geplaatst zodat elke bezoeker van deze weblog direct de meest recente beelden van eventuele buien aan kan klikken. Die naar de wind & temperatuur- en wolken-verwachting heb ik er gelijk even bij gezet.

Een praatje met een plaatje (6)

Laten we nu het praatje van de vorige keer eens opfleuren met een plaatje.
André heeft er voor ons al een getekend, ik heb hem uit een vroegere BaD gescand en heb hem de naam   image1.gif   gegeven. De meest gebruikte formaten van plaatjes in de HTML-teksten zijn .gif en .jpg waarbij dikwijls voor tekeningen het formaat .gif wordt gekozen en voor foto's het formaat .jpg.
De tag voor een plaatje is ‹img src› waabij de bijzonderheden (attributen) binnen de tag worden genoteerd.
Bekijk nu eens de HTML-tekst binnen het rode kader.
Je ziet dat de notatie verschilt van die van de Stylesheets. Let goed op de leestekens! De naam van het plaatje "image1.gif" staat in de tag, samen met de attribute:   align="right". Dat betekent dat het plaatje rechts wordt uitgelijnd čn dat de tekst naast de tekening wordt doorgeschreven. Er zijn nog veel meer attributen maar die zal ik hier niet noemen; mijn tips en adviezen beperk ik tot het minimum om een praatje met een plaatje in HTML te produceren.
De volgende keer bespreken we het gebruik van hyperlinks waarmee we kunnen doorlinken naar andere pagina's en andere websites. Ook het vergroten van foto's kan hiermee bereikt worden.

Een praatje met een plaatje (5)

De positie van een tekstblok kan gemakkelijk bepaald worden door het tekstblok tussen de tags ‹div style› en ‹/div› in te plaatsen. Deze tags komen in de ‹body› section van het document te staan. De details over de positie worden in de tag ‹div style› zelf vermeld. Die details kunnen bijvoorbeeld zijn:

• De coördinaten ten opzichte van de linker bovenhoek van het scherm: position:absolute;
• De coördinaten ten opzichte van het voorgaande item: position:relative;
  

Na de soort positie (absoluut of relatief) volgen de coördinaten, bijvoorbeeld: left:100px; top:300px;
Bij het bepalen van de breedte van een tekstblok moet rekening worden gehouden met de schermresolutie waarvoor het document wordt geschreven. De meest gangbare resolutie is momenteel 1024x768 dus zou een breedte van 900px goed voldoen: width:900px;

Nu zijn de positie en de breedte van het tekstblok bepaald. Dit is voldoende als dit het enige tekstblok in de pagina is. Zijn er meerdere tekstblokken dan moet ook de hoogte van het blok worden aangegeven, in ons voorbeeld: height:1000px; er kunnen dus nog meer tekstblokken bij geplaatst worden.
Blijf steeds heel goed de leestekens controleren. Eén verkeerd teken kan de hele zaak overhoop gooien.

Nog even een tip. Wat hierboven 'HTML-tekst' is genoemd heet ook wel source, sourcecode, paginabron, broncode of kortweg bron. Die source kan van elke internetpagina ook in de browser worden bekeken. Hij is te vinden in het menu View of Beeld. Met behulp van copy en paste kun je deze sources overnemen. Soms is de source beveiligd en soms is niet alles te zien omdat van external stylesheets gebruik is gemaakt.

Het belangrijkste over de praatjes hebben we nu gehad. Volgende keer iets over de plaatjes.

Een praatje met een plaatje (4)

Voor we verder gaan nog even iets over de stylesheet van de vorige keer.
In de body-stylesheet kunnen we wel braaf zeggen dat we een bepaald font-type gebruikt willen zien, maar als de computer waarmee het HTML document wordt gelezen die niet ondersteunt dan wordt gewoon een ander gebruikt. Om nu toch zo veel mogelijk invloed op het gebruikte font-type te hebben geven we een rijtje namen op, een font-family. Het eerst herkenbare font-type dat de computer tegenkomt wordt dan gebruikt.
De andere instellingen spreken voor zich. Het is interessant om eens wat met de waarden hiervan te spelen en in de browser het resultaat te bekijken.

2. INHOUD

Laten we nu een paar tags bekijken die regelmatig tussen de geschreven body-tekst worden gebruikt.
In de pagina "index.html" was alles achter elkaar geschreven en stond strak in de linker bovenhoek. Als we een nieuwe zin op een nieuwe regel willen laten beginnen gebruiken we de tag ‹br›. Voor een nieuwe alinea gebruiken we de tag ‹p›. Als we een grotere ruimte tussen twee tekstblokken willen hebben zetten we gewoon een aantal ‹br›-tags naast of onder elkaar. Deze tags hoeven niet gesloten te worden.
Andere tags, bijvoorbeeld voor italic-fonts, bold-fonts en underlined-fonts zijn respectievelijk ‹i›.....‹/i›, ‹b›.....‹/b› en ‹u›.....‹/u›. Deze tags worden uiteraard wčl gesloten. Zie de body-tekst in het HTML-voorbeeld.

Vervolgens maken we twee nieuwe stylesheets.
Dikwijls willen we de tekst van een ander onderwerp in een afwijkend formaat, type, gewicht en/of kleur geven. Bijvoorbeeld voor een datum of een waarschuwing. Dat doen we met behulp van een nieuwe stylesheet. In plaats van de notering body gebruiken we dan de notering h1 of h2 enz. De betreffende body-tekst staat dan tussen de tags ‹h1›.....‹/h1› en ‹h2›.....‹/h2›.



De volgende keer (kan even duren want Chimera ondergaat momenteel een grote beurt) gaan we het hebben over de plaatsbepaling van tekstblokken. Tot dan.

Een praatje met een plaatje (3)

In een stylesheet worden o.a. opmaakgegevens vastgelegd zoals lettergrootte, -kleur, -gewicht, cursief, vet, enz.
Er zijn drie soorten stylesheets.

* In-line stylesheets.   Hierin zijn de gegevens vastgelegd voor een onderdeel van de pagina.
* Internal stylesheets. Hierin zijn de gegevens vastgelegd voor een hele pagina.
* External stylesheets. Hierin zijn de gegevens vastgelegd voor een serie pagina's.

Ik beperk me tot de internal stylesheets omdat hiermee vrijwel al mijn wensen op het gebied van opmaak zijn vervuld. Ze komen tussen de tags ‹style type="text/css"› en ‹/style› te staan. Laten we de eerste stylesheet samenstellen: Hierin kiezen we de achtergrondkleur van de pagina, het lettertype en de grootte, de zwaarte en de kleur van de letters die we in de ‹body› van de pagina willen gaan gebruiken. Er kan nog veel meer worden gekozen maar in dit voorbeeld beperken we ons tot deze opmaakgegevens. Bekijk de eerste stylesheet in de figuur hieronder. In de ‹body› staat al vast een tekst op proef. Dit is het praatje (en later ook het plaatje) waar het allemaal om draait.



Nu willen we deze pagina in een browser bekijken. Neem de bovenstaande tekst zorgvuldig over in (bijvoorbeeld) Kladblok van Windows en geef het bestand de naam "index.html". Dubbelklik hierop en voilá, de pagina is in de gewenste opmaak in de browser te zien.
Als dat niet het geval is, is er ergens een typefout gemaakt. Meestal met een : of ; of ,.
Het ziet er allemaal nog niet heel fraai uit want alles is achter elkaar geschreven en staat strak in de linker bovenhoek. Hoe we dat kunnen veranderen zien we de volgende keer. Ook maken we dan nog even een paar extra stylesheets voor die gevallen dat we nog andere tekstopmaken nodig hebben.

Degene voor wie dit allemaal te simpel is en die alle dingen die ik weglaat erbij wil weten, kan op DEZE site verder lezen. De terminologie die hier wordt gehanteerd is allemaal heel consequent in het Nederlands vertaald. In mijn ogen is dat soms wel wat krampachtig want, laten we wel zijn, internet is wel Engelstalig geboren en met de originele Engelse termen is het wat breder communiceren. Maar dat moeten we dan maar voor lief nemen want de site is wel een van de betere in zijn soort.

P.S. Bewaar het bestand "index.html" want die gaan we de volgende keer verder uitbreiden.

Een praatje met een plaatje (2)

Het onderwerp 'eigen domeinnaam' stel ik uit. First things first. Eerst iets over de HTML codes zelf:

Ik ga er van uit dat inmiddels de voorbereidingen, zoals genoemd op 30 april, getroffen zijn en we nu met het samenstellen van de eerste pagina kunnen beginnen.
De gehele pagina staat tussen de tags ‹html› en ‹/html› en deze is weer in tweeën verdeeld. In het eerste deel ‹head› staan de opmaakgegevens, in het tweede deel ‹body› de inhoud (plaatjes en praatjes) van de pagina.

1. OPMAAKGEGEVENS

De eerste tag die we hier tegenkomen is de ‹title›-tag.
Hierin wordt de naam van de pagina vermeld en dit is dan ook de eerste plek waar zoekmachine's naar kijken.

De tweede tag is de ‹style›-tag.

Stonden vroeger de meeste opmaakgegevens tussen de tekst in de ‹body› van een pagina, in de loop der jaren zijn ze steeds meer van de tekst gescheiden en verhuisd naar het ‹head› gedeelte. Daarom komen de ‹font›-tags, die tussen de tekst in geplaatst waren, steeds minder voor. Met behulp van Cascade Style Sheets (CSS) wordt dit nu centraal geregeld.
De volgende keer ga ik wat dieper in op het gebruik van de Style Sheets en gaan we een eenvoudige pagina samenstellen die we in een browser kunnen bekijken.

Een praatje met een plaatje (1)

Nou kan ik wel een oproep doen aan Skua's, Rietganzen, Malmokken, enz. (ik had deze uitgezocht vanwege de mooie grote namen die op deze Drascombe's zijn geschilderd) om ook een eigen bootjes-website te beginnen, maar nu voel ik me verplicht om hierover ook zo af en toe iets te vertellen:

Laat ik beginnen met wat in mijn ogen de noodzakelijke voorbereidingen zijn.
De minste voorbereidingen of liever, géén voorbereidingen zijn nodig als je een weblog opzet met behulp van een kant en klaar weblog programma zoals Blogger. Als je met een tekstverwerker overweg kunt dan heb je binnen het uur je complete verhaal met foto's op het net staan. Andere weblog-programma's zijn met een zoekprogramma te vinden door bijvoorneeld "gratis weblog" in te typen.
De nadelen van deze programma's vind ik dat de layout beperkt is tot een stuk of wat sjablonen en vooral de kans op spyware in en reclame op je 'site'. Ik geef er de voorkeur aan om alles zelf te maken met behulp van HTML codes. Dat kost wel wat meer tijd maar het voordeel is dat je alles naar je eigen hand kunt zetten en als je er eenmaal los op bent gaat het net zo snel als een k&k weblog.
Wanneer je hier ook toe besluit is het zaak de beginselen van deze codes te bestuderen aan de hand van een eenvoudig boekje over HTML. Ik heb indertijd veel gemak gehad van het boekje "10 minuten gids HTML 4" van Tim Evens (ISBN 90 395 0905 0), geleend in de bieb van Groningen.
Met het lezen van zo'n boekje wordt een noodzakelijke basis gelegd voor het verder werken aan een website. Ook al zou je gaan werken met een webeditor, een soort DTP maar dan voor websites, de basiskennis van HTML codes is onontbeerlijk ook al beweren sommigen van niet. Een goede gratis webeditor is Nvu van Mozilla. Ik zelf gebruik een programma dat nauwelijks de naam webeditor verdient. Het is bijna een gewone tekstverwerker -daarmee kun je namelijk óók een website maken- die o.a. is voorzien van een aantal drukknoppen waarin een paar standaard code's zijn voorgeprogrammeerd. Meer een webtool dus. Het programma heet Cute HTML maar is helaas niet meer gratis.

Zo, dit waren voorlopig mijn eerste tips over de voorbereiding bij het maken van een eigen Drascombe-website. Volgende keer iets over de eigen domeinnaam.

Een eigen domeinnaam

Chimera heeft haar eigen domeinnaam:   www.drascombe-chimera.nl   Da's gemakkelijk te onthouden en zo is ze wat minder afhankelijk van de links op andere sites. Links die overigens zeer op prijs worden gesteld!
Nu heeft ze eens op haar trailertje liggen bedenken hoe leuk het zou zijn als ook haar zusterscheepjes een website onder een soortgelijke naam op gingen zetten, zoals "drascombe-skua.nl" of "drascombe-rietgans.nl" of "drascombe-malmok.nl" of "drascombe-bojangles.nl. ik noem maar wat.

     
Zeker in het begin hoeft dat helemaal niet zo uitgebreid te zijn. Een paar plaatjes met wat praatjes kunnen al heel leuk zijn. En dan zouden al die drascombe site'jes met hyperlinks aan de NKDE-kloek-site gekoppeld kunnen worden.
Maar ja, ze moeten natuurlijk wel een beetje plezier in de nieuwe digitale wereld hebben anders wordt het niks.
Als er belangstelling voor is kan er van hier uit hulp en advies worden gegeven.

Mijn geduld raakt op

Ja luister eens, provider @Home, als ik steeds maar weer mijn site niet kan bijhouden omdat jullie bezig zijn storingen 'op te heffen' ...

... dan ga ik maar weer terug naar KPN Planet, die is inmiddels wat van zijn arrogantie kwijtgeraakt.

Een tip over zeilvoering

Linke proef

Het zal wel beroepsdeformatie zijn maar het is mijn gewoonte om de verwachte weersomstandigheden te bekijken voordat ik ergens naar toe op stap ga, of dat nu per boot fiets trein auto of vliegtuig is, en of het voor de betreffende trip noodzakelijk is of niet dat doet er niet toe, zonder weersvoorspelling in mijn tussen-de-oren-database voel ik me niet lekker.
Het internet is daarbij een geweldige hulp en ik heb in de loop der jaren een pakket van hyperlinks samengesteld waarmee ik me een aardig beeld kan vormen van wat me de komende reistijd qua weer te wachten staat.
Het lijkt me aardig om deze links een vaste plek in deze weblog te geven zodat ook mijn gasten er mogelijkerwijs een handig hulpmiddeltje aan hebben. Ik begin met een proef met drie links naar een paar animaties aan de hand waarvan we ons alvast een mooi algemeen beeld kunnen vormen van de komende weersperiode.
De eerste laat de voorspelde zien (zónder voorspelde neerslag).
De tweede laat de verwachting zien.
De derde laat de zien die de afgelopen uren over ons land is getrokken.
De eerste twee nemen enige tijd in beslag om te downloaden.

Bronnen: "Freie Universität Berlin", "Universität Basel" en "de Telegraaf".

Er zijn kitten en kitten

Nee ik heb het niet over een van die lekkere knuffie's die Mies de poes onlangs ter wereld heeft gebracht maar over een van de moderne chemische stopverven waarmee we tegenwoordig onze bootjes waterdicht proberen te houden.
Er zijn mensen die zweren bij de Siliconenkit van de Gamma maar daar zou ik als watersporter toch een kleine kanttekening bij willen maken. Het genoemde product voldoet ongetwijfeld goed bij allerlei bouwklussen maar ik zou toch voor onze super-natte waterklussen een ander product willen aanraden. Doorgewinterde botenklussers voelen hem al aankomen: Sikaflex, dat is het toverwoord. Inderdaad is deze kit in staat vrijwel al onze montage problemen op te lossen. De kwalificatie 'kit' is zelfs een onderwaardering van al datgene waartoe het allemaal in staat is. Toch zou ik ook hier een kleine kanttekening willen maken. Sikaflex is een fantastisch product maar het heeft twee nadelen: het is nogal prijzig en het droogt nogal snel uit in de aangebroken verpakking.

Een paar jaar geleden heb ik een aardig alternatief ontdekt bij Waterborg in Groningen: MS-Polymer van D'arc Royal. Deze kit is redelijk lang houdbaar nadat het is opengemaakt mits je de verpakking na gebruik goed sluit. Draai een stukje plastic van een boterhammenzakje tussen de verpakking en de spuitmond dan duurt de houdbaarheid het langst.
Ik heb het ook bij de verbouwing van onze badkamer gebruikt en dat voldoet veel beter dan de bouwkitten. Verkoopadressen zijn op de site van D'arc Royal te vinden.

Berichten Aan Zeevarenden

Elk jaar koop ik een nieuwe Hydrografische Kaart van de Oostelijke Waddenzee, mijn reguliere vaargebied. Maar zo'n kaart is al verouderd als je hem koopt. Het bijhouden van een hydrografische kaart doe je, zoals bekend, met behulp van de BaZ's. Berichten Aan Zeevarenden. Maar dat bijhouden is een rotwerk. Vroeger kon ik het niet opbrengen mijn kaarten netjes bij te houden met zo af en toe een driftige verwarring op het water als gevolg.
Sinds het vorig seizoen heb ik daar iets op gevonden. Ik ben geabonneerd op de gratis e-mail service van Nora Schram en nu kan ik het ineens wél opbrengen om de veranderingen in me op te nemen en, als ze voor mij belangrijk zijn, op te tekenen in de kaart of in het digitale lijstje met bijzonderheden dat ik altijd uitprint voor het varen. Zo is bijvoorbeeld de BaZ-10 interessant voor het varen op het IJsselmeer. Klik maar even hiernaast.
Ook geďnteresseerd in zo'n abonnement? kunt u zich opgeven.

Vroeger heetten ze Marva's

De thumbnails van 18 maart staan niet op hun plaats in de browser Internet Explorer van Microsoft. Dat komt omdat deze browser zich niet houdt aan de internationale standaardisatie. Wilt u het goed zien, bekijk deze site dan met de browser Firefox van Mozilla.

Natuurlijk varen....   maar dan anders

Ik heb de indruk dat de Stichting Natuurlijk Varen vindt dat er aan boord van onze zeilvaartuigen niets mag zijn dat na ±1900 is uitgevonden. Het is maar net wat je natuurlijk noemt. Ik vind het net zoiets als Columbus die door Koningin Isabella er op uit wordt gestuurd om Indië te ontdekken maar hij mag geen kompas meenemen.

Ik stel voor om een vereniging op te richten die nog veel natuurlijker is: de "Echte Natuurvaarders Club". De "ENC" . Geen stichting dus, zoiets is op zich al te dogmatisch in dit geval. Eigenlijk ook geen vereniging maar gewoon een club. Een club van mensen die met hun zeilbootjes zo veilig en plezierig mogelijk willen varen en dus gebruik willen maken van alle hulpmiddelen die voorhanden zijn om dat te bereiken. Een goed gebruik wel te verstaan. Goed, in verhouding tot het doel. Je moet van een zeilboot uiteraard geen speedboat willen maken en een radar op een Drascombe vind ik ook geen kijk. Maar een simpel stuurautomaatje kan naar mijn mening bijna net zo fijn zijn als een opgestapt zeilmaatje. Technisch gezien dan.
Om te demonstreren wat ik bedoel zal ik een paar adviezen geven toegespitst op de Drascombe. Onvermijdelijk maak ik dan een beetje reclame maar dat moet dan maar.

• In de eerste plaats raad ik aan: een hand VHF ontvanger voor het weerbericht. Jammer dat de overheid zo slecht meewerkt om iedere watersporter zonder overbodige kosten en vergunningen zo'n ding aan te laten schaffen.
• Ten tweede een betrouwbare schone zuinige stille buitenboordmotor. Voor de drie laatste eigenschappen komen eigenlijk alleen maar viertakt motoren in aanmerking. Je hebt ze al van 4 pk, het minimum voor een Drascombe. Ik raad daarbij een 'werkschroef' aan. Een goede dealer brengt daarvoor geen extra kosten in rekening bij aanschaf van een nieuwe motor. Een werkschroef brengt je in ruw water zekerder en zuiniger thuis dan met een standaard schroef.
• Solozeilers raad ik de stuurautomaat TP10 van Simrad aan. Als je jezelf heel erg wilt verwennen neem je er een afstandbediening bij. De Raymarine ST1000 met remote S100 bijvoorbeeld. Da's wel duur maar Dekker Watersport heeft daarvoor een hele leuke aanbieding.
• Ja, en dan twee attributen die bij de puristen wel heel omstreden zijn. De dieptemeter en de GPS. Ik hoor wel eens achter mijn rug fluisteren: "da's die vent van die Drascombe met een dieptemeter". Ach ik kan het me wel voorstellen. Als je vastloopt met je Dras dan stap je uit en duw je hem terug naar diep. Maar dáár heb ik geen dieptemeter voor. Ik navigeer er mee. Juist in de Waddenzee. Probeer het maar eens, dan kom je er vanzelf wel achter hoe leuk dat is en comfortabel en spannend en veilig.
  Zonder GPS vind ik mijn weg ook best wel hoor. Ik teken ook mijn peilinkjes in de kaart en 's nachts bij heldere hemel heb ik echt geen kompas nodig. Zelfs een zonnetje schieten met mijn plastieke sextant doe ik nog wel eens. Puur voor de lol, dat wel. Maar mijn GPS-je geeft mij wel een extra dosis echte veiligheid, mocht ik eens door mist overvallen worden, net zoals een radar dat doet op een groot zeiljacht.
  De GPS (straks ons eigen europees Galileo syteem) is naar mijn mening de uitvinding van de vorige eeuw. Te vergelijken met de uitvinding van het kompas. Sterker nog: met de uitvinding van het wiel!
  Zo, daar kijkie van op he? Nou, dat is mijn mening. Wat zeg ik, quod erat demonstrandum! Het zijn de feiten.

Pardon. Ik ben weer terug op aarde. Ik zou een advies geven over dieptemeter en GPS. Hier komt het. Een gecombineerd advies:

• Sinds kort is er een dieptemeter annex fishfinder gecombineerd met een GPS. Een juweeltje en eigenlijk niet eens zo duur voor wat je koopt, zo rond de €250,-. Het voordeel van een fishfinder als dieptemeter is, dat hij tot 20 ŕ 30 cm diepte feilloos aangeeft. Bij gewone, meestal veel duurdere dieptemeters begint 'diepte' pas bij 70 cm. De een geeft nog dieper aan dan de ander. Als je in de Waddenzee met behulp van een dieptemeter in een Drascombe navigeert zijn de eerste 70 cm diepte zelfs de belangrijkste. Dus wat is er mooier dan een instrument dat preciesie van de diepte combineert met preciesie van de positie? En je kunt er nog vissies mee zien ook: de Cuda250 GPS/Fishfinder bijvoorbeeld.
  Eén opmerking nog: veel moderne apparatuur is tevens geschikt gemaakt voor electronische kaarten (ook de Cuda250). Die hebben wíj dus niet nodig, vind ik. Niet in een groot jacht en dus helemaal niet in een Drascombe. Om die up to date te houden ben je onnodig veel geld kwijt want gewone kaarten moet je toch ook kopen, dus laat je niet verleiden om daar een abonnement op te nemen. Koop maar liever elk jaar een gewone nieuwe up to date waddenkaart van de Kon.Marine. Daar heb je meer aan.
• Tot slot nog een laatste advies. Al dat moois werkt niet zonder stroom en stroom haal je uit een accu. Mijn accu dient tevens als ballast (tegenwicht voor die vermaledijde motor) en zit in het bagageluikje voorin de punt van Chimera. Neem er een die gesloten is en die goed blijft werken als hij scheef hangt.
  Een accu moet worden opgeladen en in een Drascombe kan dat heel goed met behulp van de motor. Maar die laten we zo min mogelijk draaien. Geen nood er is een prachtig alternatief. Het zonnepaneel. 40 Watt is ruim voldoende en ze zijn te koop in alle maten en soorten.
  Mijn zonnepaneel is ruim 15 jaar oud en functionneert nog steeds uitstekend en het is een sieraad om te zien, op Chimera's dak.

Zo, dit waren een paar adviezen over hoe je het ook 'natuurlijk' met een Drascombe kunt doen. Tenminste, als je bereid bent om onze mooie uitvindingen ook als 'natuurlijk' te beschouwen.
Wie mee wil doen met de nieuwe 'ENC' betuige zijn of haar steun in het gastenboek van deze site. Behalve uw morele steun en eventuele literaire bijdrage kost het niets. Ik hoop op suggesties in de trant van boven omschreven technische producten, uitgevonden door een van de meest natuurlijke wezens op onze aarde: de mens. U kunt ze op deze site plaatsen zodat gelijkgestemde Drascombe zeilers er profijt van kunnen hebben.

Zeevonk

Je hebt van die nachten waarin je droomt en langzaam wakker wordt. Je droom gaat dan nog een beetje door terwijl je beseft dat je droomt. Soms lukt het om die droom dan zelf wat te sturen in de richting die jij wilt. Dat kunnen dan o-zo-leuke dromen worden. Tien minuten geleden werd ik wakker na zo'n beďnvloedbare droom en nu ben ik zo klaar wakker dat ik zeker weet dat ik voorlopig niet meer in slaap val. Daarom besluit ik nu maar wat van die droom op te schrijven. Niet alles, maar wel een beetje.
Het was tijdens een van de eerste zeiltripjes met een zeilmaatje waar ik 17 januari al eens over schreef. We lagen in een prachtige nacht onder een prachtige sterrenhemel en een klein schijfje maan voor anker te wiegen en ik moest plassen. Met mijn slaperige kop hing ik met een hand aan de bezaan half buitenboord en omdat er vrijwel geen wind was werkte het gekletter als een wekker. Ik hoorde dat mijn maat ook wakker werd. Ineens drong het tot mij door dat mijn gespetter ook miljoenen kleine zeediertjes wakker had geschud die met zijn allen mijn kringen in de zee deden oplichten. Een prachtig gezicht. Ik kon een kreet van verrukking niet onderdrukken en dat deed mijn maat pas echt wakker worden.
- Kom eens kijken wat mooi.
Maar ze stond al naast me want ze is behoorlijk nieuwsgierig naar alle mooie nieuwe dingen in het leven.
- Dit is nou het lichten van de zee, hebbie dat al eens gezien?
Het was duidelijk van niet want haar verrukte enthousiasme was bijna nog mooier dan de zee. Al gauw begon het mij te koud te worden aangezien ik met een minimum aan kleding uit het nest was gekropen en zocht ik gauw de warmte achter het muggengaas van de kajuit weer op maar zij was net zo wakker als ik nu. Toen ik na een kwartier weer even een half oor open deed hoorde ik nog het geplas van voetjes over de reling en het roeren van de fokuithouder in het vurige water.
Wat kan het leven toch geweldig mooi zijn!

Jaren geleden was ik geabonneerd op de losbladige zeebiologische documentatie Vita Marina van Bob Entrop in Den Haag, de oprichter van het Zee Biologisch Museum in Scheveningen. Ik behoorde tot de eerste generatie sportduikers in Nederland en ik had er behoefte aan wat meer te weten over het leven onder water. Er moest ergens een artikel van hem zijn waarin op populair wetenschappelijk wijze het lichten der zee werd verklaard. Ik heb het voor mijn maatje opgezocht maar wil het mijn overige zeilvrienden niet onthouden.
is het.
Ik kruip er weer in. Misschien pik ik mijn droom wel weer op. Maar sturen hoef ik hem niet meer. De werkelijkheid was mooi genoeg.

Amsterdam

Nieuwe verkeersleider

Aan boord van Chimera gebruik ik een handmarifoon om de weerberichten uit te luisteren. Meestal heb ik geen tijd c.q. zin om de gegevens te noteren, daarom leg ik om de twee uur het marifoon weerbericht vast op een kleine memocorder.
Die berichten worden o.a. door verkeersleiders op vuurtorens ingesproken en de een doet dat wat duidelijker dan de ander. Vergeleken met het vroegere Scheveningen Radio doen ze het allemaal uit-ste-kend!
Vorig jaar was er een nieuwkomer op de Verkeerspost Schiermonnikoog, althans dat denk ik want ik had hem niet eerder gehoord. Hij spreekt in het juiste tempo, articuleert goed, zit op de juiste afstand van de microfoon en zet zijn stem op het juiste volume niveau kortom, prima te verstaan en daar gaat het om.
Toch moest ik even aan zijn manier van spreken wennen. Ik kan het niet zo goed uitleggen maar als je het beluistert begrijp je misschien waarom.

Denk erom, dit is geen kritiek! Integendeel, ik kan geen kwaad woord hóren over deze prima kerels en ik hoop dat we nog in lengte van jaren van hun diensten gebruik mogen maken.

Zeiltripje

Schiermonnikoog

Weerradar

© Anouk

Referentiegebied

Tot mijn schrik lees ik dat er weer een gebied in het Waddengebied zal worden afgesloten.
Als ik doorlees zie ik dat het gaat om een referentiegebied. Dat is een gebied waarin helemaal niets mag. Geen visserij, geen leidingen, geen boringen en dus waarschijnlijk ook geen lieve kleine rustige schone zeilbootjes waar de zeehondjes zo dol op zijn.

Referentiegebieden zijn nodig om te kunnen vergelijken met de andere delen van de Wadden waar al die vuiligheid wčl plaatsvindt zodat aangetoond kan worden dat wij met z'n allen de Wadden aan het verpesten zijn en dat de hele Waddenzee tot verboden gebied kan worden verklaard. Een soort sperrgebied dus.
Duitsland en Denemarken hebben al zo'n gebied dus Nederland moet er ook een.
Ik heb met Google gezocht naar wadden referentiegebied maar, behalve de officiële berichtgeving van de overheid, hoor ik er eigenlijk niemand over. De Telegraaf meldt het wel maar veel commentaar heb ik nog niet gevonden. Is iedereen apathisch geworden? Zelfs de Vereniging voor Wadvaarders zegt er niets over op hun site.

Hé jongelui, wakker worden!

Natuurlijk is het vanzelfsprekend dat de Wadden goed in de gaten gehouden worden om misstanden te voorkomen, maar de mensen die de Wadden in de gaten houden moeten zelf ook in de gaten gehouden worden. Ze hebben de neiging door te draven en ook de echte liefhebbers met het Wadwater weg te spoelen.

Hans Vandersmissen

Weatherforecast

Afgelopen ma/di zag het weer er voor de derde keer uit zoals ik aan de hand van de Bracknell kaarten had voorspeld. Voor de derde keer ook, heb ik niet gezeild. Nu weer vanwege de zeesluisdeuren die nog steeds in onderhoud zijn. Je kunt dan alleen met een gunstige laagwaterstand de zee op of af en daar passen slechts twee daagjes zeilen niet in. 't Is een troost om achteraf te zien dat mijn weersvoorspellingen wel alle drie zijn uitgekomen.
Chimera staat nu weer op stal. In januari wordt ze daar weer uitgehaald voor de winterbeurt, net als in 2002.
Yolande volente...

Erwin Kroll weer

Vanochtend was het, wat ik noem, Erwin Kroll weer. Goed zicht, buien, scherp omlijnde bloemkoolwolken, stevige wind, buiten de wolken een vrolijk zonnetje kortom, het weer waar Erwin zo enthousiast over kan vertellen.
Zoals bekend geven zon en regen samen dikwijks een mooie regenboog. Zo ook vanochtend. Gauw mijn camera gegrepen en een plaatje geschoten, ziehier het resultaat. Als je op het plaatje klikt wordt ie vanzelf groter.

Zeilweer?

Zou het in 't komend weekend zeilweer worden?
Laten we eens kijken naar de kaartjes van Bracknell.
dit is het kaartje van vandaag:en dit die van aanstaande vrijdag:



Is dat veelbelovend of is dat veelbelovend?                       Nogmaals: wie durft? (zie 10/12nov05)

Getij

za12nov05/08:56

Natuurlijk heeft niemand op mijn oproep gereageerd. Niemand weet nog dat deze weblog bestaat. Nou ja, bijna niemand. In elk geval geen zeilers. Volgens de verwachting zou er deze twee dagen best gezeild kunnen worden. De wind gaat afnemen naar 3-4, temperatuur max.12C min.7C, geen regen van betekenis en redelijk wat zon.
En toch ga ik niet. En weet je waarom niet? Ik heb geen zin om alleen te gaan!
Bovendien is het getij te ongunstig om naast de haven van Schier te overnachten. Precies op de tijden dat ik aan wal wil is het hoog water. Ik kan wel in de haven terecht maar die is leeg en saai, klaargemaakt voor de winter.
Ik ben verwend. Deze zomer dikwijls met een zeilmaatje gevaren en plotseling is het alleen varen niet zo leuk meer. Ik ben niet alleen verwend, ik ben verpest! Volgend jaar moet ik hard zijn voor mezelf. Ga maar weer veel alleen Bos, da's goed voor je. Word je hard van.
Snik.

Chimera

do10nov05/19:00

Vandaag is Chimera uit het water op de trailer getakeld en staat weer voor de garagedeur in Aduard. Reparatie nachtverlichting. Komende zo/ma lijkt het weer goed te worden (wel koud maar niet te veel wind) voor een waardige afsluiting van het seizoen naar Schiermonnikoog en varen na zonsondergang is dan niet uitgesloten. Liefhebbers als zeilmaatje? Overnachten op het Wad is een must, anders is de tijd te kort. Zeilkleding aanwezig, winterkleding enz. zelf meenemen. Vluchthaven is dichtbij voor noodgevallen, maar zonder comfort! Wie durft?

In the beginning

zo06nov05/10:00

In de loop der jaren heb ik, Chimera, al zo veel meegemaakt dat ik nergens meer van opkijk.
Dat mijn laatste baas een persoonlijke Weblog was begonnen wist ik, maar dat hij nu ook een weblog voor al zijn zeilmaatjes is begonnen wist ik niet.
Ik heb hem wel door hoor! Hij gebruikt gewoon zijn privé weblog. Hij schrapt alle privé topics eruit en heeft een nieuwe Weblog voor zijn zeilmaatjes. Ja! Zo kan ik het ook.
Nou ja, laat hem maar, zo lang hij goed voor mij zorgt, zorgt hij ook goed voor zijn zeilmaatjes.
En dat hij veel om zijn zeilmaatjes geeft, dat weet ik wel zeker!